Έναρξη του πρώτου Κατασκηνωτικού κέντρου στο νησί Μπράουνσι, ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ το 1907, γεγονός που αποτελεί την απαρχή του παγκόσμιου κινήματος του Προσκοπισμού.
Το νησί είναι κατά βάση ανοιχτό από τον Μάρτιο έως τον Νοέμβριο και είναι προσβάσιμο με πλοιάριο που αναχωρεί από το λιμάνι του Πόουλ. Κατά την διάρκεια του χρόνου που το κέντρο παραμένει ανοιχτό, υπάρχει οργανωμένη ξενάγηση και άλλες δραστηριότητες στο κέντρο υποδοχής επισκεπτών.
 |
| Άποψη του Κάστρου του Νησιού.
ΚΛΙΚ για μεγέθυνση
|
Το Κατασκηνωτικό κέντρο νησιού Μπράουνσι (αγγλικά: Brownsea Island Scout camp) ήταν ένα κατασκηνωτικό γεγονός στο νησί Μπράουνσι της νότιας Αγγλίας, που οργανώθηκε από τον υποστράτηγο (Lieutenant-general) Λόρδο Ρόμπερτ Μπέηντεν-Πάουελ του Βρετανικού Στρατού, συγγραφέα, ιδρυτή και αρχηγό του προσκοπικού κινήματος, ώστε να εξετάσει την εφαρμογή των ιδεών του που ανέπτυξε στο βιβλίο του "Προσκοπισμός για παιδιά" ("Scouting for boys"). Για αυτό το λόγο, αγόρια από διαφορετικές κοινωνικές καταβολές, συναντήθηκαν από την 1η έως τις 8 Αυγούστου 1907 και συμμετείχαν σε δραστηριότητες που αφορούσαν την κατασκήνωση, την παρατήρηση, τις ξυλοκατασκευές, τους κανόνες συμπεριφοράς, τη διάσωση και τον πατριωτισμό. Αποτελεί την πρώτη προσκοπική κατασκήνωση που έγινε ποτέ στον κόσμο και αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε το παγκόσμιο Προσκοπικό Κίνημα.
 |
Χάρτης του νησιού με το κύριο κατασκηνωτικό
κέντρο κάτω αριστερά.
ΚΛΙΚ για μεγέθυνση
|
Έπειτα, από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, άρχισε η συστηματική διοργάνωση προσκοπικών κατασκηνώσεων στο νησί του Μπράουνσι. Το 1963, μια οριοθετημένη έκταση 50 εκταρίων (20.000 m2) εγκαινιάστηκε από την αρχηγό του οδηγικού κινήματος και σύζυγό του Πάουελ εν χηρεία, Λαίδης Όλαβ Μπέηντεν-Πάουελ, όταν το νησί κηρύχθηκε ως τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και σε έκταση που ανήκει στη φυσιολατρική και πολιτιστική οργάνωση Εθνική Πίστη (National Trust). Το 1973, ένα παγκόσμιο προσκοπικό τζάμπορι διεξήχθη στο νησί με την συμμετοχή 600 προσκόπων από πολλά κράτη του κόσμου.
