Ζωρζ Κλεμανσώ, πολιτικός ηγέτης της Γαλλίας

Γεννήθηκε ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ το 1841. 

Ηγέτης της Γαλλίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ηγέτης του Ριζοσπαστικού Κόμματος, ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Στην υπόθεση Ντρέιφους υποστήριξε ενεργά τον Εμίλ Ζολά και την αθωότητα του Ντρεϊφούς, γράφοντας συνολικά 665 άρθρα. Ως εκδότης της L'Aurore, δημοσίευσε ως πρωτοσέλιδο το J'accuse («κατηγορώ») του Εμίλ Ζολά.

Ο Ζωρζ Μπενζαμάν Κλεμανσώ (Georges Benjamin Clemenceau, 28 Σεπτεμβρίου 1841 – 24 Νοεμβρίου 1929) ήταν Γάλλος πολιτικός, ηγέτης της χώρας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηγέτης του Ριζοσπαστικού Κόμματος, είχε κεντρικό ρόλο στην Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία. Ήταν πρωθυπουργός της Γαλλίας από το 1906 μέχρι το 1909 και ξανά την περίοδο 1917-1920. Ήταν ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες της Συνθήκης των Βερσαλλιών (Βλ. Συνθήκη Βερσαλλιών ΕΔΩ) στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού το 1919.

Βιογραφία

Ο Κλεμανσώ γεννήθηκε στο Μουιγιερόν-αν-Παρ, στον νομό Βαντέ στις 28 Σεπτεμβρίου 1841. Μετά τις σπουδές του στο λύκειο της Νάντης, σπούδασε ιατρική στο Παρίσι, αλλά δεν αποφοίτησε. Στο Παρίσι έγινε πολιτικός ακτιβιστής και δημοσιογράφος. Το Δεκέμβριο του 1861 ήταν συνιδρυτής μιας εβδομαδιαίας εφημερίδας, της Le Travail. Συνελήφθη τις 23 Φεβρουαρίου 1862, για αφισοκόλληση που καλούσε να διαδηλώσεις. Φυλακίστηκε για 77 μέρες. Αποφοίτησε από την ιατρική στις 13 Μαΐου 1865. Πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν άρχισαν να συλλαμβάνουν αντιφρονούντες. Δούλεψε στη Νέα Υόρκη την περίοδο 1865-1869, μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο. Τις 23 Ιουνίου 1869 παντρεύτηκε την Μέρι Πλάμμερ (1848-1923) στη Νέα Υόρκη. Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά, μέχρι που πήραν διαζύγιο.

Επέστρεψε στη Γαλλία μετά την ήττα στο Σεντάν και την πτώση της Δεύτερης Αυτοκρατορίας. Το 1870 διορίστηκε δήμαρχος του 18ου διαμερίσματος του Παρισιού, το οποίο περιλαμβάνει την Μονμάρτρη. Η Παρισινή Κομμούνα τον καθαίρεσε από τα καθήκοντά του ως δήμαρχος. Προσπάθησε να εκλεγεί στο συμβούλιο της Κομμούνας αλλά δεν τα κατάφερε. Το 1871 εξελέγη στο δημοτικό συμβούλιο του Παρισιού. Το 1876 εξελέγη στην κάτω βουλή και ήταν μέλος της άκρας αριστεράς και του ριζοσπαστικού κόμματος. Το 1880 άρχισε να εκδίδει την εφημερίδα La Justice. Έγινε γνωστός ως πολιτικός επικριτής. Αντιτάχθηκε στην αποικιακή πολιτική του Ζυλ Φερύ, προκαλώντας την πτώση της κυβέρνηση του Φερύ το 1885. Ήταν υπεύθυνος για το διορισμό του Ζορζ Μπουλανζέ ως υπουργός πολέμου, αλλά στράφηκε εναντίον του όταν κατάλαβε ότι ο Μπουλανζέ ήταν ένας φιλόδοξος δημαγωγός εθνικιστής. Όμως, το ριζοσπαστικό κόμμα αποδυναμώθηκε λόγω του διχασμού που προκάλεσε ο Μπουλανζέ και η συκοφαντική ανάμιξή του ονόματός του στο σκάνδαλο του Παναμά είχαν ως αποτέλεσμα να μην επανεκλεγεί βουλευτής το 1893. Στη συνέχεια, ο Κλεμανσώ ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Στην υπόθεση Ντρέιφους υποστήριξε ενεργά τον Εμίλ Ζολά (Βλ. Υπόθεση Ντρέιφους και Εμίλ Ζολά ΕΔΩ) και την αθωότητα του Ντρεϊφούς, γράφοντας συνολικά 665 άρθρα. Ως εκδότης της L'Aurore, δημοσίευσε ως πρωτοσέλιδο το J'accuse («κατηγορώ») του Εμίλ Ζολά.

Μετά τις εκλογές του 1906, στις οποίες του ριζοσπαστικό κόμμα ήρθε πρώτο, ο Φερντινάρ Σαριέ τον διόρισε Υπουργό Εσωτερικών. Ως υπουργός αντιμετώπισε με σκληρά μέτρα τις απεργίες που ακολούθησαν την καταστροφή του Κουριέρ το 1906, προκαλώντας αντιπαράθεση με τον Ζαν Ζωρές. Μετά την παραίτηση του Σαριέ, ο Κλεμανσώ έγινε πρωθυπουργός της Γαλλίας. Παραιτήθηκε το 1909, ύστερα από μια διαμάχη για τη κρίση του Μαρόκου. Την θέση του ανέλαβε ο Αριστίντ Μπριάν. Ακολούθησε μια περιοδεία στο εξωτερικό. Το 1913 ίδρυσε την εφημερίδα L'Homme libre («ο Ελεύθερος Άνθρωπος»), μέσα από την οποία καταδίκαζε τον αντιμιλιταρισμό των σοσιαλιστών. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, η εφημερίδα ήταν από τις πρώτες που λογοκρίθηκαν, και έτσι ο Κλεμανσώ άλλαξε το όνομά της σε L'Homme enchaîné («Ο Αλυσοδεμένος Άνθρωπος»).

Ο Κλεμανσώ ανέλαβε πρωθυπουργός της Γαλλίας τον Νοέμβριο του 1917, σε μια κρίση φάση του πολέμου. Η πρώτη του πράξη ήταν να αποπέμψει τον Μωρίς Σαράιγ από το Μακεδονικό Μέτωπο (επειδή συνδεόταν με τους πολιτικούς Ζοζέφ Καγιό και Λουί Μαλβί, οι οποίοι κατηγορούνταν για προδοσία). Το 1918, συμφώνησε η Γαλλία έπρεπε να υιοθετήσει τα Δεκατέσσερα σημεία του Γούντροου Ουίλσον, καθώς ένα από αυτά ήταν η επιστροφή της Αλσατίας-Λωρραίνης στη Γαλλία, αλλά από την άλλη δεν συμφωνούσε με κάποια άλλα, όπως την Κοινωνία των Εθνών. Μετά την Γερμανική εαρινή επίθεση και την αντεπίθεση των συμμάχων, ήταν πλέον φανερό ότι η Γερμανία δεν μπορούσε να νικήσει. Τις 11 Νοεμβρίου 1918 υπογράφηκε ανακωχή. Τις 19 Φεβρουαρίου 1919, κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης Ειρήνης του Παρισιού, ο αναρχικός Εμίλ Κοτάν, επιχείρησε να δολοφονήσει τον Κλεμανσώ, πυροβολώντας το αυτοκίνητό του 7 φορές. Μία σφαίρα πέτυχε τον Κλεμανσό ανάμεσα στα πλευρά, χωρίς να τραυματίσει ζωτικά όργανα. Στις 28 Ιουνίου 1919 υπογράφηκε η Συνθήκη των Βερσαλλιών.

Ο Ζωρζ Κλεμανσώ, ύστερα από έκκληση του φίλου του Ζωρζ Μαντέλ, ήταν υποψήφιος για πρόεδρος της Γαλλίας το 1920. Όμως η Ρεπουπλικανική κομματική διοίκηση επέλεξε τον Πωλ Ντεσανέλ, με 408 έναντι 389 ψήφων του Κλεμανσώ. Έτσι, ο Κλεμανσώ δεν ήθελε να είναι υποψήφιος στην Εθνοσυνέλευση, καθώς ήθελε να εκλεγεί σχεδόν παμψηφεί. Μόνο τότε, υποστήριξε, θα μπορούσε να διαπραγματευθεί με αυτοπεποίθηση με τους Συμμάχους. Στη συνέχεια αποσύρθηκε από την πολιτική.

ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org/

Ο προφήτης Βαρούχ (28 Σεπτεμβρίου)

Στην Ορθόδοξη και την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ο προφήτης θεωρείται άγιος.

Προφητικῆς ἀξιωθεῖς λαμπηδόνας, Ἱερεμία τῷ κλεινῷ συνεδέθης, καὶ τούτω ὁμοδίαιτος ἐγένου σοφέ, ὅθεν προηγόρευσας, θεηγόρω σου γλώττη, τὴν τοῦ Λόγου κένωσιν, εἰς ἀνάπλασιν κόσμου, ἧς μετασχόντες πίστει ἀληθεῖ, Βαροὺχ Προφῆτα, ἐνθέως τιμῶμεν σε.

Ο Βαρούχ κατέγραψε τις προφητείες του Ιερεμία «καθ' υπαγόρευση» και παρέμεινε πιστός στη διδασκαλία και τα ιδανικά του μεγάλου προφήτη, παρότι, όπως και εκείνος, καταλαμβανόταν από απελπισία και μελαγχολία. Την εποχή που ο Ιερεμίας κρυβόταν για να αποφύγει την οργή του βασιλιά Ιωακείμ, ανέθεσε στον Βαρούχ να διαβάσει τις προφητείες του, που προειδοποιούσαν για τα επερχόμενα δεινά, στον λαό που είχε συγκεντρωθεί στον Ναό μία ημέρα νηστείας. Αυτό το καθήκον ήταν δύσκολο και επικίνδυνο, αλλά ο Βαρούχ το εκτέλεσε χωρίς να δειλιάσει. Ως αποτέλεσμα, ο βασιλιάς Ιωακείμ, αφού διάβασε ένα μέρος των προφητειών, διέταξε να τις κάψουν και καταδίκασε τον Ιερεμία και τον Βαρούχ.

Ο Βαρούχ (εβραϊκά: ברוך , «μπαρούχ», δηλαδή «ευλογημένος»), γιος του Νηρία, ήταν, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο γραφέας, μαθητής και αφοσιωμένος φίλος του βιβλικού προφήτη Ιερεμία. Επομένως έζησε περί τον 6ο αιώνα π.Χ.. Σύμφωνα με τον Ιώσηπο, ο Βαρούχ ήταν ένας Εβραίος από την αριστοκρατική τάξη και είχε έναν αδελφό, τον Σαραίο, αρχιθαλαμηπόλο του βασιλιά Σεδεκία του Ιούδα.

Ο Βαρούχ κατέγραψε τις προφητείες του Ιερεμία «καθ' υπαγόρευση» και παρέμεινε πιστός στη διδασκαλία και τα ιδανικά του μεγάλου προφήτη, παρότι, όπως και εκείνος, καταλαμβανόταν από απελπισία και μελαγχολία. Την εποχή που ο Ιερεμίας κρυβόταν για να αποφύγει την οργή του βασιλιά Ιωακείμ, ανέθεσε στον Βαρούχ να διαβάσει τις προφητείες του, που προειδοποιούσαν για τα επερχόμενα δεινά, στον λαό που είχε συγκεντρωθεί στον Ναό μία ημέρα νηστείας. Αυτό το καθήκον ήταν δύσκολο και επικίνδυνο, αλλά ο Βαρούχ το εκτέλεσε χωρίς να δειλιάσει. Ως αποτέλεσμα, ο βασιλιάς Ιωακείμ, αφού διάβασε ένα μέρος των προφητειών, διέταξε να τις κάψουν και καταδίκασε τον Ιερεμία και τον Βαρούχ.

Τόσο ο Βαρούχ, όσο και ο Ιερεμίας έγιναν μάρτυρες της πολιορκίας και καταστροφής της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους το 587–586 π.Χ.. Στο μέσο της πολιορκίας, ο Ιερεμίας αγόρασε γη στην Ανανώθ, όπου είχαν στρατοπεδεύσει οι Βαβυλώνιοι (ως σύμβολο της πεποιθήσεώς του στην τελική ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ), και, σύμφωνα με τον Ιώσηπο, ο Βαρούχ συνέχισε να μένει μαζί του στο Μιζπά. Αναφέρεται ότι ο Βαρούχ ασκούσε επίδραση πάνω στον Ιερεμία: με δική του συμβουλή ο προφήτης παρότρυνε τους Ισραηλίτες να παραμείνουν στη γη του Ιούδα μετά τον φόνο του Γεδαλία.

Μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ ο Βαρούχ κατέφυγε με τον Ιερεμία στην Αίγυπτο, όπου κατά μία παράδοση απεβίωσε μετά από λίγο καιρό. Εδώ σταματούν οι πληροφορίες από την Αγία Γραφή. Οι παραδόσεις όμως και οι θρύλοι προσθέτουν και άλλα στοιχεία στην ιστορία του Βαρούχ. Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, ο Βαρούχ και ο Ιερεμίας θανατώθηκαν στην Αίγυπτο με λιθοβολισμό από τους ομοθρήσκους τους. Δύο άλλες παραδόσεις ισχυρίζονται ότι ο Βαρούχ αργότερα πήγε ή μεταφέρθηκε από τον Ναβουχοδονόσορα στη Βαβυλώνα μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου από τον δεύτερο.

