Όσκαρ Σίντλερ, ο Γερμανός φιλάνθρωπος

Γεννήθηκε ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ το 1908.

Ο γερμανός επιχειρηματίας που με τη λίστα του έσωσε εκατοντάδες ανθρώπους από τα κρεματόρια! Τον έχουν αποκαλέσει «Δίκαιο των Εθνών». Απέδειξε με τη δράση του ότι ο ηρωισμός και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο καραδοκούν στα πιο απίθανα μέρη.

Ο Όσκαρ Σίντλερ (Oskar Schindler, 28 Απριλίου 1908 - 9 Οκτωβρίου 1974) ήταν Γερμανός επιχειρηματίας, ο οποίος έγινε γνωστός όταν έσωσε εκατοντάδες Εβραίους από βέβαιο θάνατο από τα χέρια των Ναζί στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου στην Πολωνία και στην Τσεχοσλοβακία. Χρησιμοποιώντας τους σαν εργάτες στα εργοστάσια του, τους προστάτεψε από την βιαιότητα των Ναζί και βοήθησε στη συνέχεια γενεών πολλών εβραϊκών οικογενειών.

Νεανικά χρόνια

Ο Όσκαρ Σίντλερ γεννήθηκε το 1908 στη βιομηχανική πόλη Τσβίταου (Zwittau), τότε γερμανική επαρχία της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και σήμερα τμήμα της Τσεχίας. Ο Όσκαρ φοίτησε σε γερμανικό σχολείο. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης εργοστασίου και η μητέρα του ήταν νοικοκυρά. Ο Όσκαρ είχε μια μικρότερη αδελφή και ήταν πολύ δημοφιλής με πολλούς φίλους ανάμεσα στους οποίους και οι υιοί του τοπικού ραβίνου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 ο Σίντλερ εργάστηκε για τον πατέρα του πουλώντας γεωργικά μηχανήματα. Το 1928 παντρεύτηκε την Έμιλυ. Το γεγονός αυτό δημιούργησε προβλήματα στις σχέσεις του με τον πατέρα του με αποτέλεσμα να φύγει από την οικογενειακή τους επιχείρηση και να εργαστεί στην τοπική εταιρεία Ηλεκτρισμού.

Εκείνη την εποχή το πολιτικό σκηνικό άλλαζε σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στη Γερμανία, όπου το κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ (Βλ. Χίτλερ ΕΔΩ) είχε αρχίσει την άνοδό του προς την εξουσία. Ο Χίτλερ είχε αρχίσει να διεγείρει τα εθνικιστικά φρονήματα όλων των Γερμανών της Ευρώπης τονίζοντας ότι οι σχέσεις τους θα έπρεπε να είναι με την Γερμανία και όχι με τις χώρες στις οποίες διέμεναν. Μέχρι το 1935 η γενέτειρα περιοχή του Σίντλερ είχε συνδεθεί με το Ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας (Βλ. Ναζιστική Δικτατορία ΕΔΩ). Το ίδιο έκανε και ο Σίντλερ, όχι λόγω των πολιτικών του φρονημάτων αλλά περισσότερο διότι πίστευε ότι θα ευνοούσε τις επιχειρηματικές του βλέψεις.

Πολωνία

Τον Σεπτέμβριο του 1939 ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία, με αποτέλεσμα η Γαλλία και η Αγγλία να κηρύξουν πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. Μέσα σε μία εβδομάδα από την εισβολή ο Σίντλερ πήγε στην Κρακοβία της Πολωνίας αναζητώντας τρόπους για να αναπτυχθεί στον επιχειρηματικό τομέα. Στα μέσα Οκτωβρίου η πόλη έγινε το κέντρο διαχείρισης όλης της Πολωνίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο έξυπνος Σίντλερ να μπορέσει να κάνει φιλίες τόσο με άτομα κλειδιά του γερμανικού στρατού, όσο και με άτομα της SS (Βλ. Μοίρα Ασφαλείας ή SS ΕΔΩ), προσφέροντάς τους δώρα «μαύρης αγοράς» όπως πούρα, κονιάκ, κα.

