Η Επανάσταση του 1821 και οι Ζητιάνοι

Τον κατάντησαν τον Ελληνικό λαό, γιουσουφάκι που κάνει τεμενάδες, ζήτουλα και ζητιάνο των ξένων δανείων για να επιβιώσει.....

Το τότε πολιτικό κατεστημένο τους Αγωνιστές επαναστάτες του 1821, εκείνους που έδωσαν και την ψυχή τους για την Ελευθερία της πατρίδας τους Ελλάδας, τους πέταξε στα "σκουπίδια" και τους κατάντησε ζητιάνους για να μη μπορούνε πια να ζήσουν!!!

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ 1821 - ΠΕΘΑΝΕ ΖΗΤΙΑΝΟΣ...

Μέσα στης νύκτας τη παγερή, την άγρια την σκοτεινιά

τραβωλογόντας τους παλιούς του '21 οπλαρχηγούς ξυπνάνε….

Παραδίπλα, στα βρωμερά κελιά, κλαγγίζουν τα σπαθιά.

Διαταγές κοφτές μέσα στο σκοτάδι. Ίσκοι  τρομεροί, φωνές όλο φοβέρα...

Τους σπρώχνουνε μπροστά, τον διάδρομο για να περάσουν.

Σκοτεινός από τα αίματα και των βασανισμένων τις κραυγές...ατελείωτος...

Ο μάνταλος στριγκλίζει, η βαριά σιδερένια πόρτα, δύσκολα ανοίγει...

Ο παγωμένος αγέρας της Αρκαδιάς [1], τα πρόσωπά τους χαρακώνει... 

Στην άμαξα μπροστά, φέρετρο με ρόδες, οι Οθωνικοί, μέσα με λύσσα τους πετάνε. 

Τους πάνε για εκτέλεση, τη ζωή τα μουσκέτα να τους πάρουν...

Μηδέ κακούργοι, μα ούτε και δολοφόνοι είναι,

Επαναστάτες του '21 ήτανε που το κράτος τους έριξε στην πείνα

και από ανάγκη Κλέφτες βγήκαν, επαναστάτες και πάλι στα βουνά,

ζήτουλες, ποτέ και μέχρι να πεθάνουν, να μην γίνουν,
ζητιάνοι και ελεημοσύνη στους δρόμους να ζητάνε....©Στάθης Χ.
[1]Αρκαδιά=Κυπαρισσία Μεσσηνίας

ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΟΥ 1821, ΠΕΘΑΝΕ "ΖΗΤΙΑΝΟΣ".....

Γράφει ο Ιωάννης Καμπούρογλου με σπαραγμό και πόνο στα 1885 για τον θάνατο και την κηδεία ενός υπέργηρου επαναστάτη του 1821:

"Πάνω σε δυό σκαμνιά οινοπωλείου στην οδό Αθηνάς ήταν ακουμπισμένο το φέρετρο ενός αγωνιστή της επανάστασης του 1821, έξω από την πόρτα της αυλής του προς τον δρόμο.... Πέθανε άπορος και οι γείτονες, προσπαθούσαν να εξοικονομήσουν τα χρήματα που χρειάζονταν για μια αξιοπρεπή κηδεία... Έτσι έβγαλαν το φέρετρο έξω στην πόρτα, στον δρόμο. Στην μια άκρη είχαν βάλει την χύτρα που μέσα έκαιγε το λιβάνι και στην άλλη ένα πιατάκι που δέχονταν τις εισφορές των περαστικών διαβατών, ώστε έτσι ζητιανεύοντας, να μαζευτεί το ποσό που χρειαζόταν για την κηδεία. Πάνω από το κεφάλι του νεκρού, στον τοίχο, είχαν γράψει με μεγάλα μπλε γράμματα: Αγωνιστής του 1821!!!"
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ: ΝΕΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ

ΕΧΟΥΜΕ "ΕΘΝΙΚΗ ΕΞΑΡΣΗ" ΜΟΝΟ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ....

Με αγανάκτηση ο Γρ. Ξενόπουλος σε ηλικία 18 ετών και και ανήμερα της 25ης Μαρτίου 1885 και συγκλονισμένος από το οικτρό αλλά και συνάμα θλιβερό θέαμα ενός δυστυχισμένου γέροντα φουστανελοφόρου με κόκκινο φέσι που στον οδό Πατησίων ζητιάνευε, ..."τείνη χείρα ικέτιδα, και να συστήση εαυτόν εις έλεος διαβάτου"..... και παραλίγο να τον πατήσει τον άμοιρο μια άμαξα, γράφει στην ΕΣΤΙΑ: ...."Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξης, ο γέρος εκείνος, ήτο ...... αγωνιστής!!!Εις εξ εκείνων οίτινες μας κατέστησαν ελευθέρους δια της μεγάλης αυτού ψυχής, εκείνης ήν τώρα δια του ελέους προσπαθών να συγκρατήση επ' ολίγον έτι εις το οικτρόν και παραμορφωμένο σώμα, το οποίον άλλοτε ηγωνίζετο υπέρ ημών! Η σκηνή της οδού Πατησίων αποδεικνύει κάλλιστα οποίοι είμεθα οι νεώτεροι Έλληνες, εκτός της 25ης Μαρτίου ημέρας!!!".

Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΟΥ 1821...

Το πολιτικό κατεστημένο με την καμαρίλα του, που συγκροτήθηκε στο νεοσύστατο Νεοελληνικό κράτος, απόλυτα ελεγχόμενο από τον ξένο παράγοντα, οδήγησε τον Ελληνικό λαό σε μια εθνική, ιδεολογική, πνευματική, ηθική και κοινωνικοπολιτική κατηφόρα, που ήταν ο χειρότερος οιωνός που μπορούσε να υπάρξει για το Μέλλον του Ελληνικού Έθνους. Ούτε στα χειρότερα όνειρά τους οι Αγωνιστές - Επαναστάτες του 1821 μπορούσαν να φανταστούν, ότι η νέα Ελλάδα που προσδοκούσαν, μια Ελλάδα ισάξια με την προγενέστερη, μια Ελλάδα το ίδιο ένδοξη και λαμπρή με την λαμπρότητα της Ελληνικής Αρχαιότητας και την χιλιετή ακτινοβολία του Βυζαντίου, θα καταντούσε ο ουραγός και ο περίγελος των άλλων λαών, η τελευταία των τελευταίων και το παράδειγμα προς αποφυγή. Τον κατάντησαν τον Ελληνικό λαό, γιουσουφάκι που κάνει τεμενάδες, ζήτουλα και ζητιάνο των ξένων δανείων για να επιβιώσει.....

Το πολιτικό κατεστημένο, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Εθνικός μας ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, 50 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, ουσιαστικά "δολοφόνησε" το Ελληνικό Έθνος: ...η κατάρτισις του Ελληνικού Βασιλείου υπήρξεν αληθής δολοφονία της εθνικής ιδέας...".
Αρ. Βαλαωρίτη, "Άπαντα", σελ. 257

Το τότε πολιτικό κατεστημένο τους Αγωνιστές επαναστάτες του 1821, εκείνους που έδωσαν και την ψυχή τους για την Ελευθερία της πατρίδας τους Ελλάδας, τους πέταξε στα "σκουπίδια" και τους κατάντησε ζητιάνους για να μη μπορούνε πια να ζήσουν!!!

Γράφει ο Ν. Κασομούλης:....Οι Αγωνιστές, άπνοοι και άφωνοι μείναντες ούτοι ως φλομωμένοι ιχθύες, απελπίσθησαν τελείως....Οι επίσημοι οπλαρχηγοί και οι περισσότεροι των αξιωματικών των ελαφρών Ταγμάτων έμειναν με τας απολεσθείσας ελπίδας μόνοι εις Πρόνοιαν, απαρηγόρητοι, αν και βαθέως αγανακτούντες. Οι δε υπαξιωματικοί και στρατιώται, περιπλανώμενοι από χωρίον εις χωρίον, περίπου 15 χιλιάδες, αναθεματούντες τους πρωταιτίους και μακαρίζοντες τους συναδέλφους των οίτινες δεν έζησαν να ιδούν το τέλος.......
Ν. Κασομούλης, Στρατιωτικά Ενθυμήματα, σ. 616-618 

Την κατάντια στην οποίαν περιέπεσαν οι Αγωνιστές της Επανάστασης του 1821 την περιγράφει γλαφυρά ο Αλέξανδρος Σούτσος, τον Ιούνιο 1831, στο ποίημα του:

ΨΩΜΟΖΗΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ   

Ένας γέρος στρατιώτης με του ζήτουλα τον δίσκο,

Στο ραβδί ακουμβισμένος και με το σακκί στον ώμο,

Έλεγε σ’ ένα παιδάκι που του έδειχνε τον δρόμο•

Μη, παιδάκι μου, μην τρέχης και πολύ οπίσω μνήσκω•

Εσύ είσ’ ευτυχισμένο… τα ματάκια σου τα έχεις,

Γερά έχεις ποδαράκια, κ’ ελαφρό σαν λάφι τρέχεις…

Εγώ έχασα το φως μου στου Μεσολογγιού την πόλι,

Και το ένα μου ποδάρι με το άρπαξε το βόλι.

Πού να είμασθε, παιδί μου;… Είναι νύκτα;…  

Είναι μέρα;- Νύκτα είναι…

Στο Ανάπλι εζυγώσαμε, πατέρα.- Στο Ανάπλι! -

Κλαίεις, γέρο??

Τα παλιά μου ενθυμούμαι…

Τι ήμουν πρώτα, τ’είμαι τώρα στέκουμαι και συλλογούμαι…

Στο Ανάπλι!!! Εγώ πρώτος και με το σπαθί στο στόμα,
πήδησα στο Παλαμίδι•

Από ένα σ’ άλλον βράχο πρώτα ρίπτουμουν σαν φίδι,

Και σηκώνω μόλις τώρα το βαρύνεκρό μου σώμα.