Στον Βαρούχ αποδίδονται το ομώνυμο δευτεροκανονικό βιβλίο της Αγίας Γραφής και δύο άλλα εβραϊκά βιβλία.

Ι. Η ραββινική παράδοση

Οι ραββίνοι περιέγραψαν τον Βαρούχ ως πιστό βοηθό και εξ αίματος συγγενή του Ιερεμία. Κατά τη σχετική βιβλιογραφία, τόσο ο Βαρούχ όσο και ο Ιερεμίας, όντες ιερείς (κοχανίμ) και απόγονοι της προσήλυτης Ραάβ, υπήρξαν υπόδειγμα ταπείνωσης στους συγχρόνους τους. Μία μιδράς στο Sifre ταυτίζει τον Βαρούχ με τον Αιθίοπα δούλο Αβδέ Μελέχ, που έσωσε τον Ιερεμία από το μπουντούμι και δηλώνει ότι πήρε την επωνυμία «βαρούχ» (ευλογημένος) εξαιτίας της ευσέβειάς του, η οποία ερχόταν σε αντίθεση με τη χαλαρή ζωή της βασιλικής αυλής «όμοια όπως το δέρμα ενός Αιθίοπα έρχεται σε αντίθεση με το δέρμα ενός λευκού». Σύμφωνα με μία συριακή παράδοση, επειδή η ευσέβειά του ίσως να είχε αποτρέψει την καταστροφή του Ναού, ο Θεός τον διέταξε να φύγει από την Ιερουσαλήμ πριν την καταστροφή, έτσι ώστε να απομακρύνει την προστατευτική παρουσία του, και στη συνέχεια ο Βαρούχ είδε από τη «Βελανιδιά του Αβραάμ» στη Χεβρώνα τον ναό να φλέγεται από φωτιά που άναψαν άγγελοι του Θεού, οι οποίοι είχαν προηγουμένως κρύψει τα ιερά σκεύη.

ΙΙ. Είναι ο Βαρούχ προφήτης;

Ο Βαρούχ σε άγαλμα του Αλεϊζαντίνου 

στην πολιτεία Μίνας Ζεράις της Βραζιλίας

Οι Τανναΐμ είναι διχασμένοι ως προς το αν ο Βαρούχ πρέπει να κατατάσσεται στους προφήτες του Ισραήλ. Σύμφωνα με τοΜεχιλτά ο Βαρούχ παραπονέθηκε επειδή το δώρο της προφητείας δεν είχε δοθεί και στον ίδιο. «Γιατί», είπε, «να διαφέρει η μοίρα μου από αυτή όλων των άλλων μαθητών των Προφητών; Ο Ιησούς του Ναυή υπηρέτησε τον Μωυσή και το `Αγιο Πνεύμα αναπαύθηκε επάνω του. Ο Ελισαίος υπηρέτησε τον Ηλία και το `Αγιο Πνεύμα αναπαύθηκε επάνω του. Γιατί να είναι διαφορετικά με εμένα;». Ο Θεός του απάντησε: «Βαρούχ, σε τι ωφελεί ένας φράχτης όπου δεν υπάρχει αμπελώνας, ή ένας βοσκός όταν δεν υπάρχουν πρόβατα;» Ο Βαρούχ τότε βρήκε παρηγορία στο γεγονός ότι όταν οι Εβραίοι εξορίσθηκαν στη Βαβυλώνα δεν υπήρχε πλέον λόγος για προφητεία.

Ωστόσο, το Seder Olam και το Ταλμούδ περιλαμβάνουν τον Βαρούχ μεταξύ των προφητών και δηλώνουν ότι προφήτευσε μετά τη μετοικεσία της Βαβυλώνος, ότι ήταν στη Βαβυλώνα όταν μελετούσε το Τορά με τον `Εσδρα. Ούτε καν σκέφθηκε να επιστρέψει στην Ιουδαία όσο ζούσε ο δάσκαλός του, αφού θεωρούσε τη μελέτη του Νόμου σημαντικότερη από την ανοικοδόμηση του Ναού και μετά δεν μπορούσε να συνοδεύσει τους επιστρέφοντες εξόριστους εξαιτίας της ηλικίας του.

ΙΙΙ. Ο τάφος του

Ο τάφος του Βαρούχ έγινε το αντικείμενο μεταγενέστερων θρύλων. Σύμφωνα με μουσουλμανική παράδοση, ένας Άραβας βασιλιάς διέταξε κάποτε να ανοιχθεί, αλλά όλοι όσοι τον άγγιξαν έπεσαν νεκροί. Τότε ο βασιλιάς διέταξε τους Εβραίους να τον ανοίξουν, και εκείνοι, μετά από τριήμερη νηστεία, το αποτόλμησαν χωρίς να συμβεί κάτι κακό. Το σώμα του Βαρούχ βρέθηκε άθικτο μέσα σε ένα μαρμάρινο φέρετρο και φαινόταν σαν να είχε μόλις πεθάνει. Ο βασιλιάς διέταξε τη μεταφορά του σε άλλο μέρος, αλλά αφού είχε διανύσει μικρή απόσταση τα άλογα και οι καμήλες που το έσερναν δεν μπορούσαν να προχωρήσουν ούτε μια σπιθαμή παραπέρα. Ο βασιλιάς, εντυπωσιασμένος από αυτά τα θαύματα, πήγε με τη συνοδεία του στον Μωάμεθ για να ζητήσει τη συμβουλή του. Φθάνοντας στη Μέκκα, οι αμφιβολίες του για την αλήθεια και τα διδάγματα του Ισλάμ αυξήθηκαν πολύ. Στο τέλος, ο ίδιος και οι αυλικοί του ασπάσθηκαν τον Ιουδαϊσμό, και έχτισε ένα γεσίβα (θρησκευτική σχολή του Ιουδαϊσμού) στο σημείο από το οποίο δεν είχε μπορέσει να μετακινήσει άλλο το σώμα του Βαρούχ, και το οποίο έγινε για πολλά χρόνια τόπος προσκυνήματος.

Ο τάφος του Βαρούχ είναι ένα μίλι μακριά από αυτόν του Ιεζεκιήλ, κοντά στο Μασάντ Αλί, και κατά μία ραββινική πηγή ένα παράξενο φυτό, τα φύλλα του οποίου λες και είναι πασπαλισμένα με χρυσόσκονη, φυτρώνει επάνω του. Σύμφωνα με τη Συριακή Αποκάλυψη Βαρούχ, ο Βαρούχ μεταφέρθηκε στον Παράδεισο μαζί με το θνητό σώμα του. Το ίδιο αναφέρεται στο Derekh Eretz Zuta (i.) του Αβδέ Μελέχ.

IV. Αραβικές και χριστιανικές παραδόσεις

Κάποιοι θρύλοι από τη Συρία και την Αραβία ταυτίζουν τον Βαρούχ με τον Ζωροάστρη, και δίνουν πολλά στοιχεία για αυτόν: Υποτίθεται ότι ο Βαρούχ, θυμωμένος επειδή δεν του είχε δοθεί το χάρισμα της προφητείας, έφυγε μετά και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και ίδρυσε τη θρησκεία του Ζωροαστρισμού. Η προφητεία της γεννήσεως του Ιησού Χριστού από παρθένο και η προσκύνησή του από τους Μάγους αποδίδεται επίσης στον Βαρούχ-Ζωροάστρη. Είναι δυσερμήνευτη η προέλευση αυτής της παράξενης ταυτίσεως ενός προφήτη με ένα μάγο, όπως θέλει τον Ζωροάστρη η εβραϊκή, χριστιανική και αραβική παράδοση. Ο De Sacy την ερμηνεύει από το ότι στην αραβική γλώσσα το όνομα του προφήτη Ιερεμία είναι σχεδόν ταυτόσημο με αυτό της πόλεως Urmiah, όπου λέγεται ότι έζησε ο Ζωροάστρης. Ωστόσο, η ραββινική παράδοση που προαναφέρθηκε, κατά την οποία ο Βαρούχ ταυτίζεται με τον Αιθίοπα δούλο που αναφέρεται στον Ιερεμία (λη΄ 7) , συνδέεται με αυτό τον θρύλο. Από την εποχή ήδη των "Recognitiones" (iv. 27) του Κλήμεντος, ο Ζωροάστρης πιστευόταν ότι ήταν απόγονος του Χαμ, όπως και ο Κους, ο γενάρχης των Αιθιόπων (Γένεσις ι΄ 6). Οι Πέρσες πίστευαν ότι ο Ζωροάστρης είχε μεταφερθεί στους ουρανούς μέσα σε ένα άρμα, και κατά τον εβραϊκό θρύλο ο παραπάνω Αιθίοπας μεταφέρθηκε ζωντανός στον Παράδεισο. Μία άλλη παρόμοια θέση στον εβραϊκό θρύλο είναι τα λόγια του Βαρούχ-Ζωροάστρη για τον Χριστό: «Θα προέλθει από την οικογένειά μου».

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο Βαρούχ θεωρείται άγιος, και ως τέτοιος τιμάται η μνήμη του στις 28 Σεπτεμβρίου. Η Καθολική Εκκλησία τον θεωρεί επίσης άγιο.

V. Αρχαιολογικό εύρημα

Το 1975 ένα πήλινο εκτύπωμα σφραγίδας που αναφέρθηκε ότι ήταν η σφραγίδα του Βαρούχ εμφανίσθηκε στην αγορά. Κάποιος ανώνυμος συλλέκτης επέτρεψε στον Ισραηλινό αρχαιολόγο Ναχμάν Αβιγκάντ να τη δημοσιεύσει. Παρότι η προέλευσή της δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα, έχει βρεθεί ότι βρέθηκε στο «καμένο σπίτι» που ανέσκαψε ο Γιγκάλ Σιλό (Yigal Shiloh). Το εκτύπωμα φυλάσσεται σήμερα στο Μουσείο του Ισραήλ. Οι διαστάσεις του τεμαχίου είναι 17 επί 16 χιλιοστά του μέτρου, ενώ η σφραγίδα είχε διαστάσεις 13 επί 11 χιλιοστά. Η επιγραφή, γραμμένη στο παλαιοεβραϊκό αλφάβητο, διαβάζεται ως εξής:

Γραμμή	Μεταγραφή	Μετάφραση
1	lbrkyhw	[ανήκων] εις Berachyahu
2	bn nryhw	υιόν Neriyahu
3	hspr	τον γραφέα

Το 1996 εμφανίσθηκε ένα δεύτερο πήλινο εκτύπωμα με την ίδια επιγραφή, προφανώς από την ίδια σφραγίδα. Αυτό το εκτύπωμα έφερε και ένα δακτυλικό αποτύπωμα, το οποίο ο Χέρσελ Σανκς και άλλοι δεν δίστασαν να υποθέσουν ότι μπορεί να είναι του ίδιου του Βαρούχ. Ωστόσο, η αυθεντικότητα αμφότερων των εκτυπωμάτων αμφισβητείται.

ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org

Τζώρτζ Μπιουκάναν, Σκωτζέζος ιστορικός και ουμανιστής λόγιος

Απεβίωσε ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ το 1582.

Επιτέθηκε με δριμύ τρόπο κατά των Φραγκισκανών, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί ως αιρετικός και να φυλακιστεί. Μετέφρασε την Άλκηστη και τη Μήδεια του Ευριπίδη στα Λατινικά και έγραψε πρωτότυπα δράματα όπως το Baptistes και Hepthes, στα οποία καυτηρίαζε την τυραννία.

Ο Τζωρτζ Μπιουκάναν (George Buchanan, Φεβρουάριος 1506 - 28 Σεπτεμβρίου 1582) ήταν Σκωτσέζος ιστορικός και ουμανιστής λόγιος.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε το 1506 στο Κίλερν της Σκωτίας. Δίδαξε λατινικά στο κολέγιο Σαιντ-Μπαρμπ στο Παρίσι όπου είχε σπουδάσει. Με το Franciscanus et fratres (1527) και το Somnium (1535) επιτέθηκε με δριμύ τρόπο κατά των Φραγκισκανών, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί ως αιρετικός και να φυλακιστεί.

Αφού απέδρασε, κατέφυγε στο Μπορντώ και δίδαξε στο κολέγιο Gyenne όπου μεταξύ των μαθητών του ήταν και ο Μισέλ ντε Μονταίν. Μετέφρασε την Άλκηστη και τη Μήδεια του Ευριπίδη στα Λατινικά και έγραψε πρωτότυπα δράματα όπως το Baptistes και Hepthes στα οποία καυτηρίαζε την τυραννία. Κατηγορήθηκε ξανά ως αιρετικός το 1547, ενώ δίδασκε σε πορτογαλικό πειραματικό σχολείο και κλείστηκε σε μοναστήρι για σωφρονισμό και επανεκπαίδευση. Ενώ ήταν έγκλειστος συνέθεσε παράφραση των Ψαλμών που για πολύ καιρό χρησιμοποιήθηκε για τη διδασκαλία των λατινικών στη Σκωτία.

