ΠΟΛΙΤΙΚΗ: ΑΟΖ Κύπρου - Οι κινήσεις και το σχέδιο της Τουρκίας

Τι και γιατί συμβαίνει στην ΑΟΖ της Κύπρου; - Το σχέδιο της Τουρκίας για την κυπριακή ΑΟΖ

Οι κινήσεις της Τουρκίας είναι όχι ένδειξη αλλά απόδειξη αδυναμίας σε πολιτικό, γεωπολιτικό και σε επίπεδο διεθνούς δικαίου - Η επίδειξη δύναμης γίνεται για να καλύψει την αδυναμία και το αδιέξοδό της

Του Σάββα Καλεντερίδη

Σε άρθρο μας που δημοσιεύθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2012, στην παρούσα στήλη, κάναμε μια συνοπτική αναφορά στο γαϊτανάκι των προκλήσεων της Τουρκίας στις ελληνικές θαλάσσιες ζώνες και αναφερθήκαμε στο αδιέξοδο που έχει περιέλθει η Τουρκία λόγω των συμφωνιών που υπέγραψε η Κύπρος με μεγάλες ενεργειακές εταιρείες, για την εκμετάλλευση της κυπριακής ΑΟΖ.

Επίσης αναφερθήκαμε στην απονενοημένη πράξη της Άγκυρας να αγοράσει εσπευσμένα από τη Νορβηγία το σκάφος «Polarcus Samur», έναντι 165 εκατ. δολαρίων, τη στιγμή μάλιστα που στα τουρκικά ναυπηγία κατασκευάζεται άλλο τουρκικό ερευνητικό σκάφος, το οποίο θα είναι έτοιμο μετά από μερικά χρόνια.

Τότε, αφού υπογραμμίζαμε ότι η εσπευσμένη αγορά του «Polarcus Samur», που βαπτίστηκε σε «Μπαρμπαρός» έγινε για να μπορεί η Τουρκία να προβαίνει σε παράνομες ενέργειες στις ελληνικές θάλασσες, καταλήγαμε ως εξής στο άρθρο μας: «Άραγε έχει αξιολογηθεί σωστά η κίνηση αυτή της Αγκύρας και είναι έτοιμη η Ελλάδα να αντιμετωπίσει μονομερείς ενέργειες και τετελεσμένα που μπορεί να δημιουργήσει η Τουρκία;»

Τώρα, σχεδόν δυο χρόνια μετά, βλέπουμε την Τουρκία να χρησιμοποιεί το «Μπαρμπαρός» ακριβώς με τον τρόπο που είχαμε προβλέψει και θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε το λόγο που το κάνει.

Η Τουρκία έκανε το κλασσικό λάθος που κάνουν όσοι νομίζουν ότι είναι ισχυροί αλλά στην ουσία δεν είναι. Γιατί η Τουρκία, ειδικά στο Κυπριακό αλλά και απέναντι στην Ελλάδα, δεν είναι τόσο ισχυρή όσο νομίζει, απλά χρησιμοποιείται από το διεθνή παράγοντα αναλόγως της γεωπολιτικής συγκυρίας.

Οι κυβερνήσεις της Άγκυρας, λοιπόν, έκαναν το λάθος αυτά τα σαράντα χρόνια να οχυρωθούν πίσω από τα «κεκτημένα», δηλαδή τα κατεχόμενα της παράνομης εισβολής στην Κύπρο και ακολούθησε μια απολύτως άκαμπτη και στατική πολιτική στο Κυπριακό, τη στιγμή μάλιστα που οι εξελίξεις στην περιοχή τρέχουν με την ταχύτητα του… φυσικού αερίου, συμπαρασύροντας όσους δεν έχουν την ευελιξία και την ευκαμψία που απαιτούν οι καιροί.

Έτσι, ενώ η μικρή και διαμελισμένη Κύπρος κατάφερνε το ακατόρθωτο, δηλαδή να γίνει πλήρες μέλος της Ε.Ε., αποφεύγοντας ταυτοχρόνως τον ύφαλο του Σχεδίου Αννάν, που θα κατέστρεφε την υφιστάμενη Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ οι κυβερνήσεις της Λευκωσίας, ξεκινώντας με τον αείμνηστο Τάσο Παπαδόπουλο, συνεχίζοντας με τον Δημήτρη Χριστόφια και τώρα με τον Νίκο Αναστασιάδη, οριοθετούσαν την ΑΟΖ με τις γειτονικές χώρες και υπέγραφαν συμφωνίες με ενεργειακούς γίγαντες, η Τουρκία έβαφε κάθε τόσο την τεράστια και αποκρουστική ημισέλινο που πληγώνει σαράντα χρόνια τώρα τον υπερήφανο Πενταδάκτυλο και ενίσχυε τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής στο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου.

