Η Μάχη του Ελ Αλαμέιν (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος)

Στα πλαίσια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αρχίζει ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ το 1942 η Δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν. Στο Ελ Αλαμέιν στη βόρεια Αίγυπτο, η βρετανική 8η Στρατιά υπό τον στρατάρχη Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ ξεκινά μία κρίσιμη επίθεση για να εκδιώξει τα στρατεύματα του Άξονα από την Αίγυπτο. Η μάχη στο Ελ Αλαμέιν έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς τους Έλληνες, γιατί σε αυτή συνέβαλε επάξια η 1η Ελληνική Ταξιαρχία.

Η δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν πραγματοποιήθηκε μεταξύ 23 Οκτωβρίου και 5 Νοεμβρίου 1942, στην τοποθεσία Ελ Αλαμέιν, δυτικά της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου. Η μάχη υπήρξε σημείο καμπής των επιχειρήσεων του Άξονα και σήμανε την έναρξη της υποχώρησης των ιταλογερμανικών δυνάμεων στο βορειοαφρικανικό μέτωπο. Η επιτυχία των συμμαχικών δυνάμεων στη μάχη απέτρεψε οριστικά το ενδεχόμενο απώλειας της στρατηγικής σημασίας διώρυγας του Σουέζ και των πετρελαιοπαραγωγικών περιοχών της Μέσης Ανατολής.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ΕΔΩ

Σχέδιο μάχης

Μετά την πρώτη μάχη του Ελ Αλαμέιν, η προέλαση των δυνάμεων του Άξονα ανακόπηκε και δημιουργήθηκε στασιμότητα στο μέτωπο. Αμέσως μετά ο Άγγλος στρατηγός Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ ανέλαβε την διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων και οργάνωσε την αντεπίθεση θα οδηγήσει στην οριστική υποχώρηση του εχθρού. Το σχέδιο των Συμμάχων απέβλεπε στην εξαπάτηση του εχθρού σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις τους και στη συντριβή του αντιπάλου με επιθετικές ενέργειες στην τοποθεσία Ελ Αλαμέιν. Την επιχείρηση ανέλαβε η 8η βρετανική Στρατιά, υπό τον ίδιο τον Μοντγκόμερι, αποτελούμενη από το 30ο Σώμα Στρατού στον βόρειο τομέα και το 13ο Σώμα Στρατού στο νότιο τομέα.

Το σχέδιο των επιχειρήσεων των Γερμανών προέβλεπε άμυνα στην κατεχόμενη τοποθεσία Ελ Αλαμέιν, με ιδιαίτερη βαρύτητα στον βόρειο τομέα. Οι δυνάμεις του Άξονα διέθεταν στην περιοχή υπό τον στρατηγό Έρβιν Ρόμελ, το 21ο Σώμα Στρατού στον βόρειο τομέα και το 10ο στο νότιο τομέα.

Η επίθεση

Η συμμαχική επίθεση εκδηλώθηκε στις 22.00 το βράδυ της 23ης Οκτωβρίου 1942. Η αντίσταση των γερμανοϊταλικών στρατευμάτων ήταν ιδιαίτερα σθεναρή, αποτρέποντας τη δυνατότητα στους Συμμάχους να διασπάσουν την αμυντική τους γραμμή.

Τη νύχτα 2 προς 3 Νοεμβρίου δημιουργήθηκε ρήγμα στον βόρειο τομέα και στον νότια στις 3 Νοεμβρίου. Από την επόμενη μέρα, άρχισε η καταδίωξη των υποχωρούντων δυνάμεων του Άξονα. Οι ιταλικές μεραρχίες, εγκαταλελειμμένες στην έρημο χωρίς εφόδια και τροφή, είτε διαλύθηκαν είτε παραδόθηκαν στους Συμμάχους. Τα γερμανικά στρατεύματα συνέχισαν να υποχωρούν, εγκαταλείποντας την Κυρηναϊκή και τελικά εγκαταστάθηκαν στη γραμμή Μπάρετ στην Τυνησία.