Απελευθερώθηκε το 1552 και παρέμεινε στη Γαλλία για ορισμένο διάστημα υπηρετώντας ως παιδαγωγός. Τότε έγραψε το De spaere (1555), ένα λατινικό ποίημα σε πέντε βιβλία και ένα ποίημα για το γάμο της βασίλισσας της Σκωτίας, Μαρίας Στιούαρτ με το Φραγκίσκο Β΄ της Γαλλίας, το Epithalamium (1558). Το 1561 επέστρεψε στη Σκωτία. Αν και αρχικά ήταν υποστηρικτής της Μαρίας Στιούαρτ, μετά τη δολοφονία του δευτέρου συζύγου της, του λόρδου Ντάρνλεϊ, το 1567 έγινε δριμύτατος εχθρός της. Συνέβαλε στη σύνταξη της εναντίον της κατηγορίας και υποστήριξε την Ελισάβετ Α' της Αγγλίας μετά την εκτέλεσή της. Υπήρξε παιδαγωγός του νεαρού βασιλιά Ιακώβου ΣΤ' (μετέπειτα Ιακώβου Α' της Αγγλίας) και απέκτησε και άλλα αξιώματα.

Το 1579 έγραψε, σε μορφή διαλόγου, το σπουδαιότερο από τα πολιτικά του συγγράμματα, το De jure regni apud Scotos, που αποτελεί υποστήριξη της περιορισμένης μοναρχίας. Πριν πεθάνει το 1582 ολοκλήρωσε το Rerum Scoticarum Historia που αποτελεί καταγραφή της ιστορία της Σκωτίας από την εποχή του μυθικού Φέργκους.

ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org

Λουί Παστέρ, ο Πατέρας της Μικροβιολογίας και της Ανοσολογίας

Απεβίωσε ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ το 1895. 

Δημιούργησε το πρώτο εμβόλιο για τη λύσσα (αντιλυσσικός ορός). Είναι επίσης γνωστός από τον τρόπο που εφηύρε για να αποτρέπεται το ξίνισμα του γάλακτος και του κρασιού, καθώς αυτή η διαδικασία πήρε το όνομά του και ονομάζεται παστερίωση. Αρκετές είναι και οι ανακαλύψεις του στο πεδίο της Χημείας, με σημαντικότερη την ανακάλυψη της ασυμμετρίας των κρυστάλλων.

Ο Παστέρ στο εργαστήριό του. Ζωγραφικός πίνακας του Albert Edelfelt (1885).

Ο Λουί Ζαν Παστέρ (Louis Jean Pasteur), απαντώμενος στην παλαιότερη ελληνική βιβλιογραφία και με την εξελληνισμένη μορφή Λουδοβίκος Παστέρ (27 Δεκεμβρίου 1822 – 28 Σεπτεμβρίου 1895), ήταν Γάλλος χημικός που έγινε διάσημος για τις ανακαλύψεις του στη Μικροβιολογία, τόσο ώστε να αποκληθεί «Πατέρας της Μικροβιολογίας» και της Ανοσολογίας. Τα πειράματά του επιβεβαίωσαν τη θεωρία ότι πολλές ασθένειες προκαλούνται από μικρόβια, ενώ ο ίδιος δημιούργησε το πρώτο εμβόλιο για τη λύσσα (αντιλυσσικός ορός). Είναι επίσης γνωστός από τον τρόπο που εφεύρε για να αποτρέπεται το ξίνισμα του γάλακτος και του κρασιού, καθώς αυτή η διαδικασία πήρε το όνομά του και ονομάζεται παστερίωση. Αρκετές είναι και οι ανακαλύψεις του στο πεδίο της Χημείας, με σημαντικότερη την ανακάλυψη της ασυμμετρίας των κρυστάλλων.

Ι. Τα πρώτα χρόνια

Ο Λουί Παστέρ γεννήθηκε στο Ντολ (Dole) του διαμερίσματος του Ιούρα της Γαλλίας και μεγάλωσε στην κωμόπολη Αρμπουά (Arbois). Εκεί είχε αργότερα το σπίτι και το εργαστήριό του, που σήμερα έχει μετατραπεί σε «Μουσείο Παστέρ». Ο πατέρας του, Ζαν Παστέρ (Jean Pasteur), ήταν βυρσοδέψης και βετεράνος των ναπολεόντειων πολέμων, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση. Η εξυπνάδα του Λουί αναγνωρίσθηκε από τον διευθυντή του σχολείου του, που συνέστησε να κάνει αίτηση για την «Εκόλ Νορμάλ» (École Normale Supérieure), η οποία τον δέχθηκε. Μετά το πέρας των σπουδών του, έγινε καθηγητής της Φυσικής στο λύκειο της Ντιζόν (1848), αλλά μετά από λίγο ανέλαβε καθηγητής της Χημείας στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, όπου γνώρισε τη Μαρία Λωράν (Marie Laurent), κόρη του πρύτανη του πανεπιστημίου. Παντρεύτηκαν στις 29 Μαΐου 1849 και μαζί έκαναν 5 παιδιά, μόνο δύο από τα οποία επέζησαν ως την ενηλικίωσή τους. Σε όλη τη ζωή του ο Παστέρ παρέμεινε πιστός Ρωμαιοκαθολικός.

ΙΙ. Εργασίες στα στερεοϊσομερή μόρια και την πόλωση

Ο Παστέρ διεχώρισε τους οπτικούς 

αντίποδες ενώσεων: σε μορφή διαλύματος, 

η μία μορφή έστρεφε την πόλωση του φωτός 

προς τα δεξιά, η άλλη προς τα αριστερά, 

ενώ μία ανάμιξη ίσων ποσοτήτων από τις 

δύο μορφές δεν επηρέαζε την πόλωση 

του φωτός.

Στις πρώτες του έρευνες ως χημικός, το 1848, ο Παστέρ έλυσε ένα πρόβλημα σχετικά με τη φύση του ταρταρικού οξέος. Τα διαλύματα αυτής της ουσίας που λαμβάνονταν από ζωντανούς οργανισμούς (συγκεκριμένα από τον μούστο) ήταν «οπτικώς ενεργά», δηλαδή περιέστρεφαν το επίπεδο της πολώσεως του φωτός που διερχόταν μέσα από αυτά. Αλλά το ταρταρικό οξύ που συνέθεταν οι χημικοί τεχνητά δεν είχε τέτοιο αποτέλεσμα, παρότι οι χημικές αντιδράσεις και συμπεριφορά του ήταν εντελώς οι ίδιες.

Εξετάζοντας τους μικροσκοπικούς κρυστάλλους του ταρταρικού αμμωνιακού νατρίου, ο Παστέρ πρόσεξε ότι είχαν δύο ασύμμετρες μορφές που ήταν κατοπτρικές εικόνες η μία της άλλης. Ξεχωρίζοντας υπομονετικά έναν-έναν τους κρυστάλλους με το χέρι, έφτιαξε δύο σωρούς: τα διαλύματα των κρυστάλλων του ενός σωρού περιέστρεφαν το πολωμένο φως δεξιόστροφα, ενώ τα διαλύματα των κρυστάλλων του άλλου σωρού περιέστρεφαν το πολωμένο φως αριστερόστροφα. Ανάμιξη ίσων ποσοτήτων από τις δύο μορφές δεν επηρέαζε την πόλωση του φωτός. Ο Παστέρ συνεπέρανε σωστά ότι το μόριο του οξέος και των αλάτων του ήταν ασύμμετρο και μπορούσε να υπάρχει σε δύο διαφορετικές μορφές που μοιάζουν μεταξύ τους όπως το δεξί και το αριστερό γάντι, ενώ η οργανική μορφή του αποτελείτο αποκλειστικά από τη μία μορφή. Ανακαλύφθηκε έτσι η οπτική στερεοϊσομέρεια.

Το 1854 ο Παστέρ, ανακηρύχθηκε κοσμήτορας του νέου «Κολεγίου της Επιστήμης» στην πόλη Λιλ. Το 1856 ανέλαβε διοικητής και διευθυντής επιστημονικών σπουδών στην École Normale Supérieure.

ΙΙΙ. Τα μικρόβια

Ο Παστέρ

Ο Παστέρ απέδειξε ότι η διαδικασία που ονομάζεται ζύμωση προκαλείται από την ανάπτυξη μικροοργανισμών και ότι η ανάπτυξή τους σε διαλύματα θρεπτικών ουσιών δεν οφείλεται σε αυτόματη γένεση από άζωη ύλη.

Εξέθεσε καλά βρασμένες σούπες στον αέρα μέσα σε σκεύη με φίλτρα που δεν επέτρεπαν σωματίδια από τον αέρα να έρθουν σε επαφή με το εσωτερικό τους: Κανένας μικροοργανισμός δεν αναπτύχθηκε στα θρεπτικά αυτά διαλύματα. Επομένως, όσοι μικροοργανισμοί αναπτύσσονταν σε τέτοια διαλύματα έρχονταν από έξω, ως σπόρια πάνω σε κόκκους σκόνης, και δεν παράγονταν μέσα στο διάλυμα. Αυτό ήταν ένα από τα τελικά και σημαντικότερα πειράματα που κατέρριψαν τη θεωρία της αυτόματης γενέσεως.

Μολονότι ο Παστέρ δεν υπήρξε ο πρώτος που πρότεινε τη θεωρία ότι πολλές ασθένειες προκαλούνται από μικρόβια (οι Τζιρολάμο Φρακαστόρο, Αγκοστίνο Μπάσι, Φρίντριχ Χένλε και άλλοι την είχαν προτείνει ενωρίτερα), αυτός είναι που την ανέπτυξε και, με πειράματα που έδειχναν καθαρά την ορθότητά της κατάφερε να πείσει όλη την Ευρώπη ότι ήταν σωστή. Σήμερα θεωρείται ο «πατέρας» της Βακτηριολογίας μαζί με τον Ρόμπερτ Κοχ.

Οι έρευνες του Παστέρ απέδειξαν επίσης ότι κάποιοι μικροοργανισμοί μόλυναν τα υγρά κατά τη ζύμωση. Τότε επενόησε μία διαδικασία θέρμαινε τα υγρά όπως το γάλα ώστε να σκοτώσει όλους σχεδόν τους μικροοργανισμούς που βρίσκονταν ήδη μέσα τους. Μαζί με τον Κλωντ Μπερνάρ ολοκλήρωσε την πρώτη δοκιμή στις 20 Απριλίου 1862. Αυτή η διαδικασία ονομάσθηκε παστερίωση.

Φιάλη τύπου «λαιμού του κύκνου» που χρησιμοποίησε ο Παστέρ.

Η μόλυνση των ζωικών υγρών οδήγησε τον Παστέρ να συμπεράνει ότι μικροοργανισμοί (τα μικρόβια) μόλυναν τα ζώα και τους ανθρώπους επίσης. Πρότεινε την παρεμπόδιση της εισόδου μικροοργανισμών μέσα στο ανθρώπινο σώμα, οδηγώντας έτσι τον Ιωσήφ Λίστερ στο να αναπτύξει αντισηπτικές μεθόδους στη Χειρουργική.

Το 1865 δύο παρασιτικές ασθένειες κατέστρεφαν καλλιέργειες μεταξοσκώληκα στην Αλέ της Γαλλίας. Ο Παστέρ απέδειξε μετά από χρόνια εργασίας ότι υπήρχε ένα μικρόβιο στα αυγά των μεταξοσκωλήκων που προκαλούσε τις ασθένειες και ότι η εξολόθρευσή του στις καλλιέργειες θα εξάλειφε και την ασθένεια.

Ο Παστέρ επίσης ανεκάλυψε τους αναερόβιους οργανισμούς, που μπορούν να ζουν χωρίς οξυγόνο, και η σχετική ιδιότητα, η «αναεροβίωση», αποκαλείται και «φαινόμενο Παστέρ».

IV. Ανοσία και εμβόλια

Στρεφόμενος ο Παστέρ προς τις ασθένειες, εργάσθηκε τότε πάνω στη χολέρα των πουλερικών. Μία καλλιέργεια των υπεύθυνων βακτηριδίων είχε χαλάσει και απέτυχε να προκαλέσει την ασθένεια σε κοτόπουλα που ο Παστέρ είχε μολύνει με αυτή. Επαναπειραματιζόμενος με αυτά τα υγιή κοτόπουλα, ο Παστέρ ανεκάλυψε ότι δεν μπορούσε πια να τα μολύνει, ακόμα και με βακτηρίδια από νέες καλλιέργειες: τα εξασθενημένα βακτήρια είχαν καταστήσει αυτά τα κοτόπουλα άνοσα ως προς την ασθένεια αυτή.

Για την ακρίβεια, η ανακάλυψη αυτή έγινε τυχαία. Ο βοηθός του Παστέρ, Σαρλ Σαμπερλάν (Charles Chamberland), είχε πάρει οδηγίες να επιμολύνει τα πτηνά μετά την αναχώρηση του Παστέρ για διακοπές. Ο Σαμπερλάν δεν το έκανε και έφυγε και αυτός για διακοπές. Επιστρέφοντας, οι πεπαλαιωμένες πλέον καλλιέργειες μικροβίων (ενός μηνός) προκάλεσαν κάποια ελαφρά συμπτώματα στα κοτόπουλα, αλλά αντί να τα σκοτώσουν όπως συνήθως, τα πουλιά ανάρρωσαν πλήρως. Ο Σαμπερλάν νόμισε ότι είχε γίνει κάποιο λάθος και θέλησε να πετάξει την ελαττωματική καλλιέργεια, όταν ο Παστέρ τον σταμάτησε, σκεπτόμενος ότι τώρα τα πουλιά αυτά θα ήταν άνοσα στην ασθένεια αυτή, καθώς γνώριζε ότι κάποια ζώα στο Eure-et-Loir που είχαν αναρρώσει από άνθρακα είχαν γίνει και αυτά άνοσα ως προς τον άνθρακα.