Και κάποια στιγμή η Άγκυρα ξύπνησε, για να διαπιστώσει ότι η Κύπρος, με τις προαναφερθείσες συμφωνίες με την Noble, Delek, Eni, Kogas, και Total, έβαζε στο «παιχνίδι» της υποστήριξης των θέσεων και τελικά και των εθνικών της συμφερόντων τις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι εν λόγω εταιρείες.

Τότε που ξύπνησε, έσπευσε να αγοράσει το νορβηγικό πλοίο για να κάνει παράνομες ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ, αφού θα ήταν σχεδόν αδύνατον να ναυλώσει ξένα πλοία για αυτήν την πειρατική συμπεριφορά που γίνεται εις βάρος ενός κυρίαρχου κράτους.

Η Τουρκία, αφού ήδη είχε «πετάξει το πουλάκι», προσπάθησε να ασκήσει πιέσεις σε ΗΠΑ, Ισραήλ, Ιταλία, Γαλλία και Κορέα για να αποσυρθούν οι εταιρίες τους από το παιχνίδι της εκμετάλλευσης των υποθαλασσίων κοιτασμάτων της Κύπρου.

Και όταν δεν πέτυχε απολύτως τίποτα, έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιό της, χρησιμοποιώντας το «Μπαρμπαρός» και τις φρεγάτες.

Ποιο είναι το σχέδιό της;

Με πειρατικές ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ και με την απειλή δημιουργίας τετελεσμένων από πλευράς της, να προκαλέσει ένταση, αν είναι δυνατόν και στρατιωτική. Ο στόχος είναι να δημιουργήσει σκηνικό που είναι πιθανόν να οδηγήσει τα πράγματα σε τέτοιο σημείο, που θα θέσει σε κίνδυνο την ειρήνη και τη σταθερότητα στη Μεσόγειο, για να παρέμβουν στη συνέχεια οι ΗΠΑ, να παγώσουν όλες οι διαδικασίες εκμετάλλευσης στην κυπριακή ΑΟΖ, μέχρι να βρεθεί τελική λύση στο Κυπριακό.

Στη συνέχεια, θα ξαναφέρει τα πράγματα στα μέτρα της, αφού στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα έχει και πάλι το ισχυρό χαρτί της κατοχής του 37% της Κύπρου, το οποίο θα χρησιμοποιήσει εκβιαστικά για μια λύση κομμένη και ραμμένη στα νεοοθωμανικά μέτρα του τουρκικού σωβινισμού στο Κυπριακό!

Τα μάτια μας και κυρίως τα μυαλά μας ανοιχτά, λοιπόν, σε Λευκωσία και Αθήνα!

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "δημοκρατία"

ΠΗΓΗ: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/

Από την Ταυρίδα της τραγωδίας του Ευριπίδη ... στην Ταυρίδα-Κριμαία του σήμερα

Σύγχρονη τραγωδία: Λιποταξία εν Ταύροις

Σάββας Καλεντερίδης

«Τώρα στου πόντου του αφιλόξενου τ' άγονα μέρη, ξένη, κατοικώ, χωρίς άντρα, παιδιά, πατρίδα, φίλους, απ' την Ελλάδα εξόριστη, λησμονημένη».

Μ’ αυτά τα λόγια ο Ευριπίδης, ο τραγικός συγγραφέας της αρχαιότητας, που έχασε με τραγικό τρόπο τη ζωή του στα χώματα της Μακεδονίας, μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αμφίπολη, μας παρουσιάζει τον θρήνο της κόρης του Αγαμέμνονα στην τραγωδία «Ιφιγένεια εν Ταύροις», που μας παρέδωσε τον 5ο αιώνα π.Χ. (περί το 410).

Τότε η θεά Αρτεμις φυγάδευσε την Ιφιγένεια στη μακρινή Ταυρίδα, αφήνοντας να θυσιαστεί στη θέση της στην Αυλίδα ένα ξόανο, για να εξευμενιστούν οι θεοί, να φυσήξει ούριος άνεμος και να ξεκινήσει η εκστρατεία για την Τροία.

