Τζον Κένεντι
Το έγκλημα που δεν ξεχνιέται...
τα πολλά ερωτήματα παραμένουν και η ταυτότητα των δραστών αναζητείται ακόμη ... (VIDEO)
Ηταν Παρασκευή πρωί, ώρα 11.40 τοπική ώρα. Το προεδρικό αεροσκάφος Αir Force Οne τροχιοδρομούσε πάνω στον βρεγμένο διάδρομο του αεροδρομίου. Ενα τυχαίο γεγονός, ο ήλιος που είχε διαδεχθεί την ξαφνική βροχή, στάθηκε η αιτία για την οποία οι μυστικές υπηρεσίες δεν τοποθέτησαν το διάφανο αλεξίσφαιρο κάλυμμα της προεδρικής λιμουζίνας κατά τη διαδρομή της ενώπιον πλήθους που επευφημούσε στους δρόμους του Ντάλας.
Λιγότερο από μία ώρα μετά, στις 12.30, ο Κένεντι έγερνε νεκρός στην αγκαλιά της γυναίκας του καιστις 17.58 της ίδιας ημέρας επέστρεφε μέσα σε φέρετρο στην αεροπορική βάση Αndrews για να πάρει τον δρόμο για το Ναυτικό Νοσοκομείο της Βethesda, στο Μaryland, όπου έγινε η νεκροψία.
Καίτοι η υπόθεση έκλεισε οριστικά κάμποσες δεκαετίες πριν, η ταυτότητα του δολοφόνου (που όλαδείχνουν πως δεν ήταν ένας) αμφισβητείται ακόμη...
Επτά μήνες χρειάστηκε για να εκδώσει το πόρισμά της η επιτροπή που, υπό του πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας Ερλ Ουόρεν, που σχηματίστηκε για τη διενέργεια έρευνας γύρω από τη δολοφονία Κένεντι, η είδηση της οποίας πάγωσε κυριολεκτικά τον πλανήτη. Κατ΄ εντολήν 15 επιφανών δικηγόρων και με εξουσιοδότηση του Κογκρέσου, το FΒΙ ανέκρινε 25.000 άτομα και υπέβαλε 2.300 εκθέσεις, συνολικά 25.400 σελίδων. Οι μυστικές υπηρεσίες ανέκριναν άλλα 1.550 άτομα και υπέβαλαν 800 εκθέσεις 4.600 σελίδων. Επιπλέον, σε 51 συνεδριάσεις της, κεκλεισμένων των θυρών, η επιτροπή άκουσε τις καταθέσεις 552 μαρτύρων και τελικά παρέδωσε το πόρισμά της στον πρόεδρο Τζόνσον στις 24 Σεπτεμβρίου 1964. Ο Τζόνσον το έδωσε με τη σειρά του στη δημοσιότητα στις 27 Σεπτεμβρίου, ημέρα Κυριακή, στην Ουάσιγκτον.
Το πόρισμα από μόνο του είχε 706 σελίδες κείμενο, 158 φωτογραφίες, χάρτες και άλλα τεκμήρια, ενώ το σύνολο των εγγράφων βρίσκεται σήμερα καταχωρισμένο σε 24 τόμους, συνολικά 13.000 σελίδων. Το ερώτημα όμως παραμένει: Ηταν ο Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ ο πραγματικός ένοχος εκείνης της στυγερής δολοφονίας; Και αν ήταν, βρέθηκε μόνος του στον τόπο του εγκλήματος ή είχε συνεργούς; Είναι εντυπωσιακό πως τις θεωρίες συνωμοσίας, που γρήγορα ξεπέρασαν τα όρια των ΗΠΑ και έφτασαν ως την άλλη άκρη του Ατλαντικού, προσπάθησε να εξουδετερώσει στο σύνολό του ο αμερικανικός Τύπος, ακόμη και η ίδια η οικογένεια των Κένεντι.