Πραγματικά, τη δεκαετία του 1870 ο Παστέρ εφάρμοσε αυτή τη μέθοδο στον άνθρακα που προσέβαλε τα βοοειδή και ενδιαφέρθηκε για την παρόμοια καταπολέμηση και άλλων ασθενειών.

Η ιδέα της προκλήσεως ανοσίας από μία ασθενή μορφή κάποιας ασθένειας ως προς την ασθένεια αυτή δεν ήταν καινούργια: ήταν γνωστή εδώ και αιώνες για την ευλογιά. Ο Έντουαρντ Τζένερ είχε ανακαλύψει τον σχετικό εμβολιασμό χρησιμοποιώντας ευλογιά των βοοειδών (δαμαλισμός) (1796), μια μέθοδος που ήταν διαδομένη στα χρόνια του Παστέρ. Η καίρια διαφορά ήταν ότι τώρα η εξασθενημένη μορφή των μικροβίων του άνθρακα και της χολέρας είχε «παραχθεί τεχνητώς», οπότε δεν χρειαζόταν να εξευρεθεί μια φυσικώς εξασθενημένη μορφή του μικροοργανισμού.

Αυτή η ανακάλυψη επέφερε επανάσταση στην έρευνα πάνω στις μολυσματικές ασθένειες. Ο Παστέρ δημιούργησε το πρώτο εμβόλιο για τη λύσσα μολύνοντας με τον ιό της κουνέλια και εξασθενώντας μετά τον ιό με αποξήρανση του προσβεβλημένου νευρικού ιστού. Αρχικώς είχε δημιουργηθεί από τον Εμίλ Ρου, Γάλλο γιατρό και συνεργάτη του Παστέρ, που εργαζόταν με νεκρούς ιούς από τις σπονδυλικές στήλες προσβεβλημένων κουνελιών. Το εμβόλιο είχε δοκιμασθεί μόνο σε 11 σκύλους πριν την πρώτη δοκιμή του σε άνθρωπο.

Αυτή η δοκιμή έγινε πρόωρα από τον Παστέρ για να σώσει τη ζωή ενός εννιάχρονου αγοριού που είχε δαγκωθεί από λυσσασμένο σκύλο, του Joseph Meister, στις 6 Ιουλίου 1885. Αυτό έγινε με κάποια διακινδύνευση από μέρους του Παστέρ, καθώς δεν ήταν ο ίδιος γιατρός με άδεια ασκήσεως της Ιατρικής και θα μπορούσε κάποιος να τον μηνύσει γι' αυτό. Ωστόσο, το παιδί θα πέθαινε σχεδόν σίγουρα από λύσσα αν δεν γινόταν κάτι. Αφού συμβουλεύθηκε συνεργάτες του, ο Παστέρ απoφάσισε να προχωρήσει. Ο εμβολιασμός είχε θεαματική επιτυχία, αφού το παιδί απέφυγε εντελώς την ασθένεια. Μετά από αυτό, ο Παστέρ απέκτησε παγκόσμια δόξα και φήμη, και υμνήθηκε σαν ήρωας. Η επιτυχία αυτή έθεσε τα θεμέλια για την παρασκευή και πολλών άλλων εμβολίων, καθώς και στην ίδρυση του Ινστιτούτου Παστέρ, του οποίου ο ίδιος έγινε τιμητικά ο πρώτος διευθυντής.

V. Τα τελευταία χρόνια και τιμητικές διακρίσεις

Ο Παστέρ πέθανε στο Marnes-la-Coquette, στα υψώματα του Σηκουάνα (Hauts-de-Seine) κοντά στο Παρίσι, από επιπλοκές από μία σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων που είχαν αρχίσει από το 1868. Πέθανε ακούγοντας την ιστορία του Αγίου Βικεντίου de Paul, τον οποίο θαύμαζε και ήθελε να του μοιάσει. Τάφηκε στον Καθεδρικό Ναό της Νοτρ Νταμ ντε Παρί, αλλά τα οστά του μεταφέρθηκαν σε μία κρύπτη κάτω από το Ινστιτούτο Παστέρ, στο Παρίσι.

Ο Παστέρ τιμήθηκε με το «Μετάλλιο Leeuwenhoek», τη μέγιστη τιμή της Μικροβιολογίας, το 1895 και με τον Μεγαλόσταυρο της Λεγεώνας της Τιμής, παράσημο με το οποίο έχουν τιμηθεί μόνο 75 άνθρωποι στην ιστορία.

Ο Παστέρ κατέλαβε τη δωδέκατη θέση στην έκδοση του 1978 του αμφιλεγόμενου βιβλίου του Michael H. Hart «Οι 100: μια κατάταξη των πιο σημαντικών προσώπων της Ιστορίας». Αλλά στην αναθεωρημένη έκδοση του 1992 ανέβηκε στην ενδέκατη θέση, ξεπερνώντας τον Καρλ Μαρξ.

Ονομάσθηκαν προς τιμή του

• Ο αστεροειδής 4804 Παστέρ (4804 Pasteur), που ανακαλύφθηκε το 1989.
• Ο μεγάλος κρατήρας Παστέρ στο νότιο ημισφαίριο της Σελήνης.
• Από μερικούς, το μικρόβιο της πανούκλας: Pasteurella pestis (άλλοι όμως το αποκαλούν Jensenia προς τιμή του Τζένσεν).
• Το Ινστιτούτο Παστέρ.
• Το Πανεπιστήμιο Λουί Παστέρ (Université Louis Pasteur).
• Στην Αττική οι εξής δήμοι έχουν οδό με το όνομα «Παστέρ» ή «Λουδοβίκου Παστέρ»: Αθηναίων (κοντά στο Ελληνικό Ινστιτούτο Παστέρ), Αιγάλεω, Αμαρουσίου, Ασπροπύργου, Ηρακλείου, Κερατσινίου, Κηφισιάς και Παλλήνης.

VI. Γνωστά αποφθέγματά του

• «Ποτέ πια δεν θα συνέλθει το δόγμα της αυτομάτου γενέσεως από το θανάσιμο χτύπημα που του κατέφερε αυτό το απλό πείραμα.» (στη θριαμβική του διάλεξη στη Σορβόνη το 1864, αναφερόμενος στο πείραμά του με φιάλη τύπου «λαιμού του κύκνου», που απέδειξε ότι οι μικροοργανισμοί που αλλοίωναν χυμούς και θρεπτικά διαλύματα δεν σχηματίζονταν μέσα σε αυτά αν δεν δημιουργήσουμε μια πύλη εισόδου για αυτούς)
• «Στο πεδίο της παρατηρήσεως, η τύχη ευνοεί μόνο τον προετοιμασμένο νου.»

ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org

Ισμέτ Ινονού, Τούρκος στρατιωτικός και πολιτικός

Γεννήθηκε ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ το 1884. 

Αρχηγός του επιτελείου του Μουσταφά Κεμάλ και το 1922 πρωθυπουργός της Τουρκίας. Προσυπέγραψε τον κεφαλαιϊκό νόμο "Βαρλίκ Βεργκισί", υποχρεώνοντας τους εναπομείναντες Έλληνες, Αρμενίους και Εβραίους της Κωνσταντινούπολης, σε οικονομική εξαθλίωση και νέους διωγμούς. Παρόμοιο νόμο τόσο υψηλής φορολογίας ουδέποτε είχε θεσπίσει η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά την απελευθέρωση δεν προέβησαν σε καμία διαμαρτυρία για τον διωγμό που είχαν υποστεί οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.

Ο Ισμέτ Ινονού (24 Σεπτεμβρίου 1884 - 25 Δεκεμβρίου 1973), αρχικά Ισμέτ Πασάς, ήταν Τούρκος στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1884 και πέθανε στην Άγκυρα το 1973. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή στη Κωνσταντινούπολη απ΄ όπου και ακολούθησε αρχικά το στρατιωτικό στάδιο και στη συνέχεια το πολιτικό.

Γενικά

Με το ξέσπασμα του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου ο Ισμέτ πασάς κατόπιν εντολής του Σουλτάνου εισήλθε στο πόλεμο όπου προελαύνοντας ανακατέλαβε τμήματα της Ανατολικής Θράκης μεταξύ των οποίων και την Αδριανούπολη που είχαν καταληφθεί από τους Βουλγάρους. Κατά τη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου ο Ισμέτ Πασάς όπως λεγόταν τότε πολέμησε στη Παλαιστίνη εναντίον των Αγγλικών δυνάμεων, στη συνέχεια υποχωρώντας έγινε αρχηγός του επιτελείου του Κεμάλ Ατατούρκ  (Βλ. Μουσταφά Κεμάλ ΕΔΩ) κατά τις εναντίον των Ρώσων επιχειρήσεις στην ανατολική Τουρκία.

Κατά τη διάρκεια της ελληνικής μικρασιατικής εκστρατείας (Βλ. Μικρασιατική Εκστρατεία ΕΔΩ) ήταν και πάλι αρχηγός του επαναστατικού επιτελείου, διεύθυνε τις περί τη πόλη Ιν Ονού μάχες, τον Δεκέμβριο του 1920, από την οποία πόλη έλαβε το προσωνύμιο και στη συνέχεια ως επίθετο, όταν αργότερα επιβλήθηκε από τον Κεμάλ με τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, η εφαρμογή των ονοματεπωνύμων.

Πολιτική

Στενός πλέον συνεργάτης και αφοσιωμένος βοηθός του Κεμάλ ονομάσθηκε, με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας στις 29 Οκτωβρίου του 1922, "Πρωθυπουργός της Τουρκίας". Συντηρητικότερος όμως του Κεμάλ ο Ινονού έρχονταν τακτικά σε ρήξη μ΄ εκείνον ειδικά στην εισαγωγή δυτικότροπων ηθών και μέτρων. Παρά ταύτα παρέμεινε στη θέση του πρωθυπουργού μέχρι το 1937 που παραιτήθηκε αιφνίδια. Ένα χρόνο μετά, το 1938 που πέθανε ο Κεμάλ, ο Ινονού εκλέχθηκε ομόφωνα Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαδεχόμενος τον Κεμάλ στην αρχηγία του Λαϊκού Κόμματος.

Ο Ινονού εισήγαγε τότε το δικαίωμα της αντιπολίτευσης και την ίδρυση του Δημοκρατικού Κόμματος υπό τον Τζελάλ Μπαγιάρ. Ο Ινονού διατήρησε τη θέση του προέδρου μέχρι τις 22 Μαΐου του 1950 όταν η εθνοσυνέλευση που προήλθε από τις εκλογές του ίδιου μήνα, όπου ηττήθηκε κατά κράτος το Λαϊκό Κόμμα, ψήφισε τον Τζελάλ Μπαγιάρ. Ο Ινονού αποσύρθηκε τότε από την πολιτική για δέκα χρόνια, όταν επέστρεψε το 1960 με το πραξικόπημα της ίδιας χρονιάς.

Παρατηρήσεις

Ο Ισμέτ Ινονού ήταν εκείνος που υπέγραψε ως πληρεξούσιος της Τουρκίας τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) που αποτέλεσε το μεγαλύτερο "εδαφικό παζάρι του αιώνα" αδιαφορώντας για τους αλλογενείς και αλλόθρησκους πληθυσμούς επιβάλλοντας την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών για πρώτη φορά στη παγκόσμια ιστορία, καθώς και το Σύμφωνο Φιλίας Ελλάδας Τουρκίας το 1930 στην Άγκυρα. Και τα δύο παραπάνω ιστορικά κείμενα υπεγράφησαν από πλευράς της Ελλάδας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο (Βλ.Ελευθέριος Βενιζέλος ΕΔΩ). Στην πολιτική του Ινονού οφείλεται το γεγονός της μη ανάμειξης της Τουρκίας στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (Βλ. Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ΕΔΩ), διατηρώντας μια ουδέτερη στάση. Παρά το γεγονός όμως της συνυπογραφής των παραπάνω, συνθήκης και συμφώνου, βρίσκοντας την ευκαιρία διαρκούντος του Β' Π.Π. το 1942, και γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα βρισκόταν υπό τριπλή κατοχή, η δε ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο, προσυπέγραψε τον κεφαλαιϊκό νόμο, τον λεγόμενο "Βαρλίκ Βεργκισί", υποχρεώνοντας τους εναπομείναντες Έλληνες, Αρμενίους και Εβραίους της Κωνσταντινούπολης, (εξαιρουμένους Έλληνες, σύμφωνα με τη "Συνθήκη της Λωζάνης") σε οικονομική εξαθλίωση και νέους διωγμούς.

Βαρλίκ Βεργκισί

Με την ονομασία Βαρλίκ Βεργκισί φέρονταν ένας εφάπαξ ειδικός φόρος κεφαλαίου που επεβλήθη στη Τουρκία το 1942.

Μη-μουσουλμάνοι πωλούν τα έπιπλά τους ώστε να
μπορέσουν να πληρώσουν τον φόρο.

Συγκεκριμένα την εποχή εκείνη η τουρκική κυβέρνηση σε αναζήτηση αύξησης εσόδων των ταμείων σε πιθανή εμπλοκή της σε πολεμικές επιχειρήσεις εξέδωσε ειδικό νόμο εφάπαξ φορολόγησης παντός είδους ακινήτων, επιχειρήσεων, εργοστασίων και μεγαλοκαταθετών σε τράπεζες, μη μουσουλμάνων, που τις περισσότερες φορές έφθανε ακόμα και στη πραγματική αξία του ακινήτου ή της επιχείρησή τους.