Εκείνη την εποχή γνώρισε τον Ισαάκ Στερν έναν Εβραίο λογιστή με τον οποίο θα δημιουργήσει μια ιδιαίτερη σχέση και ο οποίος θα τον βοηθήσει στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Το 1940 ο Σίντλερ αγοράζει ένα πτωχευμένο εργοστάσιο οικιακών σκευών. Ο Σίντλερ αποφασισμένος να αναπτύξει τις επιχειρήσεις πουλώντας σκεύη σίτισης στον γερμανικό στρατό, δεν δίστασε να προχωρήσει σε συνεχόμενες δωροδοκίες ατόμων «κλειδιών» για ανάθεση συμβολαίων με τον γερμανικό στρατό.

Στην συγκεκριμένη πόλη ζούσαν σε γκέτο γύρω στις 6.000 Εβραίοι. Μετά από συμβουλή του Εβραίου λογιστή του προχώρησε σε πρόσληψη μεγάλου αριθμού Εβραίων για τα εργοστάσιά του μιας και θεωρήθηκαν φθηνό και οικονομικό εργατικό προσωπικό.

Τον Ιούνιο του 1942 οι Ναζί άρχισαν να μεταφέρουν τους Εβραίους της Κρακοβίας σε στρατόπεδα εξόντωσης. Μερικοί από τους εργάτες του στα εργοστάσια ήταν από τους πρώτους που θα έπρεπε να μεταφερθούν σε αυτά. Ο Σίντλερ, με τις γνωριμίες του και τις απειλές του, κατάφερε να αποτρέψει τη μεταφορά τους.

Το 1943 αποφασίστηκε το οριστικό κλείσιμο του εβραϊκού γκέτο. Υπεύθυνος για το παραπάνω ήταν ένας Γερμανός αξιωματικός, ο Άμον Γκετ (Amon Leopold Göth). Ο Γκετ αποφάσισε τη δημιουργία ενός κέντρου εργασίας έξω από την πόλη όπου θα εργάζονταν μόνο οι υγιείς Εβραίοι, ενώ οι υπόλοιποι είτε θα πήγαιναν σε στρατόπεδα θανάτου είτε θα εκτελούνταν. Όταν αποφασίστηκε η μεταφορά όλων των βιομηχανιών εκτός της πόλης, ο Σίντλερ, αφού δωροδόκησε τον Γκετ κατάφερε να τον πείσει να μετατρέψει τα εργοστάσιά του σε μικρά κέντρα εργασίας, κρατώντας ταυτόχρονα τους ήδη υπάρχοντες εργάτες του.

Η λίστα

Στις αρχές του 1944 αποφασίστηκε η μετατροπή του στρατοπέδου εργασίας του Πλάζοβ (Płaszów) (έξω από την πόλη της Κρακοβίας) σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτό σήμαινε ότι ανά πάσα στιγμή κρατούμενοι θα μπορούσαν να μεταφερθούν σε στρατόπεδα θανάτου όπως το Άουσβιτς.