«Καμία εύλογη αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρχει ότι η δολοφονία του προέδρουΚένεντι ήταν ατομική υπόθεση του Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ» έγραφε η «Νew Υork Ηerald Τribune» στο φύλλο τής 28ης Σεπτεμβρίου. Την ίδια ημέρα ο αδελφός του, υπουργός Δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κένεντι, δήλωνε: «Εχω πεισθεί ότι o Οσβαλντ υπήρξε ο μόνος υπεύθυνος της δολοφονίας και ότι δεν δέχτηκε βοήθεια ή συμπαράσταση από κανέναν», ενώ η εφημερίδα «Νew Υork Τimes» υποστήριζε πως «τόσο τα γεγονότα όσο και οι αποδείξεις της έκθεσης Ουόρεν καταρρίπτουν όλες τις θεωρίες για συνωμοσία οργανωμένη είτε στην Αμερική είτε στο εξωτερικό».
Στον αντίποδα ακριβώς ο ευρωπαϊκός Τύπος χαρακτήριζε «ειλικρινή, αλλά ανεπαρκή την έκθεση Ουόρεν» (εφημερίδα του Μονάχου), ο «Guardian» του Λονδίνου αναγνώριζε το κενό που άφηνε η δολοφονία του κύριου μάρτυρα και βασικού ενόχου Οσβαλντ μόλις δύο ημέρες μετά τη δολοφονία Κένεντι από τον μαφιόζο και ιδιοκτήτη νυκτερινών κέντρων στο Ντάλας Τζακ Ρούμπι, ενώ ο ιταλικός Τύπος σχεδόν στο σύνολό του στήριζε τη θεωρία ότι οικονομικά συμφέροντα στον τομέα των πετρελαίων και της πολεμικής βιομηχανίας του Ντάλας που εκπροσωπούσε η υποψηφιότητα του Γκολντγουότερ όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων του αμερικανού προέδρου. Τις ίδιες θεωρίες πάνω κάτω υποστήριζαν ο γαλλικός και σοβιετικός Τύπος.
Αποκαλυπτικό της στάσης του ρωσικού λαού είναι το πολυσέλιδο έγγραφο τού τότε επιτετραμμένου της ελληνικής πρεσβείας στη Μόσχα Ι. Τζούνη που έγραφε:
«Ευθύς ως μετεδόθη η είδησις, και παρά το επικρατούν ψύχος, Μοσχοβίτες συνεκεντρώθησαν εις σιωπηλάς ομάδας προ του μεγάρου της ΑμερικανικήςΠρεσβείας. Η κατήφεια και η ανησυχία ήσαν έκδηλες εις τα πρόσωπα των συγκεντρωθέντων. Τα αυτά αισθήματα επεκράτησαν καθ΄ όλην την ημέραν με κύριον θέμα συνομιλίας την δολοφονίαν του Προέδρου. Η νεότης του, αι τραγικαί συνθήκαι υφ΄ άς εβλήθη, πεσών εις τας αγκάλας της συζύγου του, τα απορφανισθέντα ανήλικα τέκνα του, πάντα ταύτα συνέβαλον εις το να συγκινούν την ψυχή του αγαθού ρωσικού λαού και να προκαλέσουν ειλικρινή αισθήματα θλίψεως και αποτροπιασμού διά το έγκλημα. Ταυτοχρόνως εξήροντο εις τας κατ΄ ιδίαν συνομιλίας η φρόνησις και η φιλειρηνική πολιτική τού εκλιπόντος Προέδρου και εξεφράζετο ανησυχία διά το μέλλον...». Ενώ για τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΣΕ Νικίτα Χρουστσόφ, για τον οποίον προσφάτως αποχαρακτηρισμένα αμερικανικά έγγραφα αναφέρουν ότι, σύμφωνα με πληροφορίες πρακτόρων των ΗΠΑ στη ρωσική πρωτεύουσα, έκλαψε πολύ όταν έμαθε για τη δολοφονία του Κένεντι, σημείωνε: «... ο κ.Χρουστσόφ ενεφανίσθη ενωρίς την πρωίαν της 23ης σύννους και κατηφής εις το αεροδρόμιο της Μόσχας προς υποδοχήν του επανακάμπτοντος από της επισήμου επισκέψεώς του εις Ιράν κ.Μπρέζνιεφ» (ΑΠ 217Λ, 26 Νοεμβρίου 1963).
Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι τόσο η άνοδος στην προεδρία των ΗΠΑ όσο και η δολοφονία του Κένεντι ήσαν γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην πιο σκληρή φάση του Ψυχρού Πολέμου. Είχε προηγηθεί η πυραυλική κρίση ΗΠΑ- ΕΣΣΔ και η εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων που οδήγησε κυριολεκτικά την ανθρωπότητα στο χείλος του πυρηνικού ολέθρου, και η καχυποψία που βασίλευε ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, όπως και η δράση των μυστικών υπηρεσιών των δύο αντιπάλων, ήταν χαρακτηριστικό μιας περιόδου που παρόμοιά της δεν έζησε ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα.
Την υπόθεση πάντως συσκότιζε ακόμη περισσότερο η ίδια η περίπτωση του Οσβαλντ που, γεννημένος το 1939 στη Νέα Ορλεάνη, εξεδήλωσε από νωρίς περίεργα συμπτώματα ακολουθώντας τη μητέρα του σε διάφορες Πολιτείες μέχρις ότου εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη. Μαθητής με περίεργη και εσωστρεφή συμπεριφορά, απροσάρμοστος σύμφωνα με καθηγητές του, εξελίχθηκε σε άνδρα με αμφιλεγόμενη προσωπικότητα: ενώ κατατάχθηκε εθελοντικά στο Σώμα των Πεζοναυτών. Στη διάρκεια της θητείας του στην Καλιφόρνια εξεδήλωσε κομμουνιστικές τάσεις. Το 1959 απολύθηκε από τον στρατό και, αφού πρώτα απέτυχε μέσω Κούβας να λάβει βίζα για να φύγει στη Ρωσία, κατάφερε να φτάσει στη Μόσχα μέσω αρχικά της Αγγλίας και στη συνέχεια της Φινλανδίας. Εργάτης στο Μινσκ, όπου γνώρισε τη μετέπειτα γυναίκα του Μαρίνα Νικολάγεβνα Προυσάκοβα, με την οποία απέκτησε μία κόρη, επέστρεψε με δαπάνες της αμερικανικής πρεσβείας Μόσχας στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε στο Ντάλας εργαζόμενος ως αποθηκάριος. Εκεί έγινε μέλος μιας μυστηριώδους φιλοκουβανικής οργάνωσης. Το ερώτημα αν τελικά ήταν πράκτορας της CΙΑ, όπως αφήνεται να εννοηθεί μέσα από το πολυκύμαντο παρελθόν του, ενισχύεται από δύο τινά: την καταστροφή φακέλου που τον αφορούσε μέσα στη CΙΑ, μόλις μία ημέρα μετά τη δολοφονία του Κένεντι, όπως και τη θεωρία ότι ο αμερικανός πρόεδρος σχεδίαζε μετά την αποτυχία της απόβασης στον Κόλπο των Χοίρων να επιδιώξει τη φιλία ή - το λιγότερο - τη συνύπαρξη με την Κούβα και, μέσω αυτής, με τη Σοβιετική Ενωση. Προς την κατεύθυνση αυτή μάλιστα μελετούσε σχέδιο συνάντησης του αδελφού του Ρόμπερτ με τον Τσε Γκεβάρα, σχέδιο το οποίο θα ανακοίνωνε στο τέλος της επίσκεψής του στο Ντάλας, όπου διαβιούσε συμπαγής κοινότητα αντικαστρικών Κουβανών.
Η δολοφονία του Οσβαλντ από τον Ρούμπι, για τον οποίο επίσης λεγόταν ότι διατηρούσε δεσμούς με τη CΙΑ, ήταν, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, μέρος απλώς του τελικού σχεδίου. Ας σημειωθεί ότι ο Ρούμπι πέθανε στη φυλακή τρία χρόνια αργότερα από καρκίνο. Είχε προηγηθεί ο μυστηριώδης θάνατος τεσσάρων από τους πέντε μάρτυρες (ο πέμπτος εξαφανίστηκε) που θα κατέθεταν στη δίκη υπέρ του Ρούμπι στην υπόθεση δολοφονίας του Οσβαλντ.