Η ελληνική συμμετοχή

Στις επιχειρήσεις συμμετείχε και τμήμα του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος της Μέσης Ανατολής με την 1η Ταξιαρχία υπό τον συνταγματάρχη Παυσανία Κατσώτα, η οποία υπαγόταν στην βρετανική 50η Μεραρχία. Από τις 19 ως τις 23 Οκτωβρίου συμμετείχε σε εικονικές επιθέσεις στο νότιο τομέα, εντεταγμένες στο σχέδιο περιπλάνησης του αντιπάλου. Επίσης, εκτέλεσε πολλές περιπολίες και νυχτερινές επιχειρήσεις προξενώντας σημαντικές απώλειες στον εχθρό.

Το διάστημα 23 Οκτωβρίου-3 Νοεμβρίου εκτέλεσε πολλές επιδρομές εναντίον των εχθρικών γραμμών. Μετά την έναρξη της γερμανικής υποχώρησης, η 1η ελληνική Ταξιαρχία ανέλαβε την καταδίωξη του εχθρού στον τομέα της, προελαύνοντας σε βάθος 100 χιλιομέτρων.

Η διάταξη των αντιμαχομένων πριν την έναρξη 

της μάχης

ΚΛΙΚ για μεγέθυνση

Απολογισμός

Η μάχη του Ελ Αλαμέιν υπήρξε η πρώτη αποφασιστική νίκη των Συμμάχων και σημείωσε την αρχή της απομάκρυνσης των δυνάμεων του Άξονα από τη Βόρεια Αφρική.

Οι απώλειες των Συμμάχων ανήλθαν σε 3.500 νεκρούς και 10.000 τραυματίες. Οι απώλειες των ελληνικών δυνάμεων ανήλθαν σε 6 αξιωματικούς και 83 οπλίτες νεκρούς και 26 αξιωματικούς και 202 οπλίτες τραυματίες. Επειδή η νίκη αυτή συνδέθηκε με το όνομα του Αγίου Μηνά, παραχωρήθηκε από τους Συμμάχους στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο τόπος όπου βρίσκονταν τα ερείπια αρχαίου Ναού του για επανοικοδόμηση του Ναού.

************************************

************************

*************

ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ

1η Φάση (23-26/10/1942)

Η συμμαχική επίθεση κατά της οχυρωμένης τοποθεσίας του Ελ Αλαμέιν εκδηλώθηκε όπως προβλεπόταν στις 2200 της 23ης Οκτωβρίου 1942. Είκοσι λεπτά νωρίτερα, ολόκληρο το πυροβολικό της 8ης Βρετανικής Στρατιάς, άρχισε καταιγιστικά πυρά για δεκαπέντε λεπτά, κατά του εχθρού και ιδιαίτερα κατά των εχθρικών πυροβολαρχιών των οποίων οι θέσεις είχαν επισημανθεί, με αποτέλεσμα πολλά πυροβόλα να σιγήσουν. Μετά από διακοπή πέντε λεπτών, το πυρ ξανάρχισε εναντίον των εχθρικών θέσεων, ενώ το Πεζικό των 30 και 13 ΣΣ εξόρμησε αμέσως.

Στο Βόρειο Τομέα η πρώτη αμυντική γραμμή του εχθρού καταλήφθηκε σε δύο ώρες χωρίς τα τμήματα να συναντήσουν σοβαρή αντίσταση. Επακολούθησε δίωρη στάση των τμημάτων για αναδιοργάνωση και αμέσως μετά η επίθεση συνεχίσθηκε.

Το 10ο ΣΣ διέσχισε την αρχική γραμμή του μετώπου στις 0200 της 24ης Οκτωβρίου και κινήθηκε στα ίχνη του 30ού ΣΣ, αλλά η όλη κίνηση γινόταν με μεγάλη βραδύτητα εξαιτίας της πυκνότητας των ναρκοπεδίων. Το πρωί της 25ης Οκτωβρίου οι ΑΝΣΚ του Σχεδίου Lightfoot (Λάιτφουτ) στη φάση αυτή είχαν επιτευχθεί με 24ωρη όμως καθυστέρηση.

Στο Νότιο Τομέα το 13ο ΣΣ δεν κατόρθωσε να διαρρήξει την τοποθεσία παρά τις ηρωικές επιθέσεις τις νύχτες 23/24 και 25/26 Οκτωβρίου όμως πέτυχε την αγγίστρωση 2 Τ/Θ εχθρικών Μεραρχιών.