Το καλοκαίρι του 1944 τόσο το στρατόπεδο όσο και το εργοστάσιο του Σίντλερ αποφασίστηκε να κλείσουν. Ο Σίντλερ πρότεινε στον Γκετ να τον βοηθήσει να μεταφέρει το εργοστάσιο μαζί με τους υπαλλήλους του στην Τσεχοσλοβακία με σκοπό να συνεχίσει να προσφέρει στο τρίτο Ράιχ με σημαντικά υλικά πολέμου. Αφού δωροδοκήθηκε, ο Γκετ συμφώνησε να τον βοηθήσει. Του έδωσε την εντολή να φτιάξει μία λίστα στην οποία θα αναφέρονταν τα ονόματα όλων των Εβραίων που θα πήγαιναν στο καινούργιο εργοστάσιο. Η λίστα περιείχε 1100 άτομα τα οποία ήταν όλοι οι υπάλληλοι του εργοστασίου του, αλλά και αρκετοί άλλοι. Το φθινόπωρο του 1944 ο Σίντλερ, αφού δωροδόκησε όλους τους ανθρώπους «κλειδιά», άρχισε την μεταφορά του εργοστασίου του στην Τσεχοσλοβακία. Τον Οκτώβριο στην αρχή κάπου στα 800 άτομα μεταφερθήκανε και μετά άλλα 300 άτομα, γυναίκες και παιδιά. Είναι χαρακτηριστικό ότι η δεύτερη ομάδα οδηγήθηκε μετά από λάθος στο Άουσβιτς με σκοπό την θανάτωση και των 300 ατόμων, αλλά ο Σίντλερ μετά από άμεσες ενέργειες κατόρθωσε να τους σώσει και να τους οδηγήσει στην Τσεχοσλοβακία. Κατά τους επόμενους 11 μήνες το εργοστάσιό του δεν παρήγαγε ούτε ένα κάλυκα. Σαν δικαιολογία για το παραπάνω προς τον Γερμανικό στρατό, δόθηκε το γεγονός των «αρχικών δυσκολιών». Στην πραγματικότητα όμως σκοπίμως είχε αποδυναμώσει την γραμμή παραγωγής με απώτερο σκοπό την κακή παραγωγή καλύκων για σφαίρες.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο

Η ζωή του Σίντλερ μετά το τέλος του πολέμου χαρακτηρίστηκε από αποτυχημένες επαγγελματικές επιλογές, πολύ ποτό, σχέσεις με άλλες γυναίκες και αλόγιστες σπατάλες. Το 1949 ο Σίντλερ μετακόμισε στην Αργεντινή, όπου και αγόρασε μία φάρμα. Μέχρι το 1957 ο Σίντλερ είχε πτωχεύσει και βασιζόταν σε φιλανθρωπίες Εβραίων. Το 1958 ο Σίντλερ εγκατέλειψε την γυναίκα του και γύρισε στην Γερμανία όπου και ασχολήθηκε με παραγωγή τσιμέντου μέχρι το 1961. Από τότε και μετά βασιζόταν σε εβραϊκές φιλανθρωπίες και σε μικρή σύνταξη που του αποδόθηκε από την γερμανική κυβέρνηση το 1968. Την χρονιά που έχασε την επιχείρηση τσιμέντου, προσκλήθηκε να επισκεφτεί το Ισραήλ όπου και έτυχε θερμής υποδοχής. Κάθε άνοιξη από τότε, και μέχρι το τέλος της ζωής του, επισκεπτόταν το Ισραήλ. Πολλοί από τους συμπατριώτες του εξοργίστηκαν μαζί του επειδή βοήθησε τους Εβραίους και επειδή κατέθεσε εναντίον των Ναζιστών εγκληματιών πολέμου. Το 1974 πέθανε ύστερα προβλήματα σε καρδιά και συκώτι. Τάφηκε, μετά από επιθυμία του, στο Ισραήλ σε καθολικό νεκροταφείο.

Χάρη στον Όσκαρ Σίντλερ, παραπάνω από 6.000 επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος και απόγονοί τους είχαν παραμείνει ζωντανοί την δεκαετία του 1990 για να αφηγηθούν την απίστευτη ιστορία της «Λίστας του Σίντλερ».

*********************************************

*********************************************

Ο γερμανός επιχειρηματίας που με τη λίστα του έσωσε εκατοντάδες ανθρώπους από τα κρεματόρια! Τον έχουν αποκαλέσει «Δίκαιο των Εθνών» και όχι άδικα, γιατί ο εργοστασιάρχης Όσκαρ Σίντλερ βυθίστηκε στον βούρκο για να κάνει το καλό. 