Ο νόμος της υπέρμετρης αυτής οικονομικής επιβάρυνσης εισήχθη στη τουρκική βουλή από τον τότε πρωθυπουργό Σουκρού Σαράτζογλου - που ηγούνταν μάλιστα του Δημοκρατικού Κόμματος - και ψηφίστηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1942 τον οποίο και προσυπέγραψε ο τότε πρόεδρος της Τουρκίας Ισμέτ Ινονού.

Η δε προθεσμία καταβολής του ήταν μόλις 30 ημέρες. Όσοι δεν κατάφερναν να αποδώσουν τον φόρο αυτό μέσα στη τακτή αυτή προθεσμία συλλαμβάνονταν και στέλνονταν σε στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων της επαρχίας Ερζερούμστην ανατολική Ανατόλια και στο Ντιγιάρμπακιρ.

Από τον κυριολεκτικά εξοντωτικό αυτό νόμο επήλθε τεράστια καταστροφή κυρίως των Ελλήνων, των Εβραίων και των Αρμενίων της Κωνσταντινούπολης εναντίον των οποίων ουσιαστικά και στρέφονταν ο νόμος αυτός που ειδικά για τις μειονότητες υπολογίζονταν αυθαίρετα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο συντελεστή. Τεράστιες περιουσίες χάθηκαν τότε ή και εγκαταλείφθηκαν. Υπολογίστηκε ότι τουλάχιστον περί τις 2000 εύποροι αλλόθρησκοι οικογενειάρχες οδηγήθηκαν στα αναγκαστικά έργα, ένας αριθμός των οποίων πέθανε εκεί από τις κακουχίες.

Όμως η εφαρμογή αυτού του νόμου επέφερε παράλληλα μία τρομερή αύξηση της τιμής των αγαθών προκειμένου να μειωθούν οι όποιες απώλειες, με συνέπεια να βαρύνει ακόμα περισσότερο τις οικονομικά χαμηλότερες τάξεις. Τελικά ο νόμος αυτός καταργήθηκε στις 15 Μαρτίου του 1944 όταν πλέον είχε επέλθει η οικονομική εξαθλίωση των θρησκευτικών μειονοτήτων.

ΣημείωσηΣημειώνεται ότι παρόμοιο νόμο τόσης υψηλής φορολογίας ουδέποτε είχε εκδώσει η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Επίσης ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων αναγκάστηκε τότε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη και να έλθει στη κατεχόμενη τότε Ελλάδα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά την απελευθέρωση δεν προέβησαν σε καμία διαμαρτυρία για τον διωγμό που είχαν υποστεί οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.

ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org

Παράκελσος, ο Λούθηρος της Ιατρικής

Δολοφονήθηκε ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ το 1541. 

Το 1526 πρωτοχρησιμοποίησε τη λέξη "zink" για τον ψευδάργυρο, λέξη που χρησιμοποιείται και σήμερα στις Δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες, και απ' όπου προέρχεται το σύμβολο του χημικού αυτού στοιχείου (Zn). Πειραματίστηκε με το ανθρώπινο σώμα. Πίστευε ότι η υγεία του σώματος βασίζεται στην αρμονία του ανθρώπου (μικρόκοσμος) με τη φύση (μακρόκοσμος). Η προσέγγισή του ήταν ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία στα μεταλλικά στοιχεία στο σώμα και ότι οι ασθένειες μπορούν να θεραπευτούν με τη χρήση χημικών ουσιών.

Ο Θεόφραστος Παράκελσος (11 Νοεμβρίου ή 17 Δεκεμβρίου 1493 - 24 Σεπτεμβρίου 1541) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αλχημιστές, αστρολόγους, και αποκρυφιστές όλων των εποχών. Το πραγματικό του όνομα ήτανΘεόφραστος Μπόμβαστ φον Χοενχάιμ (Theophrastus Bombastus von Hohenheim). Ήταν ακόμα γνωστός με το εκλατινισμένο ψευδώνυμο Theophrastus Philippus Aureolus Bombastus von Hohenheim. Το όνομα "Παράκελσος" το διάλεξε ο ίδιος για τον εαυτό του που σημαίνει "πέρα από τον Αύλο Κορνήλιο Κέλσο", γιατί πίστευε πως ήταν ανώτερος εκείνου. Ο Κέλσος ήταν Ρωμαίος γιατρός του 1ου αιώνα μ.Χ. επί εποχής Τιβέριου και Νέρωνα.

Βιογραφία

Ο Παράκελσος γεννήθηκε στο χωριό Αϊνζίντελν (Einsiedeln) της Ελβετίας το 1493. Μεγάλωσε στην Αυστρία και νέος εργάστηκε σε ορυχεία. Υιός γιατρού,έλαβε από το πατέρα του τα πρώτα μαθήματα και στη συνέχεια σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, απ' όπου αποφοίτησε το 1510 στην ηλικία των 17. Συμπλήρωσε τις σπουδές του με διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Φερράρα.

Μυήθηκε στη πλατωνική φιλοσοφία και την αλχημεία και ταξίδεψε στην Αίγυπτο, τους Αγίους Τόπους, στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλους τόπους, αναζητώντας αλχημιστές, προκειμένου να διδαχθεί την τέχνη τους. Επιστρέφοντας στην Ευρώπη εισήλθε στη στρατιωτική υπηρεσία του Βασιλέως της Δανίας Χριστιανού Β΄ και γρήγορα απέκτησε φήμη.

Το 1526 πρωτοχρησιμοποίησε τη λέξη "zink" για τον ψευδάργυρο, λέξη που χρησιμοποιείται και σήμερα στις Δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες, και απ' όπου προέρχεται το σύμβολο του χημικού αυτού στοιχείου (Zn). Πειραματίστηκε με το ανθρώπινο σώμα. Πίστευε ότι η υγεία του σώματος βασίζεται στην αρμονία του ανθρώπου (μικρόκοσμος) με τη φύση (μακρόκοσμος). Η προσέγγισή του ήταν ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία στα μεταλλικά στοιχεία στο σώμα και ότι οι ασθένειες μπορούν να θεραπευτούν με τη χρήση χημικών ουσιών. Ο ίδιος έλεγε "Πολλοί λένε για την Αλχημεία ότι χρησιμεύει για την κατασκευή χρυσού και ασημιού. Για μένα αυτός δεν είναι ο σκοπός αλλά η δύναμη και οι αρετές (της αλχημείας) μπορεί να κρύβονται στην ιατρική". Πράγματι, υπάρχουν ευρήματα των Αλχημιστών που βρίσκουν εφαρμογή στη σημερινή ιατρική, αλλά και σε επιστήμες όπως η χημεία.

Ο Παράκελσος απέρριπτε τις Γνωστικιστικές παραδόσεις (πολεμική εναντίον του κύρους των αρχαίων συγγραφέων όπως ο Γαληνός και ο Αβικέννας και αντικατάσταση τους με την άμεση παρατήρηση), ενώ ήταν περισσότερο οπαδός των Ερμητιστικών, Νεοπλατωνικών και Πυθαγορείων φιλοσοφιών. Πίστευε ακόμα στην Αστρολογία, η οποία κατ' αυτόν μπορούσε να βοηθήσει στη θεραπεία των ασθενειών. Βασική αρχή στις αντιλήψεις του Παράκελσου ήταν η ιδέα πως οι ζωικές διαδικασίες είναι χημικής φύσεως και ότι η σωτηρία εξαρτάται από την ισορροπημένη σύσταση των χυμών που μπορούσε να αποκατασταθεί με τη χρήση κατάλληλων φαρμάκων. Για το λόγο αυτό ο Παράκελσος έδινε μεγάλη σημασία στη παρασκευή των φαρμάκων, στη μελέτη των οποίων αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του, συνδυάζοντας πειραματικές παρατηρήσεις με αλχημικές αντιλήψεις.

Σαν χαρακτήρας είχε τη φήμη του αλαζόνα και σύντομα δημιούργησε έχθρες με άλλους Φυσιολόγους. Όταν το 1527 διορίστηκε δημοτικός γιατρός με δικαίωμα διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας αναγκάστηκε να φύγει γρήγορα από τη πόλη εξ αιτίας της εχθρότητας που προκάλεσαν τόσο οι νεωτεριστικές αντιλήψεις του όσο και η αντίδραση των φαρμακοποιών, των οποίων ήθελε να ελέγχει την εργασία, αλλά κι ο απότομος κι υπερήφανος χαρακτήρας του. Συν τοις άλλοις στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας ήρθε σε σύγκρουση με συναδέλφους του επειδή έκαιγε δημοσίως βιβλία τους στα οποία εκφράζονταν απόψεις που δεν τον έβρισκαν σύμφωνο. Φεύγοντας από τη Βασιλεία το 1528 ο Παράκελσος συνέχισε τις περιπλανήσεις του, ώσπου να καταλήξει τελικά στο Σάλτσμπουργκ. Η προσπάθειά του ν΄ ανατρέψει τις ιατρικές παραδόσεις της εποχής του και η προκλητική στάση του αυτή έναντι των συναδέλφων του εξήγειραν εναντίον του το μίσος του ιατρικού κόσμου που τον χαρακτήριζε απατεώνα και μάγο.

Υπό τη γενική αυτή κατακραυγή στη συνέχεια ο Παράκελσος περιπλανήθηκε στην Ευρώπη μέχρι το 1541 που φονεύθηκε στο Σάλτσμπουργκ . Προηγουμένως όμως αναθεώρησε παλιά χειρόγραφα, ενώ έγραψε και δικά του κείμενα,εκ των οποίων τα σημαντικότερα ανήκουν στη τελευταία περίοδο της ζωής του: Paragranum,Paramirum (1531), το 1536 εξέδωσε το Die grosse Wundartzney (Το μεγάλο βιβλίο της Χειρουργικής) και ανέκτησε έτσι ένα τμήμα της φήμης του. Σημαντικότερο έργο του θεωρείται το Philosofia sagax (υπάρχει και με τον τίτλο Astronomia magna), που είναι γραμμένο στα γερμανικά, De natura rerum (1537), Labyrinthus medicorum.

Μετά το θάνατό του το επιστημονικό του έργο αξιώθηκε μεγάλης τιμής από πολλούς ιατρούς της Γερμανίας και της Γαλλίας ως ανανεωτής της ιατρικής και θεμελιωτής της ιατροχημείας, προσδίδοντάς του την προσωνυμία του "Λούθηρου της Ιατρικής". Αντίθετα οι εχθρικά διακείμενοι προς αυτόν τον αποκαλούσαν "φιλόσοφον άλογον" (χωρίς λογική) και τα δε ιατρικά του συγγράμματα ως προϊόντα διανοητικής ανισορροπίας. Στον ιδιόρρυθμο αυτόν ιατροφιλόσοφο αποδίδονται πολλά έργα των οποίων αμφισβητείται η γνησιότητά τους. Μεγάλη απήχηση είχαν και οι χημικές σκέψεις του Παρακέλσου στο σύστημα του οποίου, πλάι στα τέσσερα αριστοτελικά στοιχεία (γη, νερό, αέρας, φωτιά) προστέθηκαν άλλες τρεις ουσίες: ο υδράργυρος, που χαρακτηριζόταν από πτητικότητα, το θειάφι, επειδή καιγόταν, και το αλάτι, σύμβολο της σταθερότητος. Επί πλέον στην αντίληψη του Παρακέλσου ο υδράργυρος είναι το πνεύμα (σκέψη), το θειάφι η ψυχή (αίσθημα) και το αλάτι το σώμα.

ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org

Αγία Σοφία και οι θυγατέρες της Πίστις, Ελπίς και Αγάπη (17 Σεπτεμβρίου)

Το Συναξάρι των τεσσάρων Αγίων

Η Σοφία και οι κόρες της Πίστις, Ελπίς, Αγάπη. Ρωσική εικόνα του 16ου αιώνα

Eις την Σοφίαν.

Eυφραίνεται νυν ως Δαβίδ ψάλλων λέγει,

Mήτηρ κατ’ ευχάς η Σοφία εν τέκνοις.

Eις την Πίστιν, Eλπίδα και Aγάπην.

Τῇ πρὸς σὲ πίστει Πίστις, Ἐλπίς, Ἀγάπη,

Αἱ τρεῖς, Τριάς, κλίνουσιν αὐχένας ξίφει.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Ἀγάπην τάμον, Ἐλπίδα, Πίστιν.

Βλ. Βίο Αγίας Σοφίας και θυγατέρων της ΕΔΩ

Το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή από τον Πινοσέτ και η ανατροπή του σοσιαλιστή προέδρου Αλλιέντε

Το Στρατιωτικό πραξικόπημα στην Χιλή υπό την ηγεσία του στρατηγού Αουγούστο Πινοσέτ και με τη βοήθεια και χρηματοδότηση των ΗΠΑ, ανατρέπει ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ το 1973 τον δημοκρατικά εκλεγμένο σοσιαλιστή πρόεδρο Σαλβαδόρ Αγιέντε, που δολοφονήθηκε την ίδια μέρα στο Σιαντιάγκο. Η χούντα θα κρατήσει 17 έτη.

Σαλβαδόρ Αλλιέντε

Ο Σαλβαδόρ Αγιέντε, (Salvador Allende Gossens, 1908-1973) ήταν πολιτικός και πρώτος μαρξιστής Πρόεδρος της Χιλής την περίοδο 1970-1973.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Βαλπαραΐσο το 1908 και δολοφονήθηκε στο Σαντιάγο το 1973. Καταγόταν από μεγαλοαστική τάξη και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο απ΄ όπου και έλαβε το δίπλωμα το 1932. Ασχολήθηκε έντονα με την πολιτική αναπτύσσοντας μαρξιστική δράση. Ένα χρόνο μετά συνέβαλε στην ίδρυση του σοσιαλιστικού κόμματος της Χιλής. Το 1937 συμμετείχε στη κυβέρνηση του Πέδρο Αγκίρρε Σέντρα όπου και ανέλαβε για τέσσερα χρόνια υπουργός Υγιεινής. Το 1945 εκλέχθηκε για πρώτη φορά μέλος της Γερουσίας.