Κατά την εκατονταετηρίδα του προσκοπισμού το 2007, διεξήχθησαν μεγάλες εκδηλώσεις στο κατασκηνωτικό κέντρο του νησιού Μπράουνσι το 2007, ώστε να εορταστούν τα 100 χρόνια από την πρώτη προσκοπική κατασκήνωση, που αποτέλεσε το εφαλτήριο για την επέκταση του προσκοπισμού στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
 |
Ο Ρόμπερτ Μπέηντεν-Πάουελ
στο Μπράουνσι
|
Ι. Υπόβαθρο
Ο Λόρδος Ρόμπερτ Μπέηντεν-Πάουελ είχε ανακηρυχθεί εθνικός ήρωας κατά την διάρκεια του Πολέμου των Μπόερς, ως αποτέλεσμα της επιτυχημένης υπεράσπισης κατά την διάρκεια της Πολιορκίας του Μέιφκινγκ τα έτη 1899 με 1900. Κατά την διάρκεια της πολιορκίας, παρατήρησε τα σώματα δοκίμων του Μέιφκινγκ, που αποτελούνταν από έφηβους αγγελιοφόρους του βρετανικού στρατού ηλικίας από 12 έως 15 ετών, και εντυπωσιάστηκε με την επινοητικότητα και το θάρρος τους. Ο Μπέηντεν Πάουελ είχε ήδη δημοσιεύσει αρκετά δημοφιλή βιβλία πάνω στην στρατιωτική ανίχνευση, συμπεριλαμβανομένου του 'Βοηθήματος για τους ανιχνευτές του Στρατού" ("Aids to Scouting for NCOs and men") που εκδόθηκε το 1899 και αποτέλεσε μπεστ σέλερ, αφού ήταν αρκετά διαδεδομένο, ιδιαίτερα σε δασκάλους και σε οργανώσεις νέων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ξεκίνησε να συζητά την ιδέα της δημιουργίας μιας νέας οργάνωσης νέων με ορισμένα άτομα του περιβάλλοντός του, όπως με τον Σερ Ουίλλιαμ Αλεξάντερ Σμιθ, ιδρυτή της οργάνωσης Ταξιαρχίας Αγορίων (Boys' Brigade), σχετικά με την επίτευξη της δημιουργίας μιας νέας οργάνωσης νέων, ως μια Ταξιαρχία Εφήβων Προσκόπων. Την ίδια περίοδο που έγραφε το βιβλίο του "Προσκοπισμός για παιδιά" ("Scouting for boys"), ο Πάουελ πείστηκε να οργανώσει μια πειραματική κατασκήνωση. Η κατασκήνωση έγινε τελικά πραγματικότητα και διεξήχθη το καλοκαίρι του 1907 στο νησί Μπράουνσι, που βρίσκεται στον κόλπο του λιμανιού της πόλης Πόουλ. Στην κατασκήνωση προσκάλεσε τον επιστήθιο φίλο του αξιωματικό Κέννεθ ΜακΛάρεν (Kenneth McLaren), για να συμμετάσχει ως βοηθός του.
ΙΙ. Πρώτη προσκοπική κατασκήνωση
 |
Καρτ-ποστάλ της πρώτης προσκοπικής κατασκήνωσης,
Νήσος Μπράουνσι, Αύγουστος 1907
|
Χώρος και οργάνωση κατασκήνωσης
Το νησί του Μπράουνσι καλύπτει συνολικά 560 εκτάρια δασικής έκτασης και ανοιχτών χώρων, ενώ στην έκτασή της υπάρχουν δύο μικρές λίμνες. Ο Μπέηντεν Πάουελ είχε επισκεφτεί τον χώρο, όταν ήταν ακόμα παιδί, μαζί με τα αδέρφια του. Θεωρούσε ότι ανταποκρινόταν στις ανάγκες της κατασκήνωσης, ως ένα απομονωμένο μέρος από την ευρύτερη νησιωτική χώρα, χωρίς να είναι ιδιαιτέρως γνωστή ως τοποθεσία. Μόνο ένα μικρό πλοιάριο εκτελούσε δρομολόγια από την παραθαλάσσια πόλη του Πουλ (Poole), κάνοντας την μετακίνηση λίγο ευκολότερη. Ο ιδιοκτήτης του νησιού, Τσαρλς βαν Ρέιαλτ (Charles van Raalte), δέχθηκε με χαρά την παραχώρηση της έκτασης, προκειμένου να την χρησιμοποιήσει για τις ανάγκες της κατασκήνωσης.