Ο ιδιαίτερος ήρωας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου απέδειξε με τη δράση του ότι ο ηρωισμός και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο καραδοκούν στα πιο απίθανα μέρη. 

Καιροσκόπος, άπληστος και καλοπερασάκιας, κατάσκοπος και μέλος του ναζιστικού κόμματος, ο τυχοδιώκτης και οπορτουνιστής Σίντλερ δεν άντεξε τη ναζιστική θηριωδία και τα ασύλληπτα εγκλήματα της δράσης της, γι' αυτό και επιδόθηκε σε έναν προσωπικό αγώνα να σώσει όσους περισσότερους εβραίους ομήρους μπορούσε από τα χέρια των κατακτητών της Ευρώπης.

Και παρά το γεγονός ότι η πράξη του να χρησιμοποιήσει τη δωρεάν εργασία που πρόσφεραν οι κρατούμενοι στα ναζιστικά κολαστήρια είχε αρχικό κίνητρο το κέρδος, ο Σίντλερ επέδειξε απαράμιλλη επιμονή και αφοσίωση στα ανθρώπινα ιδεώδη, όταν έβαλε στόχο της ζωής του να σώσει εκατοντάδες ομήρους από τον μαρτυρικό θάνατο που τους επιφύλασσαν οι ναζί. 

Κι αν ισχύει αυτό που του έγραψαν οι ευεργετηθέντες του, ότι όποιος σώζει μια ζωή, σώζει τον κόσμο όλο, τότε η ιστορία του «απατεωνίσκου» Όσκαρ Σίντλερ λειτουργεί ως ορόσημο, καθώς από πράκτορας των ναζί μετατράπηκε σε σωτήρα...

Πρώτα χρόνια

Ως παιδί ήταν ιδιαίτερα αγαπητός μεταξύ των συμμαθητών του, αν και σύντομα θα επιδείξει τις γνωστές κατεργαριές του που θα του φέρουν το ψευδώνυμο «απατεωνίσκος»! Ο νεαρός Σίντλερ αποβάλλεται από το σχολείο γιατί πλαστογράφησε το ενδεικτικό του, ενώ μεγαλώνοντας τον ενδιαφέρει μόνο η καλή ζωή: τα λούσα, οι γρήγορες μηχανές και οι γυναίκες.

Στη δεκαετία του '20 λοιπόν, ο μπον βιβέρ Σίντλερ θα βρεθεί στη δούλεψη του πατέρα του, ο οποίος θέλησε έτσι να χαλιναγωγήσει τον ξέφρενο γιο του από τα συνεχή του καμώματα. Ο Όσκαρ οργώνει τη χώρα πουλώντας τον αγροτικό εξοπλισμό που κατασκεύαζε η οικογενειακή επιχείρηση, αν και οι μικροαπατεωνιές του προκαλούν σφοδρές συγκρούσεις με τον πατέρα του.

Οι σχέσεις τους διακόπηκαν οριστικά το 1928, όταν ο 20χρονος Όσκαρ παντρεύτηκε την Έμιλι, σε πείσμα των οικογενειακών αντιρρήσεων. Η θέση του στη βιομηχανία ήταν πια παρελθόν και εκείνος πιάνει δουλειά ως εμπορικός αντιπρόσωπος της τοπικής εταιρίας ηλεκτροδοτήσεως. 

Ταυτοχρόνως, το πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης αλλάζει άρδην, ιδιαίτερα στη Γερμανία, όταν ο Αδόλφος Χίτλερ και το Ναζιστικό του Κόμμα αρχίζουν να κερδίζουν λαϊκό έρεισμα. Η ναζιστική προπαγάνδα καλεί τους Γερμανούς της Μοραβίας να αποδείξουν τους δίκαιους δεσμούς τους με τη μαμά Γερμανία. Ως αποτέλεσμα του εθνικιστικού παραληρήματος, μέχρι το 1935 δεν ήταν λίγοι οι γερμανόφωνοι της περιοχής που είχαν ενταχθεί στο ναζιστικό κόμμα, ανάμεσά τους και ο πάντα φιλόδοξος Σίντλερ. Δεν ήταν ακριβώς ότι συμπαθούσε τη ναζιστική ιδεολογία, θεώρησε πάντως καλό να ενταχθεί στο νέο άρμα με τη μεγάλη δυναμική...