Ενα ακόμη στοιχείο που αναζητεί ερμηνεία είναι η δημοσίευση επί πληρωμή σε πένθιμο πλαίσιο στην εφημερίδα «Μorning Νews» του Ντάλας, την ίδια ημέρα άφιξης εκεί του Κένεντι, της φράσης «Καλώς ήλθατε στο Ντάλας, κύριε Κένεντι».
Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΟΜΑΗ | Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009
Η κυρία Φωτεινή Τομαή είναι προϊσταμένη της Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» στις 23 Νοεμβρίου του 2013.
Η σκάλα που οδηγεί στη δολοφονία του Κένεντι
Του ΡΟΒΗΡΟΥ ΜΑΝΘΟΥΛΗ
1963 έτος δολοφονιών. Ο Λαμπράκης την άνοιξη, ο Κένεντι το φθινόπωρο. Στις 12 και 30 το μεσημέρι, στις 22 του Νοέμβρη. Πριν από 50 χρόνια ακριβώς. Για τον Κένεντι, οι απορίες παραμένουν, τα ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί. Οι ιστορικοί δεν παραδέχονται παρά μόνο τις επίσημες πηγές. Υποψίες, παράλληλες πληροφορίες, περνάνε στο περιθώριο. Κανείς δεν θα σας πει, κύριοι, «εγώ έβαλα να τον σκοτώσουν».
Το περίεργο είναι πως όλοι γνωρίζουν ποιος, κανείς δεν το ανακοινώνει. Καμιά από τις ομολογίες και τις μαρτυρίες, στις διάφορες επιτροπές του Κογκρέσου, στις δίκες που έγιναν και στις συνεντεύξεις που δόθηκαν δεν έχει ληφθεί υπόψη (θα χαρακτηριστούν «ψυχολογικές αντιδράσεις»).
Ανάμεσα στο ένα εκατομμύριο ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο για τη δολοφονία, υπάρχουν μερικές χιλιάδες που έχουν γραφτεί από ένα (άγνωστο) άτομο, το οποίο το μόνο που κάνει είναι να τοποθετεί βιογραφικά σημειώματα για εκατοντάδες πρόσωπα που όταν τα συνδυάσεις προσεχτικά, ανακαλύπτεις ότι συνδέονται με τη δολοφονία του Κένεντι. Και οδηγούν σε απαντήσεις στα δύσκολα ερωτήματα. Κάτι ανάλογο μου έχει συμβεί και μάλιστα από το 1955, αν δεν κάνω λάθος. Μια μεγάλη σειρά από συμπτώσεις.
Σύμπτωση πρώτη: Το 1955, κάνω τη στρατιωτική μου θητεία, διερμηνέας στο γραφείο πρωθυπουργού. Μαθαίνω ότι έγινε επίθεση ελληνικών μονάδων ΛΟΚ για κατάληψη της Αλβανίας και κανένας δεν γύρισε.
Σύμπτωση δεύτερη: το ίδιο πρωί, ένας Αμερικανός που φοράει ένα καβουράκι ανεβαίνει λαχανιασμένος τις σκάλες που πάνε στο γραφείο μου, νομίζοντας ότι είναι το 2ο Γραφείο του ΓΕΣ. Τον στέλνω σε άλλη σκάλα.
Σύμπτωση τρίτη: Υστερα από μερικά χρόνια, διαβάζω τα απομνημονεύματα του Φίλμπι, αρχηγού της βρετανικής Μ16 αλλά Σοβιετικού πράκτορα, ο οποίος μας εξιστορεί πώς ειδοποίησε τον Εμβέρ Χότζα για την ημέρα και την ώρα της επίθεσης, από τα αλβανικά σύνορα, αλλά και της απόβασης Αλβανών εθνικιστών από αμερικανικά αποβατικά. Και πώς οι Αλβανοί τούς περίμεναν με πολυβόλα και δεν απέμεινε κανείς.
Σύμπτωση τέταρτη: Το 1964, ένας παλιός συμφοιτητής μου, Αμερικανός, στο πανεπιστήμιο που σπούδαζα μου στέλνει ένα έντυπο με πληροφορίες και φωτογραφίες σχετικές με τη δολοφονία του Κένεντι. Και σε μια φωτογραφία, αναγνωρίζω τον Αμερικανό που μου ζητούσε το 2ο Γραφείο του ΓΕΣ, το 1955! Είναι ο Χάουαρντ Χαντ, πρωτοκλασάτο στέλεχος της CIA, που βρίσκεται μυστικά στο Ντάλας.
Στο ίδιο έντυπο, βλέπω ένα πιστοποιητικό του FBI, του 1947, που βεβαιώνει ότι ο Ρούμπι, δολοφόνος του Οσβαλντ -του προφανούς δολοφόνου του Κένεντι- ήταν στην υπηρεσία του βουλευτή Ρίτσαρντ Νίξον, μέλους της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών.
Σύμπτωση πέμπτη: Ο Χαντ καλείται να καταθέσει στην Επιτροπή Τσορτς του Κογκρέσου το 1975. Ψάχνοντας στο Ιντερνετ, πέφτω πάνω στην κατάθεσή του. Εξηγεί πώς ανέτρεψε τη δημοκρατική κυβέρνηση του Αρμπένς στη Γουατεμάλα, πώς εστάλη στην Ελλάδα για να οργανώσει τη συνδυασμένη επίθεση για την κατάληψη της Αλβανίας, πώς ανέλαβε να οργανώσει την (αποτυχημένη) απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα και πώς συνελήφθη όταν απέτυχε η επιχείρηση Γουότεργκεϊτ, την οποία επίσης είχε αναλάβει να οργανώσει.
Σύμπτωση έκτη: Το 1967, μας καλεί τους εξόριστους Ελληνες κινηματογραφιστές το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Λιψίας να το παρακολουθήσουμε, τιμής ένεκεν. Η πιο ενδιαφέρουσα ταινία είναι το ντοκιμαντέρ του Αμερικανού Εμίλ ντι Αντόνιο για τη δολοφονία του Κένεντι.
Η ταινία είναι αποκαλυπτική. Ρωτούν οι δημοσιογράφοι τον αρχηγό της αστυνομίας του Ντάλας αν γνώριζε το στριπτιζάδικο του Ρούμπι. Λέει όχι, δεν είχε ιδέα. Ρωτάει ο Ντι Αντόνιο μια σερβιτόρα του Ρούμπι αν έβλεπε τον αρχηγό της αστυνομίας, η οποία λέει: «Κάθε βράδυ εδώ ήτανε».
Κατά μία ακόμα σύμπτωση, στη Λιψία, πηγαίνω με τον Ντι Αντόνιο στο αεροδρόμιο του Βερολίνου και, στις δυο ώρες του ταξιδιού, μου αφηγείται το γύρισμα. «Μόλις έκλεινα έναν μάρτυρα για συνέντευξη, μ” έπαιρνε ύστερα από λίγο να μου πει πως δεν μπορούσε. Κάποιοι παρακολουθούσαν το τηλέφωνό μου και απειλούσαν τους μάρτυρες…».
Σύμπτωση έβδομη: Το 1998 είμαι στην Ουάσιγκτον για γύρισμα και επισκέπτομαι, με το δημοσιογράφο Ηλία Δημητρακόπουλο, το Γουότεργκεϊτ και το δωμάτιο του απέναντι ξενοδοχείου, από το οποίο ο Χαντ έδινε οδηγίες στους «υδραυλικούς» που προσπαθούσαν να μπουν στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος για να φωτογραφίσουν το φάκελο του Δημητρακόπουλου για την οικονομική ενίσχυση του εκλογικού αγώνα του Νίξον, το 1972, από την ελληνική χούντα!