Η Ταυρίδα της τραγωδίας του Ευριπίδη, όπου ήκμασαν ελληνικές πόλεις και αναπτύχθηκε το ελληνικό βασίλειο του Κιμμέριου Βοσπόρου στις αρχές του 5ου αι. π.Χ., αποτέλεσε για αιώνες πολλούς πατρίδα των Ελλήνων, οι οποίοι παρέμειναν εκεί ακόμα και όταν η χερσόνησος καταλήφθηκε από τους Τατάρους, στα μέσα του 15ου αιώνα. Αυτή η γη, που δεν είναι άλλη από τη σημερινή Κριμαία, όνομα που της έδωσαν οι Τάταροι, την οποία συνέχισαν να κατέχουν ως το 1783, ήταν κατά βάσιν η πατρίδα των 18.394 Ελλήνων που, τη προτροπή της Μεγάλης Αικατερίνης, εγκαταστάθηκαν στις εκβολές του ποταμού Κάλμιου, στη Μαιώτιδα λίμνη (θάλασσα του Αζόφ ή Αζοφική), το 1778-1779.

Εκεί οι Ελληνες της Ταυρίδας έχτισαν μια νέα πόλη, στην οποία έδωσαν το όνομα της Μαρίας Παρθένου. Ετσι γεννήθηκε η Μαριανούπολη ή Μαριούπολη, μαζί με 24 χωριά που κατοικήθηκαν αποκλειστικά από Ελληνες της Ταυρίδας - Κριμαίας. Για την ιστορία, αναφέρουμε ότι εκείνοι οι Ελληνες, προτού καν ιδρυθεί το ελληνικό κράτος και υπάρξει ο σύγχρονος ελληνικός διαφωτισμός, στην ονοματοδοσία των χωριών που ίδρυσαν χρησιμοποίησαν ονόματα όπως Αθήνα, Χερσόνησος, Βυζάντιο και Μακεδόνοφκα.

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, «Ο αριθμός των ελληνικής καταγωγής Ουκρανών ανέρχεται σε 91.000 άτομα, αν και η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων Μαριούπολης εκτιμά ότι είναι πολύ περισσότερα». Οι Ελληνες της Ουκρανίας και συγκεκριμένα οι Ελληνες της Μαριούπολης είναι ίσως το τελευταίο πολυάριθμο κομμάτι του Μείζονος Ελληνισμού, μαζί με τις ελληνικές κοινότητες της Νότιας Ρωσίας και του Καυκάσου, που γλίτωσε από τη λαίλαπα η οποία εκμηδένισε στη διάρκεια του 20ού αιώνα τις επί χιλιετίες και αιώνες ακμάζουσες ελληνικές κοινότητες από τη Μικρά Ασία, τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Οι άνθρωποι αυτοί, παρά τις πολιτικές εκρωσισμού που ακολουθήθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, παρά τις εκτελέσεις και τους αναγκαστικούς εκτοπισμούς της σοβιετικής περιόδου και παρά την απουσία ενός ελληνικού εθνικού δόγματος για τον Μείζονα Ελληνισμό, που θα λειτουργούσε ως προστατευτική ομπρέλα γι’ αυτούς, κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να διατηρήσουν τη γλώσσα τους, τα μαριουπολίτικα, και τον εθνισμό τους.

Σε άλλο άρθρο μας, στην αρχή της ουκρανικής κρίσης, από αυτήν εδώ τη στήλη, αφού αναφερθήκαμε στην εκστρατεία της Κριμαίας που αποφάσισε η ελληνική κυβέρνηση το 1919, με καταστροφικά αποτελέσματα για τον ελληνισμό της Σοβιετικής Ενωσης αλλά και της Μικράς Ασίας, εκφράσαμε την ελπίδα η σημερινή κυβέρνηση να ακολουθήσει πολιτική ίσων αποστάσεων απέναντι σε Κίεβο και Μόσχα, αν μη τι άλλο, γιατί αυτό επιβάλλουν το εθνικό μας συμφέρον και η ασφαλής επιβίωση των ελληνικών κοινοτήτων και στην Ουκρανία και στη Ρωσία.

Μπορεί κάποιος να κατανοήσει τις δυσκολίες που έχει η κυβέρνηση Σαμαρά στην πολιτική διαχείριση αυτής της υπόθεσης στο πλαίσιο της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, λόγω του γεωπολιτικού προσανατολισμού και της δυσχερέστατης οικονομικής κατάστασης της χώρας.