Το φυσικό ταλέντο του Σίντλερ στις δημόσιες σχέσεις αλλά και η προθυμία του να δωροδοκεί συνεχώς τους κατάλληλους ανθρώπους τον κάνουν να εξασφαλίσει παχυλά συμβόλαια με τον γερμανικό στρατό για τις κατσαρόλες και τα τηγάνια του. Ως υπαλλήλους του εργοστασίου του, προσέλαβε κερδοσκοπικά χίλια μέλη της εβραϊκής κοινότητας της Κρακοβίας, που αριθμούσε 56.000 ψυχές και ζούσαν στα γκέτο της πόλης. Ήταν η φτηνότερη μορφή εργασίας που μπορούσε να βρει σε όλη την Πολωνία, καθώς το πάμφθηνο προσωπικό ήταν υποχρεωμένο να δουλεύει καταναγκαστικά, στο πλαίσιο της υποχρεωτικής εργασίας των εβραίων σε γερμανικά εργοστάσια, για την υποστήριξη της ναζιστικής πολεμικής προσπάθειας ...

Μέχρι τα μέσα της άνοιξης του '40 όμως το ναζιστικό μένος κατά των εβραίων ήδη είχε ξεσπάσει: ο Σίντλερ διατάζεται από το καθεστώς να πληρώνει τους μισθούς των υπαλλήλων του κατευθείαν στα SS παρά στο χέρι των εργαζομένων. Τα πράγματα έμελλε βέβαια να χειροτερεύσουν: τον Αύγουστο νέο ναζιστικό φιρμάνι παρήγγειλε στους εβραίους να εγκαταλείψουν την πόλη, μένοντας πίσω μόνο όσοι είχαν δουλειά σε γερμανικές επιχειρήσεις... 

Το θεάρεστο έργο του Σίντλερ ξεκινά

Ήταν τον Ιούνιο του 1942 όταν οι ναζί άρχισαν να εξαφανίζουν την εβραϊκή παρουσία στην Κρακοβία, στέλνοντας τους εβραίους σε στρατόπεδα εργασίας. Αρκετοί υπάλληλοι του Σίντλερ, μεταξύ τους και ο διευθυντής της βιομηχανίας του, ήταν μεταξύ των πρώτων που διατάχθηκαν να παρουσιαστούν στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Ο Σίντλερ τρέχει στον σταθμό και τα βάζει με τον αξιωματικό των SS: λίγο οι απειλές, λίγο τα καλοπιάσματα, λίγο τα μεγάλα ονόματα των φίλων του ναζί που αραδιάζει στον αξιωματικό, τον πείθουν τελικά να αφήσει ελεύθερους τους εργάτες του. Ο Σίντλερ τους συνοδεύει πίσω στην ασφάλεια της βιομηχανίας του. 

Στις αρχές του 1943, οι ναζί παρήγγειλαν την τελική εκκαθάριση του γκέτο της Κρακοβίας. Υπεύθυνος για τη ζοφερή κίνηση ήταν ο αξιωματικός των SS, Amon Goeth, ο διοικητής του στρατοπέδου καταναγκαστικής εργασίας λίγο έξω από την Κρακοβία: οι εβραίοι που μπορούσαν να δουλέψουν μένουν στο κέντρο κράτησης και οι υπόλοιποι ξαποστέλνονται στα κολαστήρια του θανάτου (ή εκτελούνται επιτόπου). 

