Θρησκειολογική αναφορά στην προβολή και προπαγάνδα του Ισλάμ

Από το έτος 1931 πραγματοποιούνται πανισλαμικά παγκόσμια συνέδρια. Η ενωτική κίνηση στο Ισλάμ έχει το κέντρο βάρους στο Πακιστάν. Στις διεθνείς δε συναντήσεις, ως κεντρικό θέμα κυριαρχεί η προβολή και η εξάπλωση της θρησκείας του Ισλάμ και η σχέση του προς τους χριστιανούς.

Γράφει η Ελένη Δραμπάλα

        Το Ισλάμ, ως η τέταρτη προφητική μονοθεϊστική θρησκεία, μετά τον Παρσισμό, τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό, αναδείχθηκε σε παγκόσμια θρησκεία στην ίδια γεωγραφική περιοχή, στην οποία ανεφύησαν και οι προηγούμενες.

        Χώρα προέλευσης του Ισλάμ είναι η αραβική χερσόνησος. Παρόλο που το Ισλάμ ως θρησκεία θεωρείται αποτέλεσμα δημιουργικής συμβολής τριών παραγόντων, ήτοι των παλαιοαραβικών θρησκευτικών αντιλήψεων και πεποιθήσεων, της ιουδαϊκής και της χριστιανικής διδασκαλίας, ο ιδρυτής του, ο Μωάμεθ, θεωρούσε εαυτόν ως συνεχιστή και τελειωτή μιάς σειράς προφητών, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγει τον Αβραάμ, τον Μωυσή και τον Ιησού. Η επίδραση των παραπάνω παραγόντων ήταν τέτοια, που δικαιολογείται πλήρως ο από θρησκειολογική άποψη χαρακτηρισμός του Ισλάμ ως συγκρητισμός και εκλεκτική συνένωση περισσοτέρων θρησκευτικών στοιχείων του περιβάλλοντος χώρου του Μωάμεθ. Το πνευματικό επίπεδο της Αραβίας κατά τον 7^ο αιώνα, όταν εμφανίσθηκε το Ισλάμ, ήταν πράγματι επηρεασμένο από τα ιουδαϊκά και χριστιανικά θρησκευτικά ρεύματα, τα οποία επέδρασαν αποφασιστικά επί της αρχικής αραβικής φυλετικής θρησκείας. Γι’ αυτόν τον λόγο οι μουσουλμάνοι θεωρούν ιουδαίους και χριστιανούς ως πιστούς συγγενών θρησκειών. Ιουδαίοι και χριστιανοί ως κάτοχοι της Βίβλου κατέχουν κάποια θετική αξιολογική θέση στο όλο σύστημα της ισλαμικής θεολογίας. Εξάλλου, η προφητική μόνον αναγνώριση του Ιησού και ο ισχυρισμός ότι ο Λόγος του Θεού, ο οποίος θεωρείται ότι είναι παρών στο Κοράνι, υφίσταται δήθεν στην βιβλική αποκάλυψη παρεφθαρμένος από ανθρώπινα λάθη, δημιουργώντας ισλαμική προκατάληψη, η οποία ουδόλως συμβάλλει σε μία ισλαμοχριστιανική κατανόηση.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

ΙΣΛΑΜ - ΜΕΡΟΣ Α΄

ΙΣΛΑΜ - ΜΕΡΟΣ Β΄

ΙΣΛΑΜ - ΜΕΡΟΣ Γ΄

        Η αλληλοκατανόηση αυτή ήταν επιθυμητή και από τις δύο πλευρές. Παρόλον ότι από πλευράς χριστιανών της Δύσης υφίσταται μία όχι ευκαταφρόνητη φιλολογική ενημερωτική προσπάθεια και μολονότι τελευταία εκδηλώνεται έντονη δραστηριότητα ισλαμικής προβολής στη Δύση, η επίδραση αυτή του Ισλάμ στην Ευρώπη θεωρείται όχι τόσο σημαντική.

        Στις χώρες εκείνες, όπου το Ισλάμ είναι η συνταγματικά υπερισχύουσα θρησκεία, προϋποτίθεται ένας κατά βάση εκλαϊκευμένος κόσμος.