Ετυφλώθηκα.

Δεν βλέπω της Ελλάδος τα βουνά,

Κι’ ο ελεύθερός της ήλιος στα ματάκια μου δεν λάμπει…

Δενδροσκέπαστοι, ωραίοι κ’αιματοβρεμένοι κάμποι,

Σ’εσάς τώρα κόσμος άλλος ζωήν ήσυχη περνά.

Εγώ μόνος, για να ζήσω, τρέχω και ψωμοζητώ•

Στα ερημοκλήσια μέσα και στους δρόμους ξενυκτώ.

Παντού είμαι αποριμένος•

Ξένος είμαι στην Ελλάδα, και στο σπίτι μ’είμαι ξένος.

Όλος άλλαξε ο κόσμος, και την σήμερον ημέρα...

Τα παιδιά εις την Ελλάδα δεν γνωρίζουν τον πατέρα.

Ταις θυσίαις, τους αγώνας ξέχασαν των παλαιών,

Και τον Πλούτον έχουν όλοι δια μόνον τους θεόν.

Προσπαθώ του κάκου ναύρω έναν φίλο του παλιού μας,

Του ηρωικού καιρού μας.

Άλλοι πέθαναν, και άλλοι ζουν απ’ όλους ξεχασμένοι•

Όπου κι’ αν σταθώ με σπρώχνουν, με περιγελούν οι ξένοι.

Ξένοι, μην περιγελάτε τα χυμένα μου τα μάτια,

Το σπασμένο μου ποδάρι•

Του μεγάλου Μπότζαρή μας ήμουν πρώτο παλλικάρι.

Η παλιά μου φουστανέλα, όπου βλέπετε κομμάτια,

Χάρισμα του Καραΐσκου, από δόξα με σκεπάζει•

Το σπαθί αυτό που φέρνω στο πλευρό μου κρεμαστό,

Αν δεν ήναι με χρυσάφι και κοράλια σκεπαστό,

Είν’ ενθύμησις φιλίας του Ναυάρχου μας Τομπάζη.

Ήρωες εξακουσμένοι!!!! Και αν ήσθε πεθαμένοι,

Στην ενθύμησιν του κόσμου, στην ενθύμησίν μας ζήτε•

Πέθαναν, κι’ αν ζουν ακόμα, όσοι άτιμοι πολίται [=οι Πολιτικοί]

Εις τους τάφους σας πατούν,

Να κληρονομήσουν όλας τας θυσίας σας ζητούν,

Και αφήνουν της πατρίδος τους πατέρας, τους προμάχους,

Να ψωμοζητούν στας πόλεις και να ξενυκτούν στους βράχους.

ΜΟΝΑΧΑ ΑΝ ΧΤΥΠΗΘΟΥΝ ΟΙ ΥΠΑΙΤΙΟΙ

Μεταξύ της τυραννίας και της τυραννίας δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Με το να αποτινάξεις από τον σβέρκο σου το ζυγό του τυράννου και των παρατρεχάμενων του, δεν κάνεις επανάσταση. Το να μην ξαναπέσεις στον ίδιο ζυγό.....αυτό είναι επανάσταση. Το '21 αυτό δεν το έκανε. Εδώ απέτυχε, έμεινε κολοβή. Το '21 ξεπάτωσε τους Τούρκους αλλά άφησε τους υποτακτικούς και τους συμμάχους τους. Άφησε τους τους κοτζαμπάσηδες, που έπρεπε και αυτούς να τους περάσει από μαχαίρι..... Αυτοί έγιναν άρχοντες, έγιναν κυβερνήτες. Έφεραν ξανά το τύραννο. Ξανά και ξανά...... Με άλλο όνομα....Για να κρατήσουν το γκουβέρνο [=εξουσία], αυτοί και τα παιδιά τους και πιο πέρα από τα τρισέγγονα τους...

.....Τι να πω για το παρόν?? Η διαφθορά είναι τόσο γενική και έχει τόσο βαθιές που κάνει κατάπληξη. Μονάχα όταν χτυπηθούν ριζικά οι υπαίτιοι, θα είναι δυνατή μια ηθική αναγέννηση.....Διονύσιος Σολωμός, 25 Μαρτίου 1848, Άπαντα-Ποιήματα,σ. 126

Μονάχα όταν χτυπηθούν ριζικά οι υπαίτιοι, θα είναι δυνατή μια ηθική αναγέννηση. Και όχι με το να αλλάζει ο Μανωλιός και να βάζει τα ρούχα του αλλοιώς.... Και στην Βουλή να αλλάζουν μόνο οι καρέκλες..........
©Στάθης Χρονόπουλος

ΠΗΓΗ: http://ellinonpolytheasiszo-fos.blogspot.gr