Ο Σίντλερ έγινε μάρτυρας της βάρβαρης επιδρομής των Γερμανών στο γκέτο και σοκαρίστηκε από την άγρια δολοφονία των εβραίων. Αποφάσισε τότε να δράσει δυναμικά, καθώς συγκλονίστηκε από το δράμα των ανθρώπων. Σύμφωνα λοιπόν με το νέο διάταγμα, όλα τα γερμανικά εργοστάσια της Κρακοβίας έπρεπε πλέον να μετεγκατασταθούν στο γειτονικό στρατόπεδο εργασίας (Plaszow). Ο Σίντλερ, λαδώνοντας τον Goeth, καταφέρνει να πάρει την άδεια να φτιάξει ένα μίνι στρατόπεδο εργασίας μέσα στη βιομηχανία του!

Ταυτοχρόνως, δημιουργεί στο εργοστάσιό του τμήμα παραγωγής όπλων, ώστε να ενταχθεί στο νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα των ναζί και να είναι σε θέση να προστατεύσει εκ νέου τους εργαζομένους του. Με αυτό το επιχείρημα ήταν που θα πείσει τον υπεύθυνο αξιωματικό Goeth να κρατήσει τους εργάτες του, επειδή ήταν απαραίτητοι στην παραγωγή όπλων για το Γ' Ράιχ...

Η περίφημη λίστα

Στις αρχές του 1944 όμως όλα άλλαξαν: το στρατόπεδο εργασίας της Κρακοβίας (Plaszow) χαρακτηρίστηκε στρατόπεδο συγκέντρωσης, κάτι που σήμαινε ότι οι τρόφιμοί του ήταν πια έτοιμοι για τη μεταφορά τους στο κολαστήριο του Άουσβιτς. Καθώς ο Κόκκινος Στρατός πλησίαζε στα γερμανικά στρατόπεδα από τα ανατολικά, οι ναζί άρχισαν να μεταφέρουν άρον-άρον όλους τους εβραίους κρατουμένους δυτικά.

Και σαν να μην έφταναν τα κακά νέα για την επιχείρηση του Σίντλερ (τόσο την οικονομική όσο και τη διασωστική), το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησαν οι φήμες ότι το στρατόπεδο θα έκλεινε, όπως και το εργοστάσιο του Σίντλερ. 

Για άλλη μια φορά, σε ένα δαιμόνιο μείγμα κολακείας και δωροδοκίας, ο Όσκαρ πείθει τον Goeth να του επιτρέψει να μεταστεγάσει την επιχείρησή του στην Τσεχοσλοβακία, ώστε να είναι λέει σε θέση να συνεχίσει να προμηθεύει το Γ' Ράιχ με τον απαραίτητο πολεμικό εξοπλισμό του. Και βέβαια για να μην μπει σε περιπέτειες η απρόσκοπτη παραγωγή της πολεμικής βιομηχανίας του, ο Σίντλερ ζήτησε να πάρει μαζί του όλους τους «εξειδικευμένους» εργάτες του! 

Ο αξιωματικός των SS του ζήτησε λοιπόν μια λίστα με τους εβραίους κρατουμένους που ήθελε, κι έτσι γεννήθηκε η περίφημη Λίστα του Σίντλερ, μια θέση στην οποία σήμαινε απλά-απλά ζωή. Το έργο του βιομήχανου μόνο εύκολο δεν ήταν, καθώς ήξερε καλά ότι κάθε όνομα που θα έμενε έξω ισοδυναμούσε με τον θάνατό του. Έπειτα από σκέψη, ο Σίντλερ κατέληξε σε 1.200 περίπου ονόματα, στα οποία περιλαμβάνονταν όλοι οι υπάλληλοι του εργοστασίου του (Emalia), αλλά και μερικοί ακόμα. Ήταν σαφώς πολλοί περισσότεροι απ' όσους χρειαζόταν το εργοστάσιό του για να λειτουργήσει.

Κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου του '44, ο Σίντλερ έκανε όλες τις απαραίτητες ενέργειες (και τις εξίσου απαραίτητες δωροδοκίες φυσικά) για να αρχίσει η μεταφορά εξοπλισμού και έμψυχου δυναμικού στον νέο χώρο του εργοστασίου του, στο Μπρούνλιτζ της Τσεχοσλοβακίας. Πάνω στην ώρα δηλαδή, καθώς τον Οκτώβριο άρχισε και η τελική εκκαθάριση του στρατοπέδου Plaszow.

Αμέσως μετά, κάπου 800 εβραίοι άντρες στοιβάζονται σε βαγόνια με κατεύθυνση το Μπρούνλιτζ. Όσο για τα 300 γυναικόπαιδα του Σίντλερ, στέλνονται από λάθος στο Άουσβιτς αντί για την Τσεχοσλοβακία. Ο Σίντλερ δρα αστραπιαία και τους σώζει από τους θαλάμους αερίων, κανονίζοντας την εκ νέου μεταφορά τους στο εργοστάσιό του...

Παραγωγή... μηδέν

Παρά τον ικανότατο αριθμό του έμψυχου δυναμικού του, το εργοστάσιο του Σίντλερ δεν έφτιαξε ούτε έναν λειτουργικό κάλυκα για σφαίρες στους 7 μήνες της λειτουργίας του! Στον ναζιστικό στρατό δικαιολογούνταν ότι έφταιγαν οι συνθήκες και οι αρχικές δυσκολίες που κάθε νέα επιχείρηση αντιμετωπίζει, ο ίδιος και οι εβραίοι του ήξεραν όμως καλά ότι ο Σίντλερ είχε σκοπίμως αποδυναμώσει τη γραμμή παραγωγής για να είναι σίγουρος ότι καμία σφαίρα δεν θα περνούσε ποτέ τους ελέγχους ποιότητας...

Το τέλος του πολέμου

Τελικά, τον Μάιο του 1945 ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν πια παρελθόν, μετά την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Και βέβαια, όπως ήταν λογικό μετά την πλήρως αποτυχημένη λειτουργία του εργοστασίου του αλλά και τα τεράστια ποσά που είχε ξοδέψει σε δωροδοκίες, ο Σίντλερ ήταν πια χρεοκοπημένος!

Αφού συγκέντρωσε όλους τους εργάτες του για να τους ενημερώσει για τα καλά νέα, τους ζήτησε κατόπιν να μην ψάξουν εκδίκηση για όλα όσα τους είχαν συμβεί. Αφού τήρησαν και ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του πολέμου, ο Σίντλερ ευχαρίστησε τα μέλη των SS που ήταν παρόντα στο εργοστάσιό του, ενθαρρύνοντάς τους να επιστρέψουν ειρηνικά στα σπίτια τους και να αποφύγουν την περαιτέρω αιματοχυσία. 

Ο ίδιος ήταν όμως στόχος! Φοβούμενος τη σύλληψή του ως συνεργάτη των ναζί, πήρε τη γυναίκα του παραμάσχαλα και διέφυγε προς τα δυτικά, για να αποφύγει τη ρωσική προώθηση από τα ανατολικά. Αποφάσισε να το ρισκάρει και να προσεγγίσει τα αμερικανικά στρατεύματα, καθώς πίστευε ότι θα έδειχναν μεγαλύτερη κατανόηση στην ιδιαίτερη περίπτωσή του. 

Την ώρα του αποχαιρετισμού, οι 1.200 εβραίοι του χάρισαν ένα δαχτυλίδι, στο οποίο είχαν σκαλίσει τη φράση «Όποιος σώζει μια ζωή, σώζει τον κόσμο ολόκληρο». Δυο-τρεις μέρες αργότερα, οι εβραίοι του Σίντλερ απελευθερώθηκαν από μοναχικό ρώσο αξιωματικό, ο οποίος έφτασε στο εργοστάσιο καβάλα στο άλογο του...

