«Οι προδότες της εποχής εκείνης που ματοκύλισαν την Κοκκινιά, δείχνοντας στους Γερμανούς τους προοδευτικούς ανθρώπους, ήταν οι παρακάτω: ο Μπατράνης, ο Βακαλόπουλος, ο Σγούρος, ο Πλυντζανόπουλος, κλπ. Οι χαφιέδες αυτοί είχαν παράδοση συνεργασίας και με τη δικτατορία του Μεταξά». Γύρω στις 3 τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Αυγούστου 1944, δεκάδες μηχανοκίνητα και πεζοπόρα τμήματα του Γερμανικού Στρατού μαζί με Γερμανούς και Έλληνες ταγματασφαλίτες εισέβαλαν στη Νίκαια.
Το Μπλόκο της Κοκκινιάς έχει μείνει στην ιστορία ως τραγωδία για τη Νίκαια, κατά την οποία διεξήχθησαν ομαδικές εκτελέσεις στην περιοχή από τα Γερμανικά Κατοχικά Στρατεύματα, ως αντίποινα της Μάχης της Κοκκινιάς.
Γύρω στις 3 τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Αυγούστου 1944, δεκάδες μηχανοκίνητα και πεζοπόρα τμήματα του Γερμανικού Στρατού μαζί με Γερμανούς και Έλληνες ταγματασφαλίτες εισέβαλαν στη Νίκαια από την περιοχή της Πέτρου Ράλλη στο ύψος του Γ' Νεκροταφείου και από το Περιβολάκι (Πλατεία Δαβάκη) και την περικύκλωσαν. Τις πρώτες πρωινές ώρες, οι ταγματασφαλίτες απαίτησαν από τους άνδρες ηλικίας 14-60 ετών να εμφανιστούν στην κεντρική πλατεία (Πλατεία Οσίας Ξένης) προκειμένου να ελεγχθούν.
Τότε οι Γερμανοί εισέβαλαν στα σπίτια και όσους εντόπιζαν στα σπίτια τους ή στις γύρω γειτονιές, τους εκτελούσαν επί τόπου. Έπειτα από μερικές ώρες περίπου 20.000 Κοκκινιώτες βρίσκονταν στην πλατεία και εκεί ξεκίνησαν οι δωσίλογοι (φορώντας κουκούλες για να μην αναγνωρίζονται) να υποδεικνύουν στους Ναζί τους Έλληνες πατριώτες πρόσφυγες που κατοικούσαν στην Κοκκινιά. Αυτοί οδηγούνταν στη Μάντρα της Κοκκινιάς (μερικά στενά μακριά από την πλατεία) με την κατηγορία ότι ήταν κομμουνιστές και εκτελούνταν ομαδικά. Ταυτόχρονα με τις ομαδικές εκτελέσεις, οι Γερμανοί λεηλάτησαν και έκαψαν δεκάδες σπίτια. Στο τέλος της ημέρας εκατοντάδες (350) πτώματα μεταφέρθηκαν και θάφτηκαν στο Γ' Νεκροταφείο, ενώ περίπου 8.000 Κοκκινιώτες οδηγήθηκαν ως όμηροι στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
Τα γεγονότα του Μπλόκου της Κοκκινιάς αναπαριστάνονται στην ταινία «Το Μπλόκο» του 1965 του Άδωνι Κύρου.
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΕΔΩ
*****************************************
*********************************
ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ
Η Μάχη της Κοκκινιάς έχει μείνει στην ιστορία ως περίοδος αντίστασης για την Νίκαια, κατά την διάρκεια της οποίας έγινε στόχος των Γερμανών κατακτητών και αποτελεί την αρχή για το μετέπειτα Μπλόκο της Κοκκινιάς.