Το 1952 όταν έβαλε υποψηφιότητα για την Προεδρία επειδή είχε δεχθεί την υποστήριξη του παράνομου τότε κομουνιστικού κόμματος διαγράφτηκε από το σοσιαλιστικό κόμμα με συνέπεια να εκλεγεί τελευταίος των τεσσάρων υποψηφίων. Επανήλθε όμως στις εκλογές του 1958 με την υποστήριξη των σοσιαλιστών και των κομουνιστών όπου το κόμμα τους είχε πλέον νομιμοποιηθεί. Παρά ταύτα εκλέχθηκε δεύτερος των υποψηφίων. Τελικά εκλέχθηκε πρόεδρος της Χιλής το 1970 με τη βοήθεια του κομμουνιστικού κόμματος και αριστερών δυνάμεων, με μικρή διαφορά από του δεύτερου υποψηφίου. Στην ομιλία του μετά την νίκη του, ο Αγιέντε είπε: «Αξιώνουμε να δημιουργήσουμε έναν διαφορετικό κόσμο, να αποδείξουμε ότι μπορούν να γίνουν βαθιές αλλαγές που αποτελούν επανάσταση. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κυβέρνηση δημοκρατική, εθνική, επαναστατική και λαϊκή που θα οδηγήσει στον Σοσιαλισμό». Αμέσως μετά την ορκωμοσία του, στις 3 Νοεμβρίου του 1970, άρχισε να εφαρμόζει ένα ευρύτατο πρόγραμμα σοσιαλιστικών μεταρρυθμίσεων κρατικοποιώντας μεγάλες εκτάσεις γης, τον ορυκτό πλούτο της χώρας και τις τράπεζες.

Το πρόγραμμα του Αγιέντε περιλάμβανε αναβάθμιση των συμφερόντων των εργατών, εφαρμογή της αγροτικής μεταρρύθμισης, αναδιοργάνωση της εθνικής οικονομίας σε δημόσιο, μικτό και ιδιωτικό τομέα, εξωτερική πολιτική διεθνούς αλληλεγγύης και εθνικής ανεξαρτησίας, καθώς και νέα θεσμική οργάνωση (ως λαϊκό κράτος) με την ίδρυση ενός ενιαίου σώματος αντιπροσώπων. Το πρόγραμμα της Λαϊκής Ένωσης πρότεινε επίσης την εθνικοποίηση των κύριων ορυχείων χαλκού της Χιλής που άνηκαν σε ξένα συμφέροντα (κυρίως των ΗΠΑ). Ορισμένες χαρακτηριστικές μεταρρυθμίσεις κατά το πρώτο διάστημα της προεδρίας του Αγιέντε περιλάμβαναν την ανακατανομή εκατομμυρίων στρεμμάτων γης σε ακτήμονες ως μέρος της αγροτικής μεταρρύθμισης, αύξηση μισθών στις ένοπλες δυνάμεις, και παροχή δωρεάν γάλατος στα παιδιά. Επίσης, ιδρύθηκαν ο Αναπτυξιακός Συνεταιρισμός Ιθαγενών Πληθυσμών και το Ινστιτούτο Εκπαίδευσης των Μαπούτσε, για να καλύψουν τις ανάγκες των αυτοχθόνων κατοίκων της Χιλής.

Παράλληλα ο Αγιέντε εφάρμοσε νέα εξωτερική πολιτική ξεκινώντας τη συνεργασία πρώτα με τη Κίνα και στη συνέχεια με την Κούβα. Η πολιτική του αυτή έφερε σε αντιπαράθεση τα συμφέροντα των ΗΠΑ με συνέπεια οι σχέσεις των δύο χωρών να ψυχραθούν. Ο τότε κάτοικος του λευκού οίκου Νίξον είπε χαρακτηριστικά : Τώρα με τον Κάστρο στην Κούβα και τον Αγιέντε στη Χιλή έχουμε στην Λατινική Αμερική ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη θα γίνει κόκκινη. Δύο χρόνια αργότερα, από της εκλογής του, άρχισε να καλπάζει ο πληθωρισμός και να πλήττεται βεβαίως η μεσαία τάξη.

Επειδή ο Αγιέντε είχε στο πρόγραμμα του να κρατικοποιήσει τα μεταλλεία χαλκού (τα οποία ανήκαν σε Αμερικάνους ιδιώτες) έπρεπε να ανατραπεί. Έτσι, ο Νίξον ορκίζεται να ανατρέψει τον Αγιέντε. Το έργο αυτό το αναθέτει στην C.I.A και οργανωτής του πραξικοπήματος επιλέγεται ο Χένρι Κίσινγκερ. Οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α προσπαθούν να δωροδοκήσουν τον στρατό της Χιλής αλλά ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, Ρενέ Σνάιντερ ήταν πιστός στο σύνταγμα και η πρώτη απόπειρα πραξικοπήματος απέτυχε. Ο Σνάιντερ βρέθηκε δολοφονημένος λίγες μέρες μετά.

Έπειτα από αυτό, ο Λευκός Οίκος διέταξε τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας. Η δεύτερη απόπειρα δωροδοκίας στέφθηκε με επιτυχία. Οι φορτηγατζήδες που μετέφεραν τα τρόφιμα σταμάτησαν να κάνουν την δουλειά τους. Το κόστος αυτής της απεργίας ήταν 200 εκατομμύρια δολάρια για το κράτος της Χιλής, ενώ η C.I.A ξόδεψε τα διπλάσια. Παρ’ όλα τα δεινά που περνούσε η χώρα, η δημοτικότητα του Αγιέντε συνεχώς αυξανόταν. Κατόπιν αυτού, οι Αμερικανοί οργάνωσαν το σχέδιο Ζ. Τον Ιούνιο του 1973 οργανώνεται ένα δεύτερο πραξικόπημα που κατεστάλη από τη νόμιμη ηγεσία του στρατού και τον στρατηγό Πρατς. Μετά την καταστολή, ο στρατηγός Πρατς συμβούλεψε τον Αγιέντε να δώσει όπλα ανοίγοντας τα οπλοστάσια. Ο Αγιέντε όμως όντας πιστός στις αξίες του, του απάντησε: Όχι. Αυτή η επανάσταση θα γίνει χωρίς σταγόνα αίμα. Βασίζεται σε αξίες και όχι στην βία.

Θάνατος

Μετά από αυτά τα γεγονότα ο Αγιέντε αποφασίζει να αλλάξει την ηγεσία του στρατού και στην θέση του Πρατς τοποθετεί τον Αουγούστο Πινοσέτ. Την Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 1973 γίνεται συγχρονισμένη επίθεση από ξηρά και αέρα στο προεδρικό μέγαρο. Η δημοκρατία καταλύεται και στην εξουσία ανεβαίνει ο Πινοσέτ.

Ο Αγιέντε, αν και λεγόταν ότι δολοφονήθηκε κατά την είσοδο των στρατιωτών στο προεδρικό μέγαρο, η πραγματικότητα ήταν, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ότι αυτοκτόνησε.

Προσωπική ζωή

Ήταν παντρεμένος με την Ορτένσια Μπούσι, η οποία απεβίωσε το 2009 σε ηλικία 94 ετών. Είχαν αποκτήσει τρεις κόρες.

***********************************

***********************

***********

Αουγούστο Πινοσέτ

Ο Πινοσέτ το 1990

Ο Αουγούστο Πινοσέτ (ισπ. προφορά ΔΦΑ: [auˈɣusto pinoˈtʃet]) (Augusto José Ramón Pinochet Ugarte) (25 Νοεμβρίου 1915 –10 Δεκεμβρίου 2006) ήταν Στρατιωτικός και πολιτικός δικτάτορας της Χιλής (1973-1990).Αποφοίτησε από τη στρατιωτική ακαδημία του Γενικού Επιτελείου της Χιλής το 1951. Στο διάστημα από το 1956 έως το 1958, υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος της χώρας του στις ΗΠΑ. Το 1973 έγινε αρχηγός του στρατού. Κατέλαβε την εξουσία στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 με στρατιωτικό πραξικόπημα ανατρέποντας την εκλεγμένη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αγιέντε. Στις 27 Ιουνίου 1974 αυτοανακηρύχθηκε Πρόεδρος και κατάργησε το σύνταγμα της χώρας. Στις 11 Μαρτίου 1990 όμως παραιτήθηκε από πρόεδρος αλλά κράτησε την θέση του ως αρχηγός των ένοπλων δυνάμεων. Το καθεστώς του Πινοσέτ κατάργησε τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες το λαού και μεθόδευσε την εξουδετέρωση των αντιπάλων του με τη χρήση ωμής βίας. Παρά τη στυγνή δικτατορία του , με δολοφονίες, μαζικές εκτοπίσεις και φυλακίσεις , μόνο από το 1983 και μετά ο χιλιανός λαός άρχισε να αντιδρά, κυρίως λόγω των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η χώρα.Το 1988, ύστερα από διεθνείς πιέσεις, διοργάνωσε δημοψήφισμα στο οποίο οι Χιλιανοί είπαν ΟΧΙ στην παραμονή του στην εξουσία , ωστόσο εκείνος ξεκαθάρισε ότι επρόκειτο να παραμείνει στην προεδρία της Χιλής μέχρι το 1990, ενώ παρέμεινε επικεφαλής του στρατού μέχρι και τις αρχές του 1998.

Ο αριθμός των θυμάτων της χούντας

Τα θύματα της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή είναι 9.800 περισσότερα από ό,τι πιστευόταν, με συνέπεια να ξεπερνούν συνολικά τα 40.000, σύμφωνα με την εξεταστική επιτροπή που φτιάχτηκε για αυτόν ειδικά τον λόγο στο Σαντιάγο. Οι αριθμοί αφορούν τους φυλακισθέντες και βασανισθέντες της 17χρονης χιλιανής χούντας (1973-1990), ενώ ο επίσημος αριθμός νεκρών και εξαφανισθέντων ανέρχεται σε 3.065.

Παρόλο που υποστήριξε την Αγγλία στο πόλεμο με την Αργεντινή, τον Οκτώβριο του 1998 συνελήφθη στο Λονδίνο, μετά από επίσκεψη του σε ιδιωτική κλινική με σκοπό να εγχειρισθεί. Η Ισπανία είχε εκδώσει διεθνές ένταλμα σύλληψης εις βάρος του με κατηγορίες για μαζικές δολοφονίες και βασανιστήρια των πολιτικών του αντιπάλων. Τελικά όμως η Αγγλία στις 2 Μαρτίου 2000 επέστρεψε τον Πινοσέτ στην Χιλή αντί να τον παραδώσει στην Ισπανία με δικαιολογία την κακή του υγεία. Στις αρχές του 2005 το ανώτατο δικαστήριο της Χιλής για τις ίδιες κατηγορίες τoν αθώωσε. Στις 23 Νοεμβρίου 2005 ο Πινοσέτ κατηγορούμενος για φορολογικές απάτες τίθεται σε κατ' οίκον περιορισμό. Στις 3 Δεκεμβρίου 2006 έπαθε καρδιακή προσβολή. Σε νοσοκομείο της πόλης του Σαντιάγο του έκαναν εγχείριση καρδιάς. Ο Α. Πινοσέτ πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου 2006, σε ηλικία 90 ετών.

Αξιοσημείωτο είναι ότι στην κηδεία του υπήρχαν δύο εξίσου μεγάλες νεκρώσιμες πομπές, μια με υποστηρικτές και μια με κατακριτές.

ΠΗΓΕΣ
https://el.wikipedia.org
https://el.wikipedia.org

Μάο Τσετούνγκ, ιδρυτής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας

Απεβίωσε ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ το 1976.

Οι Μαρξιστικές - Λενινιστικές του θεωρίες, οι στρατιωτικές στρατηγικές και οι πολιτικές του θέσεις είναι γνωστές ως Μαοϊσμός. Η προσφορά του Μάο, ως ηγέτη που έβαλε τέλος στην αποικιοκρατία και στις φεουδαρχικές σχέσεις, στις πολεμικές συμφορές ενός αιώνα, και ενοποίησε την ηπειρωτική Κίνα, ήταν αναμφισβήτητη. Ωστόσο, μετά την ανάληψη της εξουσίας, ο Μάο, μην αφαιρώντας πλήρως την οικονομική ισχύ όλων των τμημάτων της κινεζικής αστικής τάξης, και την ισχύ των πολιτικών κομμάτων που στήριζαν αυτά τα τμήματα, δεν μπόρεσε να αποτρέψει την ανατροπή της λαϊκοδημοκρατικής εξουσίας.

Ο Μάο Τσετούνγκ (毛泽东 / 毛澤東 , Pinyin: Máo Zédōng, Wade-Giles: Mao Tse-tung· 26 Δεκεμβρίου 1893 –9 Σεπτεμβρίου 1976) ήταν Κινέζος κομμουνιστής επαναστάτης και ιδρυτής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, στην οποία κυβέρνησε ως ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, από την ίδρυση της το 1949, έως και τον θάνατό του, το 1976. Οι Μαρξιστικές - Λενινιστικές του θεωρίες, οι στρατιωτικές στρατηγικές και οι πολιτικές του θέσεις είναι γνωστές ως Μαοϊσμός.

Ο Μάο υπήρξε γόνος εύπορης αγροτικής οικογένειας από την περιοχή Σοασάν, στην επαρχία της Χουνάν. Ο Μάο υιοθέτησε έναν Κινεζικό νασιοναλισμό και μία αντί-ιμπεριαλιστική άποψη, στα πρώιμα χρόνια του. Συγκεκριμένα επηρεάστηκε από τα γεγονότα της Κινεζικής Επανάστασης του 1911 και της Τετάρτης Μάη το Κίνημα, του 1919. Ο Μάο μυήθηκε στον Μαρξισμό-Λενινισμό, ενόσω δούλευε στο Πανεπιστήμιο του Πέκινκ και έγινε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, ενώ ηγήθηκε την Αγροτική Επανάσταση της Κίνας το 1927. Κατά τη διάρκεια του Κινεζικού Εμφυλίου Πολέμου, μεταξύ του Κουομιντάνγκ και του ΚΚΚ, βοήθησε τη δημιουργία του Κόκκινου Στρατού. Αν και το ΚΚΚ προσωρινώς συμμάχησε με το Κουομιντάνγκ, στο ενοιαίο μέτωπο της Κίνας κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Σινοϊαπωνικού Πολέμου (1937–45), μετά την ήττα της Ιαπωνίας όμως, ο Εμφύλιος Πόλεμος συνεχίστηκε και το 1949 οι Δυνάμεις του Μάο νίκησαν τις αντίπαλες δυνάμεις, οι οποίες και αποσύρθηκαν από την Ταϊβάν.

Στην 1 του Οκτώβρη 1949, ο Μάο, διακήρυξε τη ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, ένα μονοκομματικό κράτος, ελεγχόμενο από το ΚΚΚ. Με το πέρας των χρόνων ο Μάο παγίωσε τον έλεγχο του μέσω τον αγροτικών μεταρρυθμίσεων, με την εκστρατεία του ενάντια στους γαιοκτήμονες, τους οποίους τους έβλεπε ως εχθρούς του κράτους, και τους ονόμασε «αντί-επαναστάτες». Το 1957, προχώρησε και σε άλλη μία εκστρατεία, γνωστή ως το Μεγάλο Άλμα Μπροστά, η οποία επέτυχε την ταχεία αλλαγή της οικονομίας στην Κίνα, δηλαδή από αγροτική σε βιομηχανική, η οποία οδήγησε την Κίνα σε μία δύσκολη τριετία. Το 1966 ξεκίνησε Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση, κατά την οποία απομακρύνθηκαν τα «αντί-επαναστατικά» στοιχεία της κινεζικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα να σημειωθούν σκληρές συγκρούσεις μεταξύ των τάξεων για μία δεκαετία και, παράλληλα, να υπάρξει μια εκτεταμένη καταστροφή των πολιτιστικών αντικειμένων και, τέλος, μία άνευ προηγουμένου, προσωπολατρεία στο πρόσωπο του Μάο. Το 1972 ο Μάο υποδείχθηκε τον Αμερικανό Πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον, κίνηση που σηματοδοτούσε ένα πολιτικό άνοιγμα για την Κίνα.

Ι. Τα πρώτα χρόνια

Η νεότητα και η Κινεζική Επανάσταση: 1893 - 1911

Ο Μάο γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1893 στην περιοχή Σαοσάν του Δήμου Σιανγκτάν της Επαρχίας Χουνάν της Κίνας σε μια αγροτική οικογένεια. Οι γονείς του Μάο κατείχαν ένα κτήμα έκτασης περίπου ενός εκταρίου. Βάσει την υπάρχουσα κατάσταση στην Κίνα, το κτήμα ήταν αρκετό για την κάλυψη αναγκών της οικογενείας. Η μητέρα του ήταν φανατική βουδίστρια ενώ ο πατέρα του ήταν καθόλα σκεπτικιστής. Ο Μάο, συνολικά, είχε 7 αδέλφια, επίσης ήταν ο μεγαλύτερος εξ αυτών. Η μητέρα του τον γέννησε σε ηλικία 27 ετών, ενώ εκ των εφτά αδελφών μόνο τα τρία αγόρια επιβίωσαν.

Η οικία του Μάο, εν έτει 2010, 

πλέον ως τουριστικός προορισμός

ΚΛΙΚ για μεγέθυνση

Στο σπίτι του Μάο, η εξουσία ήταν ο πατέρας του, κάτι, πού έτσι κι αλλιώς, επέβαλλε η κομφουκιανική παράδοση. Πιο συγκεκριμένα, ο Μάο, είχε πει, το 1936, σε μία συνέντευξή του, για την κατάσταση που επικρατούσε στο σπίτι του:

Τα κόμματα στην οικογένεια ήταν δυο. Το ένα ήταν ο πατέρας μου: η εξουσία. Η αντιπολίτευση, αντίθετα, αποτελούνταν από εμένα, τη μητέρα μου, τον αδελφό μου και καμιά φορά από τον ξωμάχο. Παρόλα αυτά, το ενωμένο μέτωπο της αντιπολίτευσης συχνά διασπόνταν από διχογνωμίες. Η μητέρα μου υποστήριζε την πολιτική της έμμεσης επίθεσης: ήταν αντίθετη σε όλες τις ακραίες εκδηλώσεις των αισθημάτων μας, όπως και στις προσπάθειές μας για μια ανοιχτή εξέγερση ενάντια στην εξουσία. Έλεγε ότι αυτό δεν είναι ο κινέζικος τρόπος.

Αυτές οι οικογενειακές αναμνήσεις πήραν πολιτική μορφή αντιπαράθεσης.

Ο Μάο που δούλευε από τα 6 του στα χωράφια του πατέρα του, έμαθε ήδη να διαβάζει και να κάνει λογαριασμούς, σχετικούς με την επιχείρηση της οικογένειας. Παρόλα αυτά, ο πατέρας του Μάο, αφού προώθησε στην αγορά το σιτάρι του, επέβαλε στον Μάο να αφήσει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με την επιχείρηση, σε ηλικία 13 ετών. Και όχι μόνο αυτό: η ωφελιμιστική νοοτροπία του πατέρα του Μάο, τον οδήγησε και στην κατάλληλη επιλογή της νύφης, καθότι ο Μάο, μπορούσε να θεωρηθεί πλέον ενήλικας (στα 13 του). Εν τέλει, το 1907, τελέστηκαν οι γάμοι, με μία κοπέλα 18 ετών, τη Λούο. Ο γάμος δεν κράτησε πολύ, καθώς, περίπου, δύο χρόνια αργότερα πέθανε η Λούο. Λέγεται πως αυτό ήταν ένα περιστατικό, που κινητοποίησε τον Μάο, να αφήσει την ύπαιθρο, ωστόσο, αυτή απόφαση του συνδέεται με την ανάγνωση ενός βιβλίου του Τσέγκ Κουανγίνγκ, το Προειδοποιητικά λόγια σε μια ευλογημένη εποχή. Αργότερα ο Μάο, θα παραδεχτεί πως αυτό το βιβλίο του αναρρίπισε τη θέληση για μόρφωση.

Το 1910, πλέον, ο Μάο είχε εγκαταλείψει το Σάο-σαν και μετέβη πρώτα στη Σιάνγκταν, όπου δειλά δειλά άρχισε να φοιτά και πάλι στο σχολείο. Ο Μάο αυτήν την περίοδο θα διαβάσει λιβελογράφημα, στο οποίο, αργότερα, αποδίδει ως την πρώτη αναφορά για τη διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης. Επιπροσθέτως, ο Μάο άρχισε να μυείται και στη μελέτη της δυτικής κουλτούρας: Μοντεσκιέ, Ρουσώ, Ουάσιγκτον, Ναπολέων. Μάλιστα, λέγεται, πώς από τους δύο τελευταίους εμπνεύστηκε αρκετά για τις στρατηγικές του.

Το 1911, ο Μάο μετέβη στην Τανγκ-σα, πρωτεύουσα του Χουνάν, αποφασισμένος πλέον να γραφτεί σε κάποια σχολή. Ο αναβρασμός που επικρατούσε στη χώρα και συγκεκριμένα στην πόλη ήταν ορατός. Ο Μάο ενεπλάκη στην επαναστατική υπόθεση, πνευματικώς. Επίσης, ο Μάο, έκοψε το κοτσιδάκι του, εμφανής κίνηση αποδοκιμασίας προς τα ανάκτορα, καθώς το έθιμο επέβαλλε στα αρσενικά να έχουν αφήσει ένα. Η τελειωτική κατάρρευση των Τσινγκ, ξεκίνησε με μία στρατιωτική ανταρσία στη Γουχάν, περί τον Οκτώβρη του 1911. Ο Μάο που πλέον ήθελα να ενωθεί, στη Γουχάν, με τον επαναστατημένο στρατό, απέτυχε, καθώς δε διέθετε ένα πρέπον ζευγάρι μπότες, καθώς έβρεχε ασταμάτητα εκείνη την εποχή. Ο Μάο, που, πλέον, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, χωρίς τον πρέποντα εξοπλισμό, έμεινε απλώς παρατηρητής, της επανάστασης που ξεδιπλωνόταν σε όλη τη χώρα. Η δυναστεία των Τσίνγκ έπεσε τον Φεβρουάριο του 1912. Ο Μάο, παρόλα αυτά, προσχώρησε στον τακτικό στρατό, ο οποίος είχε προδώσει τους Τσινγκ. Εκεί παρέμεινε περί τους 6 μήνες, με σχεδόν μηδενική συμμετοχή σε μάχη. Οι ασχολίες του ήταν η μελέτη εφημερίδων, μυώντας τον στη σοσιαλιστική ιδέα. Ο φοιτητής τότε Μάο αρνιόταν ελέω αυτής της κατάστασής να πηγαίνει να φέρνει νερό από την πόλη ή να κάνει άλλες βαριές δουλειές, όπως είχε παραδεχτεί ο ίδιος. Αντίθετα βοηθούσε στα συγγραφή γραμμάτων σε οικογένειες στρατιωτών.

ΙΙ. Βιογραφία

Την άνοιξη του 1913 γράφτηκε στην Τέταρτη Παιδαγωγική Ακαδημία στην πρωτεύουσα της ίδιας επαρχίας, Τσανγκσά, από όπου αποφοίτησε το καλοκαίρι του 1918.

Ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα τον Απρίλιο του 1918 ως ιδρυτικό μέλος της Νέας Εταιρείας Λαϊκής Μόρφωσης, μιας προοδευτικής οργάνωσης, ενώ προσχώρησε στον κομμουνισμό τον Νοέμβριο του 1920, ιδρύοντας την κομμουνιστική ομάδα στην Τσανγκσά.

Τον χειμώνα του 1920, παντρεύτηκε την πρώτη από τις τρεις συζύγους του, Γιανγκ Καϊχούι, με την οποία απέκτησε αργότερα τρία παιδιά.

Στις 23 Ιουλίου 1921, συνήλθε το 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας (ΚΚΚ) στη Σαγκάη, στο οποίο συμμετείχαν 12 εκπρόσωποι των κομμουνιστικών ομάδων ολόκληρης της χώρας –ανάμεσά τους ήταν κι ο Μάο–, αλλά και δύο εκπρόσωποι-παρατηρητές από την έδρα της Γ΄ Διεθνούς. Κατά το ίδιο συνέδριο, ιδρύθηκε και επισήμως το ΚΚΚ.

Έως το 1927 υπήρξε επαγγελματίας πολιτικός.

Ο Μάο στην κομμουνιστική βάση της 

Επαρχίας 

Τζιανγκσί (1931).

1. Ανάληψη της κομματικής εξουσίας

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1927, ο Μάο ηγήθηκε της Εξέγερσης του Θερισμού στην Επαρχία Χουνάν, όμως αυτή απέτυχε παταγωδώς. Μετά την αποτυχία οι εξεγερθέντες αναγκάστηκαν να αποτραβηχτούν στο Όρος Τζινγκάνγκ. Εκεί ίδρυσε την πρώτη κομμουνιστική βάση, αλλά και τον Κόκκινο Στρατό.

Το φθινόπωρο 1928 παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του, Χε Ζιζέν, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τα οποία όμως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει αργότερα σε αγροτική οικογένεια όταν ξεκίνησε η Μεγάλη Πορεία. Δεν τα ξαναείδε ποτέ.

Η τότε κινεζική κυβέρνηση υπό τον Τζιανγκ Καϊσέκ προχώρησε σε πολλές εκστρατείες κατά της Βάσης Τζινγκάνγκ, την οποία κατάφερε να καταλάβει στις αρχές 1929. Ωστόσο, ο Μάο σύντομα ίδρυσε μια ακόμη μεγαλύτερη βάση στην Επαρχία Τζιανγκσί. Έως το καλοκαίρι 1934, έγιναν πολλές πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ Τζιανγκ Καϊσέκ και Μάο Τσετούνγκ. Περίοδος κατά την οποία ο Μάο τελειοποίησε την περίφημη θεωρία του ανταρτοπόλεμου.

Παρά τις επιτυχημένες αποκρούσεις των δυνάμεων καταστολής, ο Μάο κατηγορήθηκε από την τότε ηγεσία του ΚΚΚ για τις τακτικές του ανταρτοπόλεμου, ότι επρόκειτο για ατολμία, και απαλλάχτηκε από τα κομματικά και διοικητικά του καθήκοντα.