 |
Ο Ρόμπερτ Μπέηντεν-Πάουελ με μελλοντικούς
προσκόπους στο νησί Μπράουνσι
|
Ο Μπέηντεν Πάουελ κάλεσε να συμμετάσχουν αγόρια από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, κίνηση που αποτελούσε μια επαναστατική ιδέα για εκείνη τη συντηρητική εποχή, επί βασιλείας του Εδουάρδου του Ζ΄. Έντεκα αγόρια προέρχονταν από τα υψηλού κύρους δημόσια αυτοτελή σχολεία του Έντον και του Χάροου, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν υιοί φίλων του Μπέηντεν-Πάουελ. Επτά παιδιά προέρχονταν από τη Ταξιαρχία Αγοριών (Boys' Brigate) από το Μπόρνμαουθ (Bournemouth) και άλλα τρια ήλθαν από τα άλλα σχολεία της πόλης του Πόουλ και της συνοικίας του Χάμγουορθυ (Hamworthy). Ο εννιάχρονος ανιψιός του Μπέηντεν-Πάουελ, Ντόναλντ, παραβρέθηκε και αυτός στην κατασκήνωση. Η χρηματική συμμετοχή για κάθε παιδί εξαρτώταν από την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του. Τα παιδιά των αυτοτελών δημόσιων σχολείων, πλήρωσαν μια λίρα Αγγλίας για την συμμετοχή τους, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά, τρία τέταρτα της λίρας και έξι πένες. Τα αγόρια ήταν χωρισμένα σε τέσσερις ενωμοτίες, τους Λύκους, τα Κοράκια, τους Ταύρους και τις Σταχτοτσικνιές.
Δεν είναι σίγουρο πόσα άτομα συμμετείχαν στην πρώτη κατασκήνωση. Ο Μπέηντεν-Πάουελ, σε άρθρο του στο περιοδικό "Ο Πρόσκοπος" ("The Scout") το 1908, ανέφερε τον αριθμό των 20 εφήβων που ήταν χωρισμένοι σε τέσσερις ενωμοτίες των πέντε ατόμων, συμπεριλαμβανομένου και του εννιάχρονου ανιψιού του. Σε αυτό συμφωνούν και άλλες πηγές, όπως αναφέρει και ο Σερ Πέρσυ Έβερεττ (Percy Everett) στα βιβλία του Τα πρώτα δέκα χρόνια (The First Ten Years, 1948) και Ανιχνευτική υπόσχεση (Rover Word, 1936), αλλά και ο Ρέινολντς (E. E. Reynolds) στο βιβλίο του Η προσκοπική κίνηση (The Scout Movement, 1950). Σε αυτό δεν φαίνεται να συμφωνεί ο Ουίλλιαμ Χίλλκοουρτ (William Hillcourt) στο έργο του Δύο ζωές ενός ήρωα (Two Lives of a Hero, 1964), όπου προσθέτει τον τέταρτο αδελφό της οικογένειας Ρόντνεϋ, Σάιμον Ρόντνεϋ, πληροφορία που φέρεται να επιβεβαιώνεται από το μεγαλύτερο και μακροβιότερο όγδοο παιδί της οικογένειας που συμμετείχε στην κατασκήνωση, τον Μπάρον Ρόντνεϋ. Δεν γνωρίζουμε γιατί οι υπόλοιποι συγγραφείς ή πρωταγωνιστές δεν τον αναφέρουν, αλλά διαφαίνεται από άλλα γεγονότα η συμμετοχή του και η ύπαρξη εντέλει του 6ου στη ενωμοτία των Σταχτοτσικνιών, όπως αναφέρει και ο συγγραφέας Κόλιν Γουόλκερ (Colin Walker).