        Το Ισλάμ ως θρήσκευμα προσφέρει το μοναδικό μέγα παράδειγμα μεταχριστιανικής θεοκρατικής κοινότητας με αντιχριστιανικά ουσιαστικά χαρακτηριστικά. Ενώ τα διάφορα ισλαμικά κράτη επιχειρούν σήμερα να οικειοποιηθούν τις βασικές ουσιαστικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παρά ταύτα δεν ανέχονται τα περισσότερα εξ αυτών, αν μη τι άλλο, την εντός της επικυριαρχίας τους εξάπλωση του Χριστιανισμού. Πάντα τα ισλαμικά κράτη παρακωλύουν και δεν επιτρέπουν την χριστιανική ιεραποστολή μεταξύ τους, ενώ οποιαδήποτε άρνηση εκ μέρους των χριστιανικών κρατών της Δύσης προς εξάπλωση και διάδοση του Ισλάμ στη Δύση χαρακτηρίζουν ως αιτία πολέμου. Η αντίληψη αυτή χαρακτηρίζει την όλη προσπάθεια προβολής και προπαγάνδας του Ισλάμ στη Δύση. Εκεί, οι εκπρόσωποι του Ισλάμ, ιδιαίτερα μάλιστα στην Ευρώπη, εργάζονται πυρετωδώς κατά τρόπο απολογητικό, προσπαθώντας να εκθέσουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Ισλάμκαι επιθυμώντας να καταστήσουν αυτό εύληπτο – ευπρόσδεκτο. Είναι, όμως, φανερό ότι εκ των πραγμάτων αναγκάζονται να αγωνίζονται εναντίον του Χριστιανισμού. Άκρως επιθετική πολεμική διακρίνει όλους τους εκπροσώπους της ισλαμικής προβολής και προπαγάνδας εντός των χριστιανικών κρατών. Ουδόλως τους ενδιαφέρει το γεγονός, ότι στα πλαίσια της γενικότερης διαδικασίας αφομοίωσης παραλαμβάνουν τις γνήσιες μεθόδους της χριστιανικής Ιεραποστολής. Το Ισλάμ διατείνεται ότι είναι η τελευταία εξ αποκαλύψεως θρησκεία και άρα πρέπει να θεωρείται ως η πληρέστερη πασών των άλλων θρησκειών, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι όλες οι μεγάλες παγκόσμιες θρησκείες διατείνονται ότι κάθε μία απ’ αυτές είναι η μόνη καθολικά ισχύουσα θρησκεία με παγκόσμια συνείδηση. Οι εκπρόσωποι όμως του Ισλάμ προβάλλουν τη θρησκευτική τους κοινότητα ως κατεξοχήν θρησκεία. Αξιολογώτατο παράδειγμα είναι η εισαγωγή στην μετάφραση του Κορανίου της ιεραποστολικής μουσουλμανικής κίνησης των Αχμαντίγια, (βλ. Αχμαντίγια ΕΔΩ) η οποία υπερτονίζει γενικά παν ό,τι είναι δυνατόν να αναγνώσει κάποιος εναντίον της Αγίας Γραφής και του Χριστιανισμού. Όσον αφορά στο πρόσωπο του Ιησού, οι μουσουλμάνοι έχουν δύο παραστάσεις εντελώς διαφορετικές προς αλλήλους. Ο Ιησούς του Κορανίου είναι λίαν διάφορος, εντελώς άλλος, εκείνου της Καινής Διαθήκης.

        Η αντίληψη των μουσουλμάνων, ότι η θρησκεία τους είναι η πληρέστερη όλων εκείνων, όσες προηγήθηκαν αυτής, ως και η συνέπεια αυτής, ότι σ’ αυτή συμπεριλαμβάνονται όλες οι προηγηθείσες αποκαλύψεις, καθιστά έκδηλη τη χρήση ενός σχήματος εξελικτισμού και σ’ αυτήν ακόμη την Αποκάλυψη. Άμεσο επακόλουθο των παραπάνω αντιλήψεων είναι το γεγονός, ότι έτσι τίθεται εν αμφιβόλω η ουσία του Χριστιανισμού. Γι’ αυτό, όπου εμφανίζεται το Ισλάμ στην Ευρώπη, έρχεται σε ουσιαστικές αντιπαραθέσεις προς αυτή την επικρατούσα θρησκεία.