1. Η μάχη
Τον Μάρτιο του 1944 και κατά τη διάρκεια της κατοχής, η Κοκκινιά δέχτηκε επίθεση από τους Γερμανούς Ναζί και ντόπιους συνεργάτες τους, όπου δυνάμεις του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και -κυρίως- της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού της Κοκκινιάς, έπειτα από σκληρές συγκρούσεις, αντιστάθηκαν και τους οδήγησαν σε υποχώρηση. Η συμμετοχή του λαού της πόλης (ανδρών, γυναικών, εφήβων ακόμα και των παιδιών), συνέβαλε σημαντικά στην αντίσταση εναντίων των κατακτητών, συνδράμοντας τους τραυματίες, ψάχνοντας για φυσίγγια, ενώ άλλοι οπλίζονταν και ζητούσαν να οργανωθούν άμεσα στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Οι συγκρούσεις ξεκίνησαν στις 4 Μαρτίου και τερματίστηκαν στις 8 Μαρτίου, όταν οι Γερμανοί κατακτητές τράπηκαν σε υποχώρηση.
4 Μαρτίου
Το Σάββατο 4 Μαρτίου, η πόλη της Κοκκινιάς δέχεται πρωινή επίθεση από δύο κατευθύνσεις με χωροφύλακες και ταγματασφαλίτες. Μια ομάδα αποτελούμενη από ένα καμιόνι χωροφύλακες κινείται από την Λεύκα, το οποίο βρέθηκε αντιμέτωπο με τις δυνάμεις του 1ου Τάγματος του 5ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Πειραιά και υποχρεώθηκαν να υποχωρήσουν. Μια άλλη ομάδα αποτελούμενη από δύο καμιόνια με ταγματασφαλίτες και χωροφύλακες εισβάλουν από την οδό Π. Ράλλη, στο ύψος του Γ' Νεκροταφείου. Την εισβολή αυτή αντιμετώπισε το Τάγμα του ΕΛΑΣ Κοκκινιάς, με διοικητή τον Γιάννη Πισσανό. Οι μάχες εξαπλώθηκαν από το Γ' Νεκροταφείο μέχρι τις εργατικές κατοικίες, εκεί που βρίσκεται σήμερα το Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας. Οι ταγματασφαλίτες τράπηκαν σε φυγή και υποχωρούν προς την Αθήνα, ενώ κάποιοι από αυτούς υποχωρούν προς το Κουτσικάρι (σήμερα Κορυδαλλός), σκοτώνοντας έναν λούστρο και έναν παλιατζή στην οδό Π. Ράλλη. Το ίδιο βράδυ συγκαλείται κοινή σύσκεψη στην Κοκκινιά από στελέχη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και αποφασίζουν γενική επιφυλακή και ενημέρωση του λαού της πόλης.
5 Μαρτίου
Την επόμενη μέρα, ο λαός της πόλης πραγματοποιεί μεγάλη διαδήλωση στην πλατεία του Αγίου Νικολάου και με το τέλος της, η πόλη δέχεται ξανά επιδρομή από δύο διευθύνσεις. Μία ομάδα με δύο καμιόνια γεμάτα με ταγματασφαλίτες και χωροφύλακες εισβάλουν από τη Λευκά, δεν βρίσκουν ουσιαστική αντίσταση και φτάνουν στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, όπου προβαίνουν σε τρομοκρατικές πράξεις κατά των κατοίκων της πόλης, συλλαμβάνοντας τον υπαστυνόμο Νίκο Σαββαΐδη και την γυναίκα του Άννα, μέλος του ΕΑΜ και δασκάλα, τον Στέφανο Πατεράκη, ποδοσφαιριστής της Προοδευτικής, τον δάσκαλο Γιώργο Βενέτα και τον Τσακάρα. Μία δεύτερη ομάδα, αποτελούμενη από τρία καμιόνια με ταγματασφαλίτες, εισβάλουν απο την οδό Θηβών. Εκεί οι μάχες εξαπλώθηκαν μέχρι την Παιδική Στέγη και το 3ο Τάγμα του ΕΛΑΣ Κοκκινιάς διασπά τις δυνάμεις των εισβολέων. Το ένα φορτηγό υποχωρεί προς την Αθήνα, το δεύτερο προς την Παλαιά Κοκκινιά και το τρίτο προς το Κουτσικάρι, όπου εκεί βρέθηκαν αντιμέτωποι με δυνάμεις του ΕΛΑΣ.