Τι απέγινε ο Όσκαρ Σίντλερ

Η ζωή του Σίντλερ μετά τον πόλεμο ακολούθησε τα ίδια χνάρια με τις προπολεμικές περιπέτειές του: σημαδεύτηκε από μια σειρά αποτυχημένων επιχειρηματικών πειραμάτων, από οικονομικές ατασθαλίες, σπατάλες, ποτό και γυναίκες!

Το 1949, ο Σίντλερ βρέθηκε στην Αργεντινή, όπου αγόρασε μια φάρμα. Μέχρι το 1957 είχε ωστόσο πτωχεύσει και πλέον βασιζόταν σε μια σειρά από εβραϊκές οργανώσεις για την επιβίωσή του. Το 1958, αφού εγκατέλειψε τη σύζυγό του, επέστρεψε στη Δυτική Γερμανία, όπου και πάλι μια χούφτα εβραϊκών σωματείων αλλά και μερικοί γενναιόδωροι χορηγοί τού έδειξαν την ευγνωμοσύνη τους για τα ανδραγαθήματά του στον πόλεμο. 

Με τα κονδύλια αυτά, επιδόθηκε σε άλλη μια επιχειρηματική απόπειρα, μια τσιμεντοβιομηχανία στη Φρανκφούρτη, η οποία πτώχευσε όμως λίγο αργότερα, το 1961. Έκτοτε συντηρούνταν αποκλειστικά από την αγαθοεργία των «εβραίων του Σίντλερ», που δεν ξέχασαν ποτέ τον ευεργέτη τους, αλλά και από μια πενιχρή σύνταξη που του εκχώρησε η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας το 1968.

Τη χρονιά μάλιστα που έχασε την τσιμεντοβιομηχανία του, προσκλήθηκε για πρώτη φορά στο Ισραήλ. Ο ίδιος, συγκινημένος από τη θερμή υποδοχή που έλαβε, καθώς εν τω μεταξύ είχε ήδη καταθέσει αναρίθμητες φορές στο δικαστήριο εναντίον τόσων και τόσων ναζί εγκληματιών πολέμου, έκανε το Ισραήλ τόπο ετήσιας επίσκεψης: κάθε άνοιξη για το υπόλοιπο της ζωής του παρέμενε στο Ισραήλ μπόλικες εβδομάδες, απολαμβάνοντας την παρέα των εβραίων που είχε σώσει και των απογόνων τους.

Και όταν πέθανε από νεφρικά και καρδιακά προβλήματα στις 9 Οκτωβρίου 1974, τάφηκε σε καθολικό κοιμητήριο της Ιερουσαλήμ, σύμφωνα πάντα με τις επιθυμίες του. Περίπου 500 επιζήσαντες από τους εβραίους που είχε σώσει παρέστησαν στην κηδεία του. Χάρη στον Όσκαρ Σίντλερ, 1.200 άνθρωποι επιβίωσαν του Ολοκαυτώματος και έκαναν οικογένεια και απογόνους, ζώντας μέχρι και τη δεκαετία του '90 για να διηγηθούν την απίστευτη ιστορία του τυχοδιώκτη ναζιστή που έγινε Δίκαιος των Εθνών. 

Κανείς μάλιστα δεν γνώριζε μέχρι τη δεκαετία του 1980 τον γερμανό επιχειρηματία Όσκαρ Σίντλερ που έσωσε από τα ναζιστικά κολαστήρια τόσους ανθρώπους. Και ήταν ακριβώς ένας από τους εβραίους του, ο Poldek Pfefferberg, που αφηγήθηκε την ιστορία του στον αυστραλό συγγραφέα Τόμας Κενάλι, ο οποίος την έκανε βιβλίο: η «Λίστα του Σίντλερ» εκδόθηκε το 1982, έπρεπε ωστόσο να περιμένει άλλη μια δεκαετία, μέχρι το 1993 δηλαδή, όταν η ομώνυμη ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ έκανε την ιστορία του παγκοσμίως γνωστή. 

ΠΗΓΕΣ: 
http://el.wikipedia.org
http://www.newsbeast.gr/