        Ανέκαθεν οι μουσουλμάνοι ενεφορούντο από την λεγόμενη «Μεγάλη Ιδέα», δηλαδή την εξάπλωση της θρησκείας τους ανά τον κόσμο. Οι αναγεννητικές ιδέες του ισλαμικού στοιχείου είναι βαθειά ριζωμένες στις ψυχές των ισλαμιστών μουσουλμάνων θεολόγων, οι οποίοι με ορμητήριο το πανεπιστήμιο του Αλ Άζχαρ του Καΐρου εργάζονται ιεραποστολικά για την προβολή και διάδοση του Κορανίου, όχι μόνο στη Δύση, αλλά και σε άλλες χώρες του κόσμου. Το πανισλαμικό όνειρο είναι να διαδώσουν τη θρησκεία του Μωάμεθ σ’ όλο τον κόσμο, προκειμένου να σώσουν την ανθρωπότητα εκ του πνευματικού ολέθρου, αφού ο Χριστιανισμός δεν πέτυχε τις επιδιώξεις του περί μεταμόρφωσης της ανθρωπότητας. Η προβολή, διάδοση και εξάπλωση του Κορανίου στην Αφρική, την Ασία και την Ευρώπη αποτελεί την ουσία του Ισλάμ. Αυτό, διά της ισλαμικής συναδέλφωσης και της πανισλαμικής κίνησης έχει την αίσθηση αρραγούς ενότητας. Από το έτος 1931 πραγματοποιούνται πανισλαμικά παγκόσμια συνέδρια. Η ενωτική κίνηση στο Ισλάμ έχει το κέντρο βάρους στο Πακιστάν. Στις διεθνείς δε συναντήσεις, ως κεντρικό θέμα κυριαρχεί η προβολή και η εξάπλωση της θρησκείας του Ισλάμ και η σχέση του προς τους χριστιανούς.

        Το Ιερό βιβλίο του Ισλάμ, το Κοράνι, ευρίσκεται στο κέντρο της ισλαμικής κοινότητας και της όλης ισλαμικής θεολογίας. Ο προφήτης Μωάμεθ είναι μόνον ο παραλήπτης και κομιστής της αποστολής, την οποία επεφορτίσθη κατά τη «νύκτα της δυνάμεως» και διετάχθη να ανακοινώσει τον λόγο του Αλλάχ. Υπό την ηγεσία του, το Ισλάμ διαδόθηκε στους Άραβες, προϋποτιθέμενης της ακράδαντης πεποίθησής του, ότι από τον Αλλάχ έλαβε την εντολή για την εξάπλωση της ισλαμικής θεοκρατίας σ’ όλη την οικουμένη. Ο Μωάμεθ δε, χρησιμοποίησε διάφορα μέσα για επιβολή και υποταγή των πάντων υπό τον ισλαμικό ζυγό, ένα από τα μέσα τούτα θεωρείται από πολλούς ο ιερός πόλεμος (Jihad), μέσω του οποίου επιτυχώς επεχείρησε να επιβάλλει την πολιτική και θρησκευτική κυριαρχία, τουτέστι την ισλαμική θεοκρατία.

        Όσο και αν διαφέρουν η εθνικότητα, ο πολιτισμός και η μόρφωση των κατοίκων στα διάφορα ισλαμικά κράτη, εν τούτοις όλοι συναινούν σε κοινή ομολογία πίστης, η αραβιστί «Shahada» (=«δεν υπάρχει άλλος θεός πλην του Αλλάχ και ο Μωάμεθ είναι ο απεσταλμένος του»).

        Σήμερα, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Αμερική, η Αχμαντίγια Κίνηση εργάζεται δραστήρια πάνω στο πεδίο προβολής και προπαγάνδας υπέρ του Ισλάμ, σημειώνοντας μάλιστα αξιόλογες επιτυχίες.

Ελένη Δραμπάλα

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Γ. ΔΑΚΟΥΡΑ «Συγκριτική Θρησκειολογία», Τα Ασιατικά θρησκεύματα και η προβολή τους, Τόμος Β΄, εκδ. ΕΝΝΟΙΑ, Αθήνα 2007.