Πώς μπορεί, όμως, να κατανοήσει ακόμα και ο πιο καλόπιστος κριτής την απόφαση του υπουργείου Εξωτερικών να δεχτεί τη σχετική εισήγηση του γενικού προξένου της Ελλάδος στη Μαριούπολη για τη μεταφορά της έδρας και προσωρινή μετεγκατάστασή της στην πόλη του Ντνιπροπετρόβσκ, προφανώς για λόγους ασφαλείας του ιδίου;

Αραγε έβαλε κανείς από τους εισηγητές αυτής της πρότασης ή και ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος, που έλαβε την τελική απόφαση, τον εαυτό του στη θέση των Ελλήνων της Μαριούπολης, που επί αιώνες στερήθηκαν την προστασία του ελληνικού κράτους; Πώς θα ένιωθαν οι ίδιοι, αν έβλεπαν τους διπλωμάτες της μακρινής τους πατρίδας, οι οποίοι είναι εκεί ακριβώς για να τους προστατεύουν στα δύσκολα, να φεύγουν, ενώ οι ίδιοι είναι υποχρεωμένοι να παραμείνουν εκεί, στις προαιώνιες εστίες τους, όπως άλλωστε επιβάλλει το εθνικό μας συμφέρον;

Μήπως πρέπει να πιάσουν οι ιθύνοντες στα χέρια τους κανένα λεξικό και να σταθούν για λίγο στις λέξεις λιποταξία και λιποτάκτης;

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "δημοκρατία"

ΠΗΓΗ: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/09/blog-post_649.html?

ΕΚΛΟΓΕΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Ε.Ε.

Εκλογές, Δημοκρατία και Ε.Ε.



του Σάββα Καλεντερίδη

Σήμερα και την επόμενη Κυριακή οι πολίτες της Ελλάδος -ένιοι εξ αυτών- οδηγούνται στα παραβάν, όπου θα λάβουν τη μεγάλη απόφαση, για να κάνουν χρήση του εκλογικού τους δικαιώματος στις κάλπες. Αν δεν υπήρχε η δηλητηριώδης ανάμειξη των κομμάτων και του κράτους στα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αξίζει τον κόπο να αναμειχθεί κανείς και να πάει να ψηφίσει, γιατί στο κάτω κάτω οι άνθρωποι που εκτίθενται και συμπεριλαμβάνονται στα ψηφοδέλτια δεν είναι «φυτευτoί» από διεφθαρμένα κομματικά διευθυντήρια και σε πολλές περιπτώσεις είναι κυριολεκτικά άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Εξαιρούνται, φυσικά, οι υποψήφιοι δήμαρχοι στις μεγάλες πόλεις, όπου εκεί τα κόμματα βάζουν το χεράκι τους, αλλοιώνοντας το πραγματικό νόημα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Μια απλή ανάγνωση του συνθήματος «ψηφίστε με για δήμαρχο ή περιφερειάρχη, για να ανατρέψω το Μνημόνιο» αρκεί για να αποδείξει τη φτώχεια, το χαμηλό επίπεδο πολιτικού λόγου και τη σχιζοφρένεια που έχει εμφιλοχωρήσει στην πολιτική ζωή του τόπου, ενδεικτικό της εθνικής παρακμής μας.

Εκεί, όμως, που τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα είναι στις ευρωεκλογές, που διεξάγονται σε μια στιγμή που ο κόσμος, όποιοι δηλαδή έχουν κουράγιο να παρακολουθούν αυτή την ιλαροτραγωδία, έχει μείνει άναυδος από τις αποκαλύψεις των «Financial Times» αλλά και του πρώην υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ για τη Σύνοδο των Καννών και τα τεκταινόμενα στα ύψιστα κλιμάκια λήψεως αποφάσεων της Ε.Ε.

Σύμφωνα με τον ανταποκριτή της βρετανικής εφημερίδας στις Βρυξέλλες Πίτερ Σπίγκελ, σε εκείνη την καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της Ε.Ε. Σύνοδο του G20 πολύ συνοπτικά έγιναν τα εξής:

Εξευτελίστηκε ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της πατρίδας μας από ηγέτες άλλων χωρών, σε μια σύνοδο που δεν είχε καν σχέση με τη θεσμική λειτουργία της Ε.Ε.