6 Μαρτίου
Την Δευτέρα 6 Μαρτίου ο Πειραιάς πραγματοποιεί πανεργατική απεργία συμπαράστασης στο λαό της Κοκκινιάς. Η Κοκκινιά δέχεται ξανά επίθεση από δύο φορτηγά με ταγματασφαλίτες που προσπαθούν να εισβάλουν στην πόλη από την περιοχή του Γ' Νεκροταφείου, όπου τράπηκαν σε φυγή, ύστερα από μάχη με δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Οι ταγματασφαλίτες αναδιοργανώνονται και ενισχύονται και με συνολικά 600 περίπου χωροφύλακες και ταγματασφαλίτες με δέκα φορτηγά, προχωρούν στην οδό Π. Ράλλη και υπό την πίεση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ τράπηκαν σε άτακτη φυγή προς πάσα κατεύθυνση, αντιμετωπίζοντας παντού δυνάμεις του ΕΛΑΣ.
7 Μαρτίου
Τα ξημερώματα της 7ης Μαρτίου, παρατηρείται κίνηση των κατακτητών περιμετρικά της πόλης. Μία ομάδα περίπου 40 ταγματασφαλιτών εντοπίζονται στην Θηβών, στο ύψος της οδού Καραϊσκάκη και 4 φορτηγά με Ναζί στο Κουτσικάρι, στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα η πλατεία Ελευθερίας και κατά τις 6 το πρωί, ο ΕΛΑΣ σημαίνει γενική επίθεση. Έπειτα από σφοδρές μάχες γύρω απο το Περιβολάκι (πλατεία Δαβάκη), οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ υποχωρούν, λόγω έλλειψης πυρομαχικών και οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το μέρος. Κάποιοι από αυτούς, κατευθύνονται προς την οδό Καραϊσκάκη, όπου το 2 Τάγμα του ΕΛΑΣ, τους απωθεί. Αντίθετα, από τη μεριά του Δημαρχείου, Γερμανοί εισβάλλουν στην πόλη, τους οποίους μαχητές του 3ου Τάγματος, με ένα οπλοπολυβόλο και πέντε χειροβομβίδες που ρίχνει ο Στέλιος Καρδάρας ανάγκασαν σε υποχώρηση. Στη συνέχεια αποφασίζεται η επίθεση με όσα πυρομαχικά έχουν απομείνει, αιφνιδιάζοντας τους Γερμανούς, οι οποίοι παρά την υπεροπλία τους υποχώρησαν και οχυρώθηκαν στο σχολείο που είναι μεταξύ της οδού Γρεβενών και Ραιδεστού. Στο σχολείο παρέμειναν ταμπουρωμένοι όλο το βράδυ και αναζητώντας μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, κάνουν μικρές επιδρομές σε δρόμους και εφόδους σε σπίτια, συλλαμβάνοντας Κοκκινιώτες.
8 Μαρτίου
Το επόμενο πρωί επιλέγουν ποιοί από τους αιχμαλώτους θα κρατηθούν και εκτελούν στην πλατεία Αγ. Αναργύρων τους συλληφθέντες από τις 5 Μάρτη, υπαστυνόμο Ν. Σαββαϊδη, τον δάσκαλό Γ. Βενέτο, τον Δ. Τσακανίκα και τον Τσακάρα. Αργά το απόγευμα Ναζί και ταγματασφαλίτες αποχωρούν από την Κοκκινιά σταδιακά, πέρνοντας μαζί συνολικά 300 αιχμαλώτους Κοκκινιώτες, τους οποίους οδήγησαν στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
2. Οι συνέπειες της μάχης
Την επόμενη μέρα στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, εκτελέστηκαν συνολικά 37 Κοκκινιώτες, από τους οποίους οι 5 ήταν αρμένιοι, ενώ οι υπόλοιποι βασανίστηκαν στα υπόγεια του στρατοπέδου, από άνδρες της Γκεστάπο. Η Κοκκινιά για ένα διάστημα περίπου πέντε μηνών, παρέμεινε ήσυχη, όταν τον Αύγουστο ακολούθησαν οι μαζικές εκτελέσεις στο Μπλόκο της Κοκκινιάς, ως αντίποινα της αντίστασης.
*****************************************
*********************************
Ήταν κοντά 3 τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Αυγούστου 1944, όταν οι Γερμανοί με τους Έλληