Προστάτης των νηπίων και των νεογνών και
Μέγας Διδάσκαλος της Ακτημοσύνης.
Μετά τον θάνατο των γονέων του, μοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς κι όταν πιά δεν του είχε απομείνει τίποτα από την πατρική κληρονομιά, με χαρά και ανακούφιση είπε: «Πέταξα μια βαρειά άγκυρα, που με κρατούσε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώματος. Πέταξα από πάνω μου την φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιάκριτος ο δρόμος της αληθινής ζωής».
Ἀσκήσεως πέπτωκεν ὁ στερρὸς στῦλος.
Στυλιανὸς γὰρ τὸν βίον καταστρέφει.
Γράφει η Ελένη Δραμπάλα
Ο άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας μεταξύ των ετών 400 και 500 μ.Χ. την εποχή του Θεοδοσίου του Μεγάλου, από πλουσίους γονείς, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του, τον δίδαξαν να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων.
Μετά τον θάνατο των γονέων του, μοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς κι όταν πιά δεν του είχε απομείνει τίποτα από την πατρική κληρονομιά, με χαρά και ανακούφιση είπε: «Πέταξα μια βαρειά άγκυρα, που με κρατούσε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώματος. Πέταξα από πάνω μου την φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιάκριτος ο δρόμος της αληθινής ζωής».
Έτσι, ενδύθηκε το μοναχικό σχήμα και κατέστη το λαμπρότερο αστέρι της ασκητικής ζωής στο μοναστήρι όπου μόνασε. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, βιώνοντας μαζί τους την αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια.
Δεν προξένησε λύπη ποτέ σε κανένα και μάλιστα η μεγάλη του χαρά ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ' αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες. Παρά την ασκητική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Κύριος. Αν, έλεγε, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ' ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων. Αρκετές φορές γονείς έφεραν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του αγίου ήταν πολύ μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το ιερό αυτό αίσθημά του, προίκισε τον άγιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και τη στειρότητα στις άτεκνες γυναίκες.
Ένας, όμως, από τους στόχους της ζωής του ήταν η ακτημοσύνη. Αγωνίστηκε σκληρά πολλά χρόνια για να πλησιάσει την τελειότητα και να αποκοπεί από το «ίδιον θέλημα», τον εγωϊσμό, επιλέγοντας τον αυστηρότατο ασκητισμό, τον αναχωρητισμό. Αποχαιρέτησε τους μοναχούς αδελφούς του και αποσύρεται από το μοναστήρι μακρυά σ’ ένα μέρος έρημο και ακατοίκητο και κατασκηνώνει σ’ ένα σπήλαιο, όπου εκεί τίποτε δεν τον αποσπά από την θεϊκή του γαλήνη.
Αυτό είναι το νέο στάδιο της ασκητικής του ζωής, η πάλη να ξεριζώσει τα πάθη του και να στολιστεί με τις αρετές που θα τον οδηγούσαν στην αγιότητα, εγκαταλείποντας το «σαρκικό εγώ» του και μη φροντίζοντας ούτε για την τροφή του, διότι έτρωγε μόνον χόρτα. Ζει ενωμένος με τον Θεό μελετώντας τα δημιουργήματά Του και φιλοσοφώντας πάνω σ’ αυτά, ενώ δύο ήταν τα βιβλία που μελετούσε εκεί: το βιβλίο της φύσεως και η Αγία Γραφή.
Η φήμη του ήταν πολύ μεγάλη, γι’ αυτό απ’ όλα τα μέρη πήγαιναν στην έρημο να συναντήσουν τον άγιο διδάσκαλο και να πάρουν τις συμβουλές του, ενώ έλεγαν ότι η προσωπικότητά του ήταν γεμάτη ταπεινοφροσύνη και άστραφτε από ουράνιο κάλλος. Δικαίως, λοιπόν, το λεχθέν από τον απόστολο Παύλο «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. β΄, 20).
Σε βαθιά πλέον γεράματα, την άγια ψυχή του πήραν οι Άγγελοι για να την αναπαύσουν από τους πολύχρονους κόπους, τις στερήσεις και την σκληρότητα της ασκητικής ζωής, οπότε ο άγιος κοιμήθηκε πλήρης ημερών αλλά και αρετών.
ΣΗΜΕΡΑ
1) ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ: Στην πεζότητα της καθημερινότητας, η αλλοτρίωση είναι ζωγραφισμένη στα μάτια των ανθρώπων, αποβάλλοντας κάθε προσωπική αξία και κρατώντας σφιχτά το βάρος της ατομικής οντότητας στα ανθρωποκεντρικά δεδομένα, στα «ἑαυτόν στοιχεῖν» και στο «ἴδιον θέλημα», με την συστηματική αποφυγή της πνευματικής τελείωσης και της αποξένωσης από τα πνευματικά αγαθά. Η εγωκεντρικότητα δημιουργεί απόκλιση από την χριστοκεντρικότητα, περιφέροντας τον εαυτό μας, το είναι μας, γύρω από το ΕΓΩ μας και ενισχύοντας τον ατομισμό, επειδή έχουμε μάθει να ζούμε με τον εαυτό μας ΚΑΙ για τον εαυτό μας, φοβούμενοι μήπως «χειραγωγηθούμε» από την παρουσία του Χριστού μέσα μας. Η απόφαση υπέρβασης του εγωκεντρισμού μας, προσφέρει την «καλή αλλοίωση», ώστε να είναι ορατή η εικόνα του ανθρώπου που δεν ζει μόνον για τον εαυτό του.
2) ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ έχουν δώσει τρεις υποσχέσεις-αρετές: Υπακοή, Παρθενία, Ακτημοσύνη και μ’ αυτές ξεκινούν την αγωνιστική πορεία τους για τα τρία στάδια της πνευματικής ζωής, την κάθαρση, το φωτισμό και τη θέωση, με σκοπό να βιώσουν πλήρως την εντολή του Θεού «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου … καί τόν πλησίον σου ὡς σεαὑτόν». Η τρίτη υπόσχεση, η Ακτημοσύνη, είναι και η θεμελιώδης, αφού θεραπεύει τα πάθη της φιλαργυρίας και της πλεονεξίας, και μαζί με τις δύο προηγούμενες αποτελεί μίαν αδιάλυτη ενότητα με σκοπό να επιτύχει το «καθ’ ὁμοίωσιν» με τον Υιό του Ανθρώπου, ο οποίος «οὐκ ἔχει που τήν κεφαλήν κλίνῃ». Ο μοναχός καλείται να ζήσει ἐν πτωχείᾳ, αλλά περισσότερο οφείλει να αγωνισθεί εναντίον του «πάθους της κτήσεως» (πλεονεξίας), εναντίον της «αγάπης των χρημάτων» (φιλαργυρία) και εναντίον των «πραγμάτων». Αυτή η αγάπη της ιδιοποίησης αλλοιώνει την αγάπη προς τον Θεό και προς τον πλησίον. Ο κύριος, λοιπόν, στόχος της ορθόδοξης άσκησης είναι η Φιλοθεΐα και η Φιλανθρωπία, οι οποίες καταπολεμούν την μητέρα των παθών, την Φιλαυτία. ΣΗΜΕΡΑ, όμως, «πόση ευωδία πνευματική αποπνέουν» κάποια μοναχικά τάγματα; Και πόσοι μακαρισμοί θα μπορούσαν ν’ αποδωθούν δικαίως για τα «ΙΕΡΑ ΤΑΜΕΙΑ» ορισμένων μοναχικών πολιτειών; Που, σύμφωνα με τον Σεραπίονα Θμούεως (4ος αι.) θα έπρεπε «μακάριοι οἱ ἄμωμοι ἐν ὁδῷ, οἱ πορευόμενοι ἐν νόμῳ Κυρίου».
Ἀπολυτίκιον
Στήλη ἐμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς ἐκκλησίας, Στυλιανέ, ἀνεδείχθης, μακάριε. Τὸν γὰρ σὸν πλοῦτον σκορπίσας τοῖς πένησιν, ἐν οὐρανοῖς ἐκομίσω τὸν ἄφθαρτον, καὶ ἐγκρατείᾳ καὶ πόνοις, πανόλβιε, χάριν εἴληφας νηπίων προστάτης γενόμενος καὶ φύλαξ νεογνῶν ἀπροσμάχητος.
Ελένη Δραμπάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αβαγνον