Στο μεταξύ στις 24 Οκτωβρίου, πέθανε από συγκοπή ο Γερμανός Στρατηγός Στούμμε και τον διαδέχθηκε ο Στρατηγός Φον Τόμας, διοικητής του Άφρικα Κορπ (Αφρικανικό Σώμα Στρατού (Africa Corps)). Αυτό συνέβαλε ακόμη περισσότερο στη σύγχυση που είχε προκληθεί στις δυνάμεις του Άξονα.

Το πρωί της 25ης Οκτωβρίου, διάνοιξε ρήγμα 10 χλμ. στο Βόρειο Τομέα και απείλησε τα κέντρα συγκοινωνιών του εχθρού. Το 10o ΣΣ πέτυχε να υπερκεράσει την εχθρική διάταξη και να χρησιμοποιήσει τη σημαντική δύναμη των 700 αρμάτων που διέθετε. Ο εχθρός κατά τη διάρκεια της 25ης Οκτωβρίου εκδήλωσε σειρά αντεπιθέσεων στο Βόρειο Τομέα οι οποίες αποκρούσθηκαν με επιτυχία. Τη νύχτα 25/26 Οκτωβρίου έγινε επιθετική ενέργεια της 9ης Αυστραλιανής Μεραρχίας με αποτέλεσμα να καταληφθεί το Τελ Ελ Εϊσά. Ταυτόχρονα, το 13o ΣΣ ενήργησε προς το Ντέιρ Ελ Μουνασίμπ για αντιπερισπασμό, συνάντησε όμως ισχυρή αντίσταση και επανήλθε στις θέσεις του.

Στις 26 Οκτωβρίου ο διοικητής της 8ης Βρετανικής Στρατιάς, εξαιτίας των σοβαρών απωλειών και επειδή επιθυμούσε να συγκεντρώσει ισχυρές εφεδρείες για τη συνέχιση της επιθέσεως, διέταξε την προσωρινή διακοπή των επιθετικών ενεργειών και την αναδιάταξη των μονάδων της Στρατιάς.

Οι μετακινήσεις και αντικαταστάσεις των μονάδων διήρκεσαν δύο μέρες (27 και 28 Οκτωβρίου) κατά τις οποίες η ΖΕ του 13ου ΣΣ επεκτάθηκε βορειότερα, μέχρι το νότιο ήμισυ του λόφου Μιτερίγια. Αυτό το χρόνο εκμεταλεύθηκε και ο εχθρός και έκανε σημαντικές τροποποιήσεις στη διάταξη και γενικά στην αμυντική του προσπάθεια. Ήδη, από τις 26 Οκτωβρίου, ανέλαβε και πάλι τη διοίκηση ο Ρόμμελ που έφθασε εσπευσμένα στο μέτωπο και ο οποίος συγκέντρωσε τις τεθωρακισμένες μονάδες και τις εφεδρείες στο Βόρειο Τομέα. Επίσης, προώθησε την 101η Μεραρχία «Τριέστι» και την 90ή Ελαφρά Μεραρχία προς τα ανατολικά για να καλύψουν το ρήγμα στο Βόρειο Τομέα, ενώ συγκέντρωσε το υπόλοιπο των δυνάμεων του για αντεπίθεση η οποία θα κατευθυνόταν στην προεξοχή που είχαν δημιουργήσει οι Σύμμαχοι. Στις 27 Οκτωβρίου οι Γερμανοί πραγματοποίησαν επιθέσεις με τεθωρακισμένα, εναντίον της προεξοχής. Όμως όλες αποκρούσθηκαν από την 9η Αυστραλιανή Μεραρχία.

2η Φάση (28 Οκτωβρίου 1942)

Αυτή άρχισε τις εσπερινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου με επίθεση προς τα βόρεια της 9ης Αυστραλιανής Μεραρχίας. Οι Γερμανοί αντιλήφθηκαν τις προθέσεις των Συμμάχων και αντέδρασαν αστραπιαία, μεταφέροντας την 90η Ελαφρά Μεραρχία στον τομέα του Σίντι Αμπντ Ελ Ραχμάν αφήνοντας την κάλυψη του ρήγματος μόνο στην 101η Μεραρχία «Τριέστι». Αλλά και ο Στρατηγός Μοντγκόμερυ αντιλήφθηκε έγκαιρα την ενέργεια των Γερμανών και μετέβαλε την ΚΠ από το Βορρά προς τη Δύση, ενώ η 9η Αυστραλιανή Μεραρχία θα συνέχιζε την προσπάθεια της προς τα βόρεια για την εξαπάτηση του εχθρού. Ο σκοπός των συμμάχων ήταν η διάνοιξη του Σιντ Αμπντ Ελ Ραχμάν. Όταν οι εχθρικές δυνάμεις θα εμπλέκονταν στο Βόρειο Τομέα, θα χρησιμοποιούνταν οι εφεδρείες οι οποίες θα προωθούνταν προς τα δυτικά, για να διανοίξουν ρήγμα διαμέσου του οποίου τα Τ/Θ θα μπορούσαν να υπερκεράσουν τον εχθρό.