Δεδομένου ότι αυτό ήταν η πρώτη προσκοπική δράση, οι έφηβοι δεν είχαν ομοιόμορφη στολή, αλλά φορούσαν χακί μαντήλι και είχαν και ορείχαλκα σήματα με το έμβλημα του ιπποτικού κρίνου (fleur-de-lis), που αποτέλεσε στη συνέχεια το πρώτο σύμβολο της προσκοπικής κίνησης. Φορούσαν επίσης ένα χρωματιστό κόμπο στον ώμο τους, ώστε να φαίνεται σε ποια ενωμοτία ανήκουν. Οι Ταύροι είχαν το πράσινο χρώμα, οι Λύκοι το μπλε, οι Σταχτοτσικνιές το κίτρινο και τα Κοράκια το κόκκινο χρώμα. Οι ενωμοτάρχες είχαν επίσης ένα κοντάρι με τη σημαία που συμβόλιζε το ζώο της ενωμοτίας. Μετά από κάποιες εξετάσεις πάνω στην εκμάθηση των κόμπων, στους τρόπους ανίχνευσης και στη ιστορία της σημαίας της Κοινοπολιτείας, λάμβαναν το πρώτο τους προσκοπικό σήμα, που το τοποθετούσαν στο μπράτσο τους, κάτω από τον κρίνο και που έγραφε το ρητό Έσο Έτοιμος.
 |
Περιοχή του κατασκηνωτικού χώρου στο νησί
Μπράουνσι
ΚΛΙΚ για μεγέθυνση
|
Πρόγραμμα δραστηριοτήτων
Η επίσημη έναρξη της κατασκήνωσης, έγινε με το φύσημα του κέρατος ενός αφρικανικού τραγέλαφου, που ο Πάουελ είχε αιχμαλωτίσει κατά τον πόλεμο κατά της φυλής των Ματαμπέλε. Χρησιμοποίησε το ίδιο κέρας για να κηρύξει την έναρξη του 3ου Παγκόσμιου Τζάμπορι εικοσιδύο χρόνια αργότερα, το 1929. Ο Μπέηντεν-Πάουελ έκανε εκτεταμμένη χρήση της προσωπικής του φήμης ως ο ήρωας της πολιορκίας του Μέιφκινγκ, ώστε να τραβήξει το ενδιαφέρον των παιδιών. Για πολλούς από τους συμμετέχοντες της πρώτης κατασκήνωσης, οι αναφορές του πάνω στις εμπειρίες του στην Αφρική και τα διάφορα τραγούδια που έμαθε και μετέφερε σε αυτούς από ιθαγενείς φυλές των περιοχών που επισκέφτηκε, ήταν από τα πιο αξιομνημόνευτα περιστατικά της υπαίθριας δράσης. Ένα από αυτά, ήταν ένα τραγούδι των Ζουλού, το "Ινγκονυάμα"("Ingonyama") που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση "αυτός είναι το λιοντάρι".
 |
Λιβάδι στο νησί Μπράουνσι
ΚΛΙΚ για μεγέθυνση
|
Κάθε ενωμοτία είχε την δικιά της τριγωνική σκηνή στρατιωτικού τύπου. Το εγερτήριο ήταν στις έξι το πρωί, με ζεστό κακάο, γυμναστικές ασκήσεις, έπαρση σημαίας και προσευχή. Το πρωινό το έπαιρναν στις οκτώ το πρωί. Στην συνέχεια ακολουθούσαν οι πρωινές δραστηριότητες σύμφωνα με το ημερήσιο πρόγραμμα και έπειτα μπάνιο στη παραλία του νησιού εφόσον προβλέπονταν κάτι τέτοιο. Μετά το μεσημεριανό, υπήρχε υποχρεωτική αυστηρή ανάπαυση χωρίς να επιτρέπονται ομιλίες, που ακολουθούνταν από απογευματινές δραστηριότητες σύμφωνα με την θεματολογία της ημέρας. Μετά τις πέντε η ώρα το απόγευμα, η ημέρα τελείωνε με παιχνίδια, το δείπνο, την νυχτερινή πυρά και την βραδινή προσευχή. Το βράδυ υπήρχαν νυχτερινές περιπολίες από τους κατασκηνωτές, ώστε να εξασφαλίζεται η ασφάλεια της κατασκήνωσης, ενώ οι βάρδιες ξεκινούσαν από τις εννιά το βράδυ. Στις περιπολίες συμμετείχαν οι έφηβοι ανεξάρτητα από την ηλικία τους.