Εν τω μεταξύ έχω διαβάσει τις συνομιλίες στο Λευκό Οίκο του Νίξον με τους συνεργάτες του, που βρέθηκαν στις περίφημες μπάντες που παραδόθηκαν στην Επιτροπή του Κογκρέσου (και που ανάγκασαν τον Νίξον να παραιτηθεί).
Αλλά οι «υδραυλικοί» έψαχναν και φωτογραφικό υλικό της ίδιας τους της ομάδας, η οποία είχε φωτογραφηθεί στο Ντάλας την ημέρα της δολοφονίας. Μαθαίνουμε από τις μπάντες ότι ο Χαντ είχε ζητήσει ένα εκατομμύριο για να μη μιλήσει. Του είπαν να στείλει τη γυναίκα του να πάρει το ποσό που είχε φέρει στον Νίξον ο Τομ Πάπας. Ομως το αεροπλάνο με το οποίο επέστρεφε η γυναίκα του Χαντ στο Σικάγο ανατινάχτηκε (1972). Και δεν βρέθηκαν παρά μόνο 10.000 δολάρια.
Σύμπτωση όγδοη: Διαβάζω στις αμερικανικές εφημερίδες ότι ένας δημοσιογράφος ανακάλυψε την παρουσία του Νίξον στο Ντάλας, την ημέρα της δολοφονίας. Ο Νίξον το παραδέχτηκε, γιατί είδε την υπογραφή του στο βιβλίο πελατών του ξενοδοχείου.
Σύμπτωση ένατη: Στις προεδρικές εκλογές του 1968, ο Τζόνσον δεν βάζει υποψηφιότητα (προφανώς για να εκλεγεί ο Νίξον).
Σύμπτωση δέκατη: Λίγες μέρες πριν πεθάνει ο Χαντ (Γενάρης του 2007) -άρρωστος στο κρεβάτι- φωνάζει το γιο του και του ζητάει ένα μαγνητόφωνο. Και κάνει τις αποκαλύψεις του για τη δολοφονία του Κένεντι. Ενα είδος πολιτικής διαθήκης. «Μου ζήτησαν να πάρω μέρος και αρνήθηκα.
Την αποφάσισε ο Τζόνσον (για να βγει πρόεδρος μέχρι το 1968) και την ανέθεσε στο ανώτερο στέλεχος της CIA, Μέγερ (όχι στη CIA). Ο Μέγερ δέχτηκε γιατί μισούσε τον Κένεντι για δύο λόγους.
»Ο ένας ήταν ότι ο Κένεντι κατέστησε ερωμένη του τη γυναίκα του Μέγερ, η οποία και τον χώρισε, και ο άλλος ότι με την άρνηση πλήρους αεροπορικής κάλυψης στην απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, από τον πρόεδρο Κένεντι, χάθηκε η ευκαιρία να ξαναβρεί ο Μέγερ τις τεράστιες φυτείες ζαχαροκάλαμου που είχε στην Κούβα».
Προσθέτω μόνο ότι η γυναίκα του Μέγερ δολοφονήθηκε σε ένα πάρκο. Ο γιος του Χαντ έβαλε τη φωνή του πατέρα του στο Διαδίκτυο. Στις ομολογίες αυτές ο Χαντ δίνει και πολλές άλλες πληροφορίες, που μπορεί να τις ακούσει κανείς στα 300 σάιτ του Διαδικτύου που έχουν τη μαγνητοφωνημένη μπάντα. Τέλος, περιττό να σημειώσω το πόσο αρχίζει και τρέχει κανείς πίσω από ένα φάντασμα.
Στην περίπτωσή μου, πίσω από έναν τύπο με καβουράκι που συνάντησα σε μια σκάλα. Ούτε θα αναφερθώ, κλείνοντας, στις καταθέσεις μαρτύρων και στις συνεντεύξεις συγγενικών προσώπων των δολοφόνων, που επιβεβαιώνουν τα λόγια του Χαντ. Ούτε στο δεύτερο δολοφόνο, έναν Κορσικανό καλό σκοπευτή. Τα υπόλοιπα ίσως τα μάθουν τα εγγόνια μας κάποια μέρα.
ΠΗΓΕΣ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αβαγνον