Τη νύκτα της 30ής Οκτωβρίου, η 9η Αυστραλιανή Μεραρχία κατευθύνθηκε προς τη θάλασσα και εγκλώβισε δύο ιταλικά και δύο γερμανικά Τάγματα καθώς και άρματα της 21ης Τ/Θ Μεραρχίας. Μέχρι την 1η Νοεμβρίου ο αγώνας βρισκόταν σε κρίσιμο σημείο. Τις πρώτες όμως ώρες της 2ης Νοεμβρίου στην περιοχή Σιντ Αμπντ Ελ Ραχμάν και του λόφου Τελ Ελ Αγκαγιάρ, έγινε η μεγαλύτερη σύγκρουση των Τ/Θ Μονάδων, μεταξύ των δύο αντιπάλων, όπου οι Γερμανοί υπέστησαν μεγάλη ήττα, ώστε οι δυνάμεις του Άφρικα Κορπ να θεωρηθούν στο εξής ανίκανες να προβάλουν σοβαρή αντίσταση. Ο αγώνας συνεχίσθηκε τη νύκτα 2/3 Νοεμβρίου, όπου το εχθρικό μέτωπο διασπάσθηκε στο Βόρειο Τομέα και έκρινε την τύχη της μάχης.

3η Φάση (29 Οκτωβρίου – 5 Νοεμβρίου) – Σύμπτυξη Ρόμμελ -Καταδίωξη

Ο Μοντγκόμερυ, ύστερα από αυτήν την εξέλιξη, διέταξε αμέσως τη συνέχιση της πιέσεως κατά του αντιπάλου του με την 4η Ινδική Μεραρχία, η οποία άρχισε την επίθεση τις πρωινές ώρες της 4ης Νοεμβρίου νότια του Τελ Εμ Αγκακίρ και κατέλαβε το νότιο άκρο της τοποθεσίας. Ταυτόχρονα, η 51η Σκοτική Μεραρχία ξεκαθάρισε τη ζώνη του Τελ Ελ Αγκακίρ και έτσι η 10η Τ/Θ Μεραρχία του 10ου ΣΣ μαζί με την 7η Τ/Θ Μεραρχία του 13ου ΣΣ πέρασαν μέσα από τις εχθρικές θέσεις από τα νότια προς τα βόρεια και έφθασαν στη πολίχνη Γκαζάλα. Ο Ρόμμελ, όταν αντιλήφθηκε τα συμμαχικά άρματα, δυσκολεύθηκε να πιστέψει ότι αυτά βρίσκονταν τόσο κοντά του και απέστειλε το Στρατηγό Τόμας να ενεργήσει αναγνώριση με αποτέλεσμα να συλληφθεί αιχμάλωτος. Όταν διαπίστωσε ο Ρόμμελ ότι δεν υπήρχε πια δυνατότητα αντιδράσεως, διέταξε την αφαίρεση από τους Ιταλούς των Τ/Θ και των αυτοκινήτων και επιχείρησε να περισώσει τα γερμανικά στρατεύματα.

Η διάνοιξη του μετώπου στο Βόρειο Τομέα, είχε ως συνέπεια την κατάρρευση του μετώπου και στο Νότιο Τομέα. Οι πρώτες ενδείξεις εμφανίσθηκαν στις 3 Νοεμβρίου, όταν οι μονάδες του 13ου ΣΣ ανέλαβαν επίθεση. Η 50ή Βρετανική Μεραρχία η οποία ανέλαβε την καταδίωξη, τη συνέχισε και την επομένη.