Ο πρόεδρος της Κομισιόν φέρεται ότι μεθόδευσε την ανάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα από το πρώην στέλεχος της Goldman Sachs και πρώην αντιπρόεδρο της ΕΚΤ Λουκά Παπαδήμο, ως επικεφαλής κυβέρνησης εθνικής ενότητας, με τη συναίνεση του κ. Σαμαρά, ο οποίος δέχτηκε αυτή τη «λύση» με αντάλλαγμα τη θέση του πρωθυπουργού σε επόμενη φάση, με τις ευλογίες του διευθυντηρίου της Ε.Ε.

Μεθοδεύτηκε η αντικατάσταση άλλης μιας κυβέρνησης που εξέλεξαν οι πολίτες, αυτής της Ιταλίας και του εκλεγμένου πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, από ακόμη ένα έμπιστο μέλος των… αγορών, επίσης πρώην στέλεχος της Goldman Sachs.

Η Γερμανία παρουσίασε σχέδιο αποβολής της Ελλάδας από την ευρωζώνη, εξέλιξη που αποφεύχθηκε έπειτα από παρέμβαση του προέδρου των ΗΠΑ, ο οποίος, μαζί με τον υπουργό Οικονομικών του, παρουσίασε το σχέδιο διάσωσης της ευρωζώνης με στόχο τη σταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού της συστήματος, σύμφωνα με το οποίο οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να τυπώνουν μεγάλες ποσότητες νέων χρημάτων, για να αποφευχθεί ο πανικός στις χρηματαγορές. Τελικώς, τα κλάματα της κυρία Μέρκελ οδήγησαν σε μια συμβιβαστική λύση, με το νεοϊδρυθέν ESM να διασώζει της ισπανικές τράπεζες με απευθείας δανεισμό, τον διοικητή της ΕΚΤ να ανακοινώνει ότι θα υπερασπίσει το κοινό νόμισμα με κάθε τρόπο και την ευρωζώνη να χάνει και τα τελευταία ψήγματα δημοκρατίας που είχε.

Υστερα από όλα αυτά οι πολίτες των χωρών της Ε.Ε. καλούνται να οδηγηθούν στις κάλπες για να εκλέξουν τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο ήταν σχεδόν αμέτοχο στην εξέλιξη και κυρίως στη διαχείριση αυτής της σοβαρότατης κρίσης, που ξεκίνησε ως οικονομική και κατέληξε σε μια πολιτική κρίση μείζονος σημασίας, με αδιαφανή διευθυντήρια να κάνουν δύο πραξικοπήματα σε, υποτίθεται, κυρίαρχες χώρες, καθορίζοντας μάλιστα και τους κυβερνήτες, οι οποίοι, όλως τυχαίως, ήταν οι εκλεκτοί της Goldman Sachs και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Από αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε στηρίξει τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ε.Ε., κυρίως για γεωπολιτικούς λόγους, αφού για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή η ΕΟΚ ήταν ένας τρίτος πόλος, που θα έδινε τη δυνατότητα στην Ελλάδα να ξεφύγει από τα δόντια τις μυλόπετρας - και εννοούμε τον ανταγωνισμό ΗΠΑ - Ρωσίας, που μας οδήγησε στον Εμφύλιο, στην ταραγμένη ψυχροπολεμική περίοδο, στη δικτατορία, στην εισβολή και κατοχή της Κύπρου και τις αμφισβητήσεις στο Αιγαίο.

Ομως εδώ οι εξελίξεις δείχνουν ότι η κατάσταση στην Ευρώπη είναι επιεικώς απαράδεκτη, με την Ε.Ε. να οδηγείται σε αντιδημοκρατικούς και απολυταρχικούς ατραπούς, με διευθυντήρια, που δεν έχουν καμία σχέση με τους πολίτες των χωρών-μελών, να τσαλαπατούν το ευρωπαϊκό όραμα και το ιδεώδες.

Με όλα αυτά αναρωτιέται κανείς μήπως οι εκλογές χρησιμοποιούνται τελικά ως άλλοθι για να καταστήσουν τους πολίτες συνυπεύθυνους στα εγκλήματα που διαπράττουν οι ελίτ της Ε.Ε. και όχι μόνον, και αν πρέπει η Ελλάδα, εκτός από ένα σχέδιο για την ουσιαστική ενσωμάτωσή της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, να επεξεργάζεται ΚΑΙ ένα σχέδιο απεμπλοκής, για ώρα ανάγκης, χωρίς τις απώλειες που θα είχε μια άτακτη αποχώρηση.

κυριακάτικη δημοκρατία
ΠΗΓΗ: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/05/blog-post_2882.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+(InfognomonPolitics)#.U3iCRtJ_tZI