Το πρόγραμμα δραστηριοτήτων της κάθε μέρας, βασιζόταν και σε μια διαφορετική θεματολογία. Η πρώτη μέρα ήταν προκαταρκτική, με την εγκατάσταση της κατασκήνωσης, η δεύτερη περιελάμβανε εξόρμηση σε κάποιο σημείο του νησιού, η τρίτη μέρα ήταν αφιερωμένη στην παρατήρηση, η τέταρτη μέρα στην ανάπτυξη των τεχνικών δεξιοτήτων με ξυλογλυπτική, η θεματολογία της πέμπτης μέρας κάλυπτε την ιπποσύνη και τους κανόνες συμπεριφοράς, η έκτη μέρα τις πρώτες βοήθειες και τη διάσωση, η έβδομη στη πατριδογνωσία, και η όγδοη ημέρα αποτελούσε το απάνθισμα των δραστηριοτήτων της κατασκήνωσης.
Οι συμμετέχοντας έφυγαν από το νησί την ένατη μέρα με το πλοιάριο της γραμμής. Ο Μπέηντεν-Πάουελ ήταν ικανοποιημένος από την κατασκήνωση, την οποία θεώρησε επιτυχημένη. Η κατασκήνωση έληξε με ένα έλλειμμα στον προϋπολογισμό της, της τάξης των 24 περίπου λιρών, όταν οι συνολικές δαπάνες της κατασκήνωσης ήταν 55 λίρες, 5 δέκατα (shillings) και 8 πένες. Το χρέος αποσβέστηκε από μια σαξονική οικογένεια ευγενών, της οποίας δύο τέκνα, ο Μαρκ και ο Χάμφρεϋ, συμμετείχαν στην κατασκήνωση.
 |
Αναθηματική πλάκα με αναφορά στη
πρώτη προσκοπική κατασκήνωση
στο Μπράουνσι
ΚΛΙΚ για μεγέθυνση
|
Κληρονομιά και εορτασμός
Μετά την επιτυχή κατασκήνωση, ο Μπέηντεν-Πάουελ ξεκίνησε μια εκτεταμένη περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου διοργάνωνε ομιλίες με την στήριξη του εκδοτικού του οίκου "Pearsons", προκειμένου να προωθήσει την επικείμενη έκδοση του βιβλίου του"Προσκοπισμός για παιδιά", το οποίο αποτέλεσε το υπόβαθρο της ιδεολογίας του προσκοπικού κινήματος. Αρχικά κυκλοφόρησε σε έξι δεκαπενθήμερες περιοδικές εκδόσεις, αρχής γενομένης από τον Ιανουάριο του 1908, ενώ αργότερα εκδόθηκε σε μορφή βιβλίου. Έπειτα, ο προσκοπισμός άρχισε να διαδίδεται σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία, και στη συνέχεια διαμέσου των χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και στον υπόλοιπο κόσμο.
Μια συνάντηση των αρχικών κατασκηνωτών, πραγματοποιήθηκε το 1928 στο σπίτι του αρχηγού της προσκοπικής κίνησης, στην έπαυλη "Παξ Χιλ" ("Pax Hill") στο Χάμπσαϊρ. Μια αναθηματική σκαλισμένη πέτρα, έργο του γλύπτη Ντον Πόττερ (Don Potter), παρουσιάστηκε το 1967 κοντά στο σημείο του καταυλισμού, για να θυμίζει στους επισκέπτες του χώρου το γεγονός.
Τον Μάιο του 2000, είκοσι δέντρα φυτεύτηκαν, ένα για κάθε αγόρι που συμμετείχε. Κατά την τελετή φύτευσης, ο Γενικός Έφορος της Αγγλίας, μαζί με τους εκπροσώπους των Προσκόπων και των Οδηγών, φύτεψαν τα δέντρα προς τη πλευρά της παραλίας, κοντά στη ιστορική τοποθεσία της πρώτης προσκοπικής κατασκήνωσης. Τα δέντρα αυτά, σύμφωνα με τους διοργανωτές της εκδήλωσης, θα θυμίζουν στις επόμενες γενιές προσκόπων, τους πρώτους κατασκηνωτές του Μπέηντεν-Πάουελ και θα παρέχουν μια σειρά από μελλοντικούς φυσικούς ανεμοθραύστες για την πρόληψη της διάβρωσης από τους παράκτιους ανέμους της περιοχής.
ΙΙΙ. Ιστορία κατασκηνωτικού χώρου
Από το 1927 έως το 2000
Όταν ο ιδιοκτήτης του νησιού Τσαρλς βαν Ρέιαλτ πέθανε, το κληροδότημα έλαβε η γυναίκα του Φλόρενς, η οποία έμεινε στο νησί έως το 1925. Έπειτα το νησί περιήλθε στην ιδιοκτησία της Μαίρυ Μπόνχαμ-Κρίστυ (Mary Bonham-Christie), που το απέκτησε μετά από προσφορά της σε πλειστηριασμό το 1927. Το 1932, η ιδιοκτήτρια του νησιού επέτρεψε σε 600 προσκόπους να κατασκηνώσουν στο νησί ώστε να εορταστεί η Αργυρή Επέτειος από την συμπλήρωση των 25 χρόνων από την πρώτη κατασκήνωση, αλλά λίγο αργότερα, δεν επέτρεπε την πρόσβαση στο κοινό, όταν η έλλειψη αποψίλωσης και καθαρισμού του χώρου δεν επέτρεπαν την κατασκήνωση. Το 1934, όταν κάποιοι ναυτοπρόσκοποι κατασκήνωσαν στο νησί, εκδηλώθηκε μια πυρκαγιά που απείλησε όλο το νησί, και αναγκάστηκε η ομάδα των κατασκηνωτών να αποχωρήσει εσπευσμένα από τον χώρο κατασκήνωσής της. Οι φλόγες κατέκαψαν όλο το δάσος του νησιού και λίγο έλειψε να πυρπολήσει και το κάστρο και τα παρακείμενα κτίσματα, αλλά η αλλαγή της φοράς του ανέμου απέτρεψε το γεγονός. Παρά το γεγονός, ότι η φωτιά ξεκίνησε από μια περιοχή όπου δεν υπήρχε παρουσία κατασκηνωτών, η ιδιοκτήτρια του νησιού αποφάσισε να μην επιτρέψει άλλη υπαίθρια δραστηριότητα στο νησί, με αποτέλεσμα να μην είναι προσβάσιμο μέχρι τον θάνατό της, το 1961. Ο κληρονόμος της και εγγονός της ιδιοκτήτριας, επειδή αδυνατούσε να καταβάλει τον φόρο κληρονομιάς και τους άλλους φόρους από παλιά χρέη, αποφάσισε να βάλει πωλητήριο στο νησί. Τελικά το 1962, περιήλθε στον σημερινό ιδιοκτήτη του, την Εθνική Πίστη (National Trust), έπειτα από ενέργειες πολιτών που απευθύνθηκαν στην κυβέρνηση με σκοπό να αποτρέψουν επενδύσεις που θα κατέστρεφαν το φυσικό τοπίο της περιοχής.