Οι Ιταλικές Μεραρχίες εγκαταλειμμένες στην έρημο χωρίς εφόδια και νερό, διαλύθηκαν ή παραδόθηκαν στις συμμαχικές δυνάμεις.

Οι Γερμανοί καταδιωκόμενοι όλη τη μέρα της 5ης Νοεμβρίου από τις Τ/Θ Μονάδες του 10ου ΣΣ, υποχωρούσαν με μεγάλη ταχύτητα για να αποφύγουν την αποκοπή και την αιχμαλωσία τους. Τελικά, διασώθηκαν από τις καταρρακτώδεις βροχές που ξέσπασαν και έκαναν την έρημο αδιάβατη στα συμμαχικά άρματα.

Ο Ρόμμελ συνεχίζοντας την υποχώρηση του εγκατέλειψε με τα υπολείμματα των δυνάμεών του την Κυρηναϊκή και την Τριπολίτιδα και τελικά εγκαταστάθηκε στη γραμμή Μπάρετ στην Τυνησία. Έτσι, έληξε η κρίσιμη μάχη του Ελ Αλαμέιν με πλήρη ήττα των δυνάμεων του Άξονα.

Η Συμμετοχή της 1ης Ελληνικής Ταξιαρχίας

Από 19-23 Οκτωβρίου η Ελληνική Ταξιαρχία συμμετείχε σε εικονική επίθεση που πραγματοποίησε η 50ή Βρετανική Μεραρχία εναντίον του εχθρού που είχε ως αποστολή να αποκόψει το εχθρικό σχέδιο πυρός. Συμμετείχε, επίσης, σε περιπολίες και νυχτερινές ενέργειες στις προωθημένες θέσεις, προξενώντας πολλές απώλειες στον εχθρό, ενώ συνέλαβε πολλούς αιχμαλώτους.

Τη νύχτα της 23/24 Οκτωβρίου, όταν εκδηλώθηκε η συμμαχική επίθεση εναντίον της οχυρωμένης τοποθεσίας του Ελ Αλαμέιν, τμήματα της 1ης Ελληνικής Ταξιαρχίας εκτέλεσαν επιδρομή κατά των θέσεων εχθρικού λόχου με απόλυτη επιτυχία και συνέλαβαν 16 Ιταλούς οπλίτες αιχμαλώτους, ενώ οι Ελληνικές απώλειες ήταν 1 νεκρός και 6 τραυματίες. Την επόμενη νύκτα, πραγματοποίησε δεύτερη επιδρομή στο ύψ. 103, το οποίο κατείχαν Γερμανοί Αλεξιπτωτιστές, με απόλυτη επιτυχία. Οι απώλειες της Ελληνικής Ταξιαρχίας ήταν 3 αξιωματικοί νεκροί και 23 οπλίτες τραυματίες. Γενικά, η αποστολή της ήταν να πραγματοποιεί επιδρομικές ενέργειες για να δημιουργεί σύγχυση στον αντίπαλο, να προκαλεί απώλειες και να συλλαμβάνει αιχμαλώτους.

Από τις 3 Νοεμβρίου που άρχισε η γερμανική υποχώρηση η 1η Ελληνική Ταξιαρχία, ανέλαβε την καταδίωξη του εχθρού στον τομέα της. Κατέλαβε το ύψ. Κατάρ Μποξ και στις 5 Νοεμβρίου το ύψ. 103 με σκοπό να αποκόψει την υποχώρηση του εχθρού. Από 6-9 Νοεμβρίου προέλασε σε βάθος 100 χλμ. μέχρι τη Μάρσα Μαρντούχ και την όαση Σίβα, όπου κατέλαβε κάθε είδους στρατιωτικό υλικό. Στις 29 Νοεμβρίου μεταφέρθηκε στην περιοχή Κουϊσάν και από εκεί στην περιοχή Καπούτσο και στις 6 Δεκεμβρίου στην Αγκεντάμπια, όπου τέθηκε υπό τις διαταγές της 7ης Τ/Θ Βρετανικής Μεραρχίας, συνεχίζοντας την επίθεση για την απώθηση των Γερμανών από τη γραμμή Ελ Αγκέιλα. Οι απώλειες της Ταξιαρχίας στο χρονικό αυτό διάστημα ήταν 5 αξιωματικοί και 32 οπλίτες νεκροί και 59 τραυματίες.