Τελικά οι μετωπικές συγκρούσεις και τον πόλεμο χαρακωμάτων που επέλεξε η νέα ηγεσία του Κόκκινου Στρατού, αποδείχτηκαν ολέθρια για τη Βάση, η οποία και καταλήφθηκε από τον κυβερνητικό στρατό τον Οκτώβριο 1934, οπότε και ξεκίνησε η Μεγάλη Πορεία.

Φτάνοντας ο Κόκκινος Στρατός στην πόλη Ζουενγί της Επαρχίας Γκουιζόου, έλαβε χώρα σύσκεψη του Πολίτμπιρο, κατά την οποία αποκαταστάθηκε η ορθότητα του Μάο. Από τότε απέκτησε τον έλεγχο του κόμματος.

2. Ανάληψη της κρατικής εξουσίας

Μετά τη Μεγάλη Πορεία η οποία τερματίστηκε επισήμως στις 20 Οκτωβρίου 1935, ο Μάο ίδρυσε νέα βάση στην Επαρχία Σαανσί.

Το φθινόπωρο 1937 ξέσπασε ολομέτωπα ο Β' Σινοϊαπωνικός Πόλεμος, μ’ αποτέλεσμα τα δύο μεγάλα εθνικά κόμματα της Κίνας, ΚΚΚ και Εθνικιστικό Κόμμα (ΕΚ) του Τζιανγκ Καϊσέκ, να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, η οποία και θα καταλήξει σε συμμαχία κατά της Ιαπωνίας.

Το 1938, παντρεύτηκε την τρίτη σύζυγό του, Τζιανγκ Τσινγκ, με την οποία απέκτησε μια κόρη. Η Τζινγκ ήταν γνωστή και ως επικεφαλής της Συμμορίας των Τεσσάρων.

Ο πόλεμος κράτησε έως τον Αύγουστο 1945, οπότε η Ιαπωνία παραδόθηκε άνευ όρων. Ήταν και η λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο στα μέσα Μαρτίου 1946 ξέσπασε ο Εμφύλιος Πόλεμος μεταξύ του ΚΚΚ και ΕΚ, ο οποίος ανέδειξε τελικά νικητή το πρώτο.

Στις 1 Οκτωβρίου 1949, ο Μάο κήρυξε την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας ως Πρόεδρος της χώρας.

3. Ως Πρόεδρος της Χώρας

Τον Ιούνιο 1950 το καθεστώς του Μάο εισέβαλε στο Θιβέτ.

Στιγμιότυπο από την ιστορική συνάντηση Μάο - Νίξον το 1972.

Τον Οκτώβριο 1950, η Κίνα ενεπλάκη στον Κορεατικό Πόλεμο, ο οποίος τερματίστηκε τρία χρόνια αργότερα, με την υπογραφή της συνθήκης ανακωχής στις 23 Ιουλίου 1953, δημιουργώντας μια αποστρατικοποιημένη ζώνη στον 38ο Παράλληλο. Κατά τον πόλεμο, σκοτώθηκε ο πρωτότοκος γιος του Μάο Ανγίνγκ.

Το 1958 κήρυξε την έναρξη του κινήματος «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός», κατά το οποίο η χώρα σύρθηκε σ’ ένα πυρετό παραγωγής χάλυβα. Το Μεγάλο Άλμα, αλλά και σωρεία λαθών που διέπραξε το καθεστώς, είχαν ως άμεσο αντίκτυπο την οικονομική και οικολογική καταστροφή την τριετία 1959-1961, κατά την οποία η χώρα θρήνησε δεκάδες εκατομμύρια θύματα.

Το 1966 ο Μάο κήρυξε την έναρξη της Πολιτιστικής Επανάστασης, η οποία διήρκεσε έως και τον θάνατό του, το 1976. ΗΠολιτιστική Επανάσταση βύθισε τη χώρα στο χάος. Εκδιώχθηκαν πολλοί διανοούμενοι, αλλά και πάλαι ποτέ στενοί συνεργάτες του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Λιου Σάοτσι, δεύτερο τότε στην κομματική ιεραρχία, ο οποίος πέθανε φυλακισμένος και στην εξαθλίωση το 1969.

4. Ο θάνατός του

Ο Μάο πέθανε στις 00:10 της 9ης Σεπτεμβρίου του 1976 στο Πεκίνο. Ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, στο νότιο μέρος της Πλατείας Τιαν-αν-μεν, απέναντι από την Απαγορευμένη Πόλη, κατασκευάστηκε ένα μαυσωλείο, όπου και αναπαύεται έως σήμερα.

ΙΙΙ. Μαοϊκή θεωρία της Στρατιωτικής Επιστήμης

Ως σπουδαίος στρατιωτικός επιστήμων, ο Μάο υπήρξε θεμελιωτής της θεωρίας του ανταρτοπόλεμου. Είχε διατυπώσει την εξής θεωρία: «Όταν ο εχθρός προελαύνει, υποχωρώ. Όταν ο εχθρός στρατοπεδεύει, τον ενοχλώ. Όταν ο εχθρός εξαντλείται, τον σφυροκοπώ. Όταν ο εχθρός υποχωρεί, τον καταδιώκω».

Κατά την έναρξη του Σινοϊαπωνικού Πολέμου συνέγραψε μια εργασία υπό τον τίτλο «Περί του Παρατεταμένου Πολέμου», η οποία, εκτός από την πρόβλεψη ότι ο πόλεμος έμελλε να είναι μακρύς, προέβλεψε με ακρίβεια και τα τρία στάδια του πολέμου: Πρώτο στάδιο στρατηγική επίθεση από τους Ιάπωνες και στρατηγική άμυνα από τους Κινέζους, δεύτερο στάδιο συντήρηση δυνάμεων από τους Ιάπωνες και προετοιμασία αντεπίθεσης από τους Κινέζους, και το τρίτο στάδιο στρατηγική αντεπίθεση από τους Κινέζους και στρατηγική υποχώρηση από τους Ιάπωνες.

Επίσης, είχε διατυπώσει, σύμφωνα με την κινεζική πραγματικότητα, και τη θεωρία «Περικύκλωση των πόλεων από την ύπαιθρο», η οποία αποδείχτηκε ζωτικής σημασίας για τη μετέπειτα κομμουνιστική επικράτηση, καθώς η ένοπλη δύναμη που διέθετε το ΚΚΚ ήταν περιορισμένη, για να καταλάβει τα αστικά κέντρα.

IV. Μαοϊσμός

Ο Μαοϊσμός βασίζεται στον Μαρξισμό και στον Λενινισμό. Θεωρείται από τους μαρξιστές-λενινιστές, ως η ανάπτυξη του Μαρξισμού-Λενινισμού, στον καιρό της επικράτησης της αντεπανάστασης (του ρεβιζιονισμού) στο κομμουνιστικό κίνημα και τον καιρό της ανάπτυξης της εθνικοαπελευθερωτικής πάλης των χωρών του "τρίτου κόσμου". Σύμφωνα με τον επίσημο ορισμό του ΚΚΚ, ο Μαοϊσμός είναι ο θεωρητικός κορμός, ο οποίος αναπτύχθηκε μέσα από τις μακρόχρονες εμπειρίες της Κινεζικής Επανάστασης, έχοντας ως βάση τον Μαρξισμό και τον Λενινισμό και συνδυάζοντάς τους με την κινεζική πραγματικότητα.

Η επίδραση του Μαοϊσμού στον Κόσμο

• Μετά το θάνατο του Στάλιν (1953), ο Μάο Τσε Τουνγκ θεωρούνταν από ολόκληρο το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα ο μεγαλύτερος ζώντας θεωρητικός του μαρξισμού-λενινισμού. Μετά τη ρήξη του με το Νικίτα Χρουστσώφ του ΚΚΣΕ, και τη διάσπαση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, τα "σοβιετόφιλα" κόμματα, μείωσαν τη σημασία του θεωρητικού του έργου, το οποίο, μάλιστα, μετά την υιοθέτηση από συνέδριο του ΚΚΚ του χαρακτηρισμού της ΕΣΣΔ ως της πιο επικίνδυνης υπερδύναμης, παρουσιαζόταν ως αντιλενινιστικό.
• Τη δεκαετία του 1960, κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης κατά του Πολέμου του Βιετνάμ, οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας είχαν ως εγχειρίδιο της εξέγερσης το Κόκκινο Βιβλιαράκι.
• Ο Μαοϊσμός και ο Μαοϊκός Ανταρτοπόλεμος έχει υιοθετηθεί από πολλούς αντάρτες διαφόρων χωρών, όπως για παράδειγμα οι Μαοϊκοί του Νεπάλ, οι Ερυθροί Χμερ της Καμπότζης.
• Ο Μαοϊσμός έχει επίδραση και στην Ελλάδα. Στο εσωτερικό του ΚΚΕ στα τέλη της δεκαετίας του 1950 δυναμώνουν οι φωνές της κριτικής στην πορεία του κόμματος που συναντιούνται με τις αντιρρήσεις του Μάο για την πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος μετά το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ, η οποία συνοδεύτηκε από τη διαγραφή της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του ΚΚΕ που βρίσκονταν στο εξωτερικό ως πολιτικοί πρόσφυγες.

Το 1964 εμφανίζεται το περιοδικό Αναγέννηση και οι Ιστορικές Εκδόσεις που προβάλλουν την άποψη του Μάο και κυκλοφορούν δεκάδες έργα του. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ιδρύεται η Ο.Μ.Λ.Ε. (Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας) από την οποία το 1976 προκύπτουν το ΚΚΕ(μ.λ.) και το Μ-Λ ΚΚΕ. Παράλληλα από την περίοδο της δικτατορίας ιδρύεται το Ε.Κ.Κ.Ε. Σήμερα στην Ελλάδα αναφορές στο έργο και τη θεωρία του Μάο κάνουν η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, το ΚΚΕ (μ-λ), το Μ-Λ ΚΚΕ, η Αριστερή Ανασύνθεση, η Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση και η ΟΑΚΚΕ.

V. Εκτίμηση

Διακρίνεται στο βάθος το Μαυσωλείο του Μάο στην Πλατεία Τιαν-αν-μεν.

Η προσφορά του Μάο, ως ηγέτη που έβαλε τέλος στην αποικιοκρατία και στις φεουδαρχικές σχέσεις, στις πολεμικές συμφορές ενός αιώνα, και ενοποίησε την ηπειρωτική Κίνα, ήταν αναμφισβήτητη. Ωστόσο, μετά την ανάληψη της εξουσίας, ο Μάο, μην αφαιρώντας πλήρως την οικονομική ισχύ όλων των τμημάτων της κινεζικής αστικής τάξης, και την ισχύ των πολιτικών κομμάτων που στήριζαν αυτά τα τμήματα, δεν μπόρεσε να αποτρέψει την ανατροπή της λαϊκοδημοκρατικής εξουσίας. Επίσης, με την χαλαρή διατύπωση της "θεωρίας των τριών κόσμων", με την οποία η Κίνα επιδίωκε να μειώσει τη σοβιετική επιρροή και ήρθε σε συνεννοήσεις με τους Αμερικανούς, καταλήγοντας στο να παρέχει οικονομική στήριξη ακόμα και σε αντικομμουνιστικά κινήματα (όπως το FNLA στην Αγκόλα που χρηματοδοτήθηκε από την Κίνα το 1974 παρά το γεγονός ότι ήταν βαθιά αντικομμουνιστικό και χρηματοδοτούνταν επίσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες και από τη Νότια Αφρική του Απαρτχάιντ) συνέβαλε στην παρερμηνεία της από διάφορα μ-λ κόμματα, τα οποία διασπάστηκαν, λόγω των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών που αυτή- αφέθηκε να εννοείται ότι- υπονοούσε. Η "θεωρία των τριών κόσμων" του Μάο θεωρήθηκε αντεπαναστατική ακόμα και από τους μέχρι τότε δριμύτερους υποστηρικτές του Μάο εκτός Κίνας, όπως ο Εμβέρ Χότζα. Τέλος, παρά τη ρήξη με το Νικίτα Χρουστσώφ και την ΕΣΣΔ, δεν κάλεσε σε δημιουργία ενός νέου διεθνούς κέντρου Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων, τα οποία αφέθηκαν να διαμορφώσουν μόνα τους μια παγκόσμια στρατηγική και αποδείχτηκαν ευάλωτα, ειδικά στις αναπτυγμένες χώρες, από πλήγματα των αντιπάλων τους και υποκειμενικές αδυναμίες. Παρ' όλα αυτά, το όνομα του Μάο Τσε Τουνγκ συνεχίζει να συγκινεί τα εθνικοαπελευθερωτικά και γενικά προοδευτικά κινήματα του τρίτου κόσμου.

VI. Συγγραφικά Έργα

Ο Μάο έχει γράψει πολυάριθμα κείμενα και άρθρα, τα οποία ανθολογούνται σε:

«Διαλεχτά Κείμενα του Μάο Τσετούνγκ», 4 τόμοι

«Ανάλεκτα του Μάο Τσετούνγκ», 8 τόμοι

«Κείμενα Διπλωματίας του Μάο Τσετούνγκ»

«Κείμενα Στρατιωτικής Επιστήμης του Μάο Τσετούνγκ»

«Συλλογή Ποιημάτων του Μάο Τσετούνγκ»

«Επιλογή Αλληλογραφιών του Μάο Τσετούνγκ»

«Αποφθέγματα του Προέδρου Μάο» (γνωστό ευρέως ως Κόκκινο Βιβλιαράκι και ήταν το βιβλίο που έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη –μετά τη «Βίβλο»– κυκλοφορία στον κόσμο), κ.ά.

ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org