Το 1963, όταν το νησί περιήλθε στη ιδιοκτησία της Εθνικής Πίστης με σκοπό την διαχείριση και την προστασία του χαρακτηρισμένου τοπίου φυσικού κάλλους, με ενέργειες της Λαίδης Μπέηντεν-Πάουλ, η έκταση άνοιξε για το κοινό. Από τότε, πρόσκοποι, οδηγοί και άλλοι πολίτες επισκέπτονται συχνά το νησί. Το επόμενο χρόνο, έκταση 50 εκταρίων δίπλα στη ιστορική περιοχή, περιήλθε στη ευχέρεια των προσκόπων και των οδηγών, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να κατασκηνώνουν στο νησί. Το 1973, ένα τζάμπορι διοργανώθηκε στο νησί, στο οποίο συμμετείχαν 600 πρόσκοποι με επτά διαφορετικές εθνικές καταβολές, μαζί με έναν από τους πρώτους κατασκηνωτές, που ήταν πια ογδόντα ενός ετών.
 |
| Η προσκοπική και η οδηγική παγκόσμια σημαία στο εσωτερικό της εκκλησίας Σεντ Μαίρυς. ΚΛΙΚ για μεγέθυνση |
Από το 2000 μέχρι σήμερα
Ο κατασκηνωτικός χώρος είναι σήμερα χωρισμένος κατά τμήματα, ώστε να εξυπηρετεί επισκέπτες και κατασκηνωτές. Στο χώρο υπάρχει κατάστημα με αναμνηστικά είδη, αναθηματική ανάγλυφη πέτρα, μονοπάτια με την απαραίτητη σήμανση και χωρισμένες κατασκηνωτικές περιοχές για κάθε ομάδα κατασκηνωτών. Ο μέγιστος αριθμός των κατασκηνωτών που μπορεί να φιλοξενηθεί είναι 300 με 400 άτομα.
Η Εθνική Πίστη εξακολουθεί να διατηρεί το νησί στην ιδιοκτησία της, και διαχειρίζεται το βασικό κτήριο της "Λέσχης Νότιας Ακτής"(South Shore Lodge) και τον εξωτερικό χώρο του "Κέντρου Κατασκήνωσης Μπέηντεν-Πάουελ" (Baden-Powell Outdoor Centre), με την στήριξη του Συλλόγου Φίλων του κατασκηνωτικού κέντρου (Brownsea Island Scout Fellowship) και των Φίλων του Οδηγισμού(Friends of Guiding), όπως επίσης και ένα μικρό ταχυδρομείο για τις ανάγκες του νησιού. Το "Κέντρο Κατασκήνωσης Μπέηντεν-Πάουελ" ξεκίνησε επίσημα την λειτουργία του στις 14 Σεπτεμβρίου 2007. Ανάμεσα στις διευκολύνσεις που διαθέτει, περιλαμβάνονται ο χώρος υποδοχής και οι εγκαταστάσεις υγιεινής. καθώς και ένα μικρό μουσείο προσκοπικής ιστορίας. Σε απόσταση 300 μέτρων από το κέντρο, βρίσκεται η εκκλησία Σεντ Μαίρυς, όπου μια προσκοπική και μια οδηγική σημαία στολίζουν τον χώρο. Το 2007, επ' ευκαιρία της εκατονταετηρίδας, η εκκλησία διακοσμήθηκε με άλλες σαράντα σημαίες και εμβλήματα από τα είκοσι ένα προηγούμενα παγκόσμια τζάμπορι και άλλα προσκοπικά και οδηγητικά ενθύμια. Κατά την διάρκεια μεγάλων διοργανώσεων, στη εκκλησία τελείται Θεία Λειτουργία με το τυπικό της Αγγλικανικής Εκκλησίας.
Το νησί είναι κατά βάση ανοιχτό από τον Μάρτιο έως τον Νοέμβριο και είναι προσβάσιμο με πλοιάριο που αναχωρεί από το λιμάνι του Πόουλ. Καθ' εξαίρεση, το νησί ήταν υπό την αποκλειστική διαχείριση των διοργανωτών κατά την διάρκεια του εορτασμού των εκατό χρόνων. Κατά την διάρκεια του χρόνου που το κέντρο παραμένει ανοιχτό, υπάρχει οργανωμένη ξενάγηση και άλλες δραστηριότητες στο κέντρο υποδοχής επισκεπτών.