Η αποχώρηση της 1ης Ελληνικής Ταξιαρχίας από το μέτωπο και η επιστροφή της στην Αίγυπτο έγινε μετά από διαταγή της 8ης Στρατιάς στις 18 Δεκεμβρίου 1942, προκειμένου οι άνδρες της να εκπαιδευθούν για πιθανή χρησιμοποίηση τους σε αποβατικές επιχειρήσεις των Συμμάχων στα νησιά του Αιγαίου και στη Νότια Ελλάδα. Έτσι, έληξε ο ηρωικός αγώνας στη Βόρεια Αφρική και ήταν η πρώτη Ελληνική Μονάδα που συγκροτήθηκε στη Μέση Ανατολή και συνέβαλε στη συμμαχική νίκη του Ελ Αλαμέιν, χαρίζοντας νέες τιμές και δόξες στα Ελληνικά Όπλα.

Αποτελέσματα

Η μάχη του Ελ Αλαμέιν αποτέλεσε την πρώτη σημαντική νίκη των Συμμάχων και υπήρξε η αρχή για την απομάκρυνση στη συνέχεια των Γερμανοϊταλών από τη Β. Αφρική, (από την Αίγυπτο μέχρι την Τυνησία). Ο Τσώρτσιλ τότε έγραψε «Πριν από το Ελ Αλαμέιν ποτέ δεν είχαμε μια νίκη. Μετά το Ελ Αλαμέιν ποτέ δεν είχαμε μια ήττα». Επέτρεψε στους Συμμάχους να αποδεσμεύσουν τις δυνάμεις τους για να εξαπολύσουν νέα επίθεση εναντίον της Ευρώπης με την απόβαση στις 13 Ιουλίου 1943 στη Σικελία και από εκεί στην Ιταλική χερσόνησο. Οι απώλειες της Γερμανικής Στρατιάς του Ρόμμελ ήταν 10.000 νεκροί, 15.000 τραυματίες και 30.000 αιχμάλωτοι (22.000 Ιταλοί και 8.000 Γερμανοί).

Μεταξύ των αιχμαλώτων και 9 Στρατηγοί στους οποίους συμπεριλαμβάνεται ο Διοικητής του Άφρικα Κορπ Στρατηγός Φον Τόμας.

Ακόμη τα 2/3 των δυνάμεων του Άξονα καταστράφηκαν. Κυριεύθηκαν 450 άρματα και 1.000 πυροβόλα. Καταστράφηκαν επίσης 500 άρματα και 100 πυροβόλα. Μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών, τροφίμων, υλικού γεφυροσκευής και κάθε είδους υλικού περιήλθαν στις συμμαχικές δυνάμεις.

Οι απώλειες των συμμάχων έφθασαν στους 3.500 νεκρούς και 10.000 τραυματίες.

Οι απώλειες της 1ης Ελληνικής Ταξιαρχίας ανήλθαν σε 6 αξιωματικούς, και 83 οπλίτες νεκρούς και 26 αξιωματικούς και 202 οπλίτες τραυματίες.

Διαπιστώσεις – Συμπεράσματα

Η μάχη του Ελ Αλαμέιν αποτελεί μια από τις σημαντικότερες συγκρούσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην οποία βρέθηκαν αντιμέτωποι δύο ισχυροί αντίπαλοι και δύο γενναίοι στρατιωτικοί ηγέτες όπως ο Μοντγκόμερυ και ο Ρόμμελ.

Από τη σύγκριση των απωλειών των δύο αντιπάλων προκύπτει ότι η μάχη του Ελ Αλαμέιν υπήρξε μια μεγάλη νίκη των Συμμάχων και μια συντριπτική ήττα του Άξονα.

Γενικά, στη μάχη αυτή, εφαρμόσθηκαν από τους Συμμάχους οι παρακάτω αρχές του πολέμου:

• Επιθετική ενέργεια.
• Εκλογή του ΑΝΣΚ και εμμονή σε αυτόν.
• Ελιγμός.
• Αιφνιδιασμός.

Ακόμη η μάχη στο Ελ Αλαμέιν, έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς τους Έλληνες, γιατί σε αυτή συνέβαλε επάξια η 1η Ελληνική Ταξιαρχία.

ΠΗΓΕΣ: 
https://el.wikipedia.org
https://stratistoria.wordpress.com/