Πρόσκοποι και οδηγοί, κατά την διάρκεια της παραμονής στο νησί, εκτελούν εργασίες πρόληψης, διατήρησης και φύλαξης του φυσικού αντικειμένου, με απομάκρυνση των ξενικών ειδών από τους προηγούμενους ιδιοκτήτες, τον καθαρισμό από τα ξερά κλαδιά, τις πευκοβελόνες και τα νεκρά δένδρα, και την φύτευση νέων για την ανανέωση του δάσους.
 |
| Πινακίδα που δείχνει το χώρο της κατασκήνωσης του Μπέηντεν-Πάουελ |
IV. Εκατονταετηρίδα του προσκοπισμού
Από τον Μάρτιο του 2006, υπήρχαν διαθέσιμα ταξιδιωτικά πακέτα για προσκοπικές ομάδες που ήθελαν να κατασκηνώσουν στο νησί, ενώ υπήρχε η δυνατότητα, προσκοπικές και οδηγικές ομάδες να κλείσουν πακέτα δραστηριοτήτων. Για την διοργάνωση της επετείου των εκατό χρόνων του προσκοπισμού, τέσσερεις κατασκηνώσεις είχαν στηθεί από την Παγκόσμια Προσκοπική Οργάνωση, από τον Ιούλιο έως τον Αύγουστο του 2007.
- Η Κατασκήνωση των Ενωμοταρχών (Patrol Leaders Camp), διεξήχθη από την 26η έως την 28η Ιουλίου 2007 και ήταν η πρώτη από τις τέσσερις κατασκηνώσεις. Εκεί, για πρώτη φορά, οι πρόσκοποι του Ηνωμένου Βασιλείου έκαναν νέες δραστηριότητες που δεν είχαν ξανακάνει, όπως θαλάσσιο καγιάκ.
- Η Κατασκήνωση Ρέπλικα (Replica Camp) ήταν μια ζωντανή αναπαράσταση της ιστορίας της κατασκήνωσης του 1907 στο Μπράουνσι. Ξεκίνησε στις 28 Ιουλίου και έληξε στις 3 Αυγούστου 2007, παράλληλα με τις άλλες κατασκηνώσεις.
- Η Κατασκήνωση Ηλιοβασίλεμα (Sunrise Camp), που ξεκίνησε από τις 29 Ιουλίου έως την 1η Αυγούστου 2007,φιλοξένησε πάνω από 300 προσκόπους από σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου. Οι πρόσκοποι αυτοί συμμετείχαν τότε στο 21ο Παγκόσμιο Τζάμπορι που διοργανώθηκε στα Χάιλαντς Παρκς (Hylands Park) του Έσσεξ και ταξίδεψαν για να παρακολουθήσουν την τελετή έναρξης της κατασκήνωσης. Στις οκτώ το πρωί, πρόσκοποι από όλον τον κόσμο έδωσαν την προσκοπική τουςΥπόσχεση, με στόχο να γίνει ο κόσμος καλύτερος και ένας πιο ειρηνικός τόπος.
- Και η τέταρτη, η Κατασκήνωση της Νέας Εκατονταετηρίδας (New Centenary Camp), διεξήχθη από την 1η Αυγούστου έως τις 4 Αυγούστου 2007, φιλοξένησε προσκόπους από τον Ηνωμένο Βασίλειο και το εξωτερικό, ώστε να εορταστεί η έλευση ενός ελπιδοφόρου νέου προσκοπικού αιώνα. Πρόσκοποι από κάθε υπόβαθρο και θρησκεία, ενώθηκαν για να δείξουν στον κόσμο ότι η ειρήνη είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί, όπως ο Μπέηντεν-Πάπουελ μάζεψε παιδιά από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα στη πρώτη κατασκήνωση του 1907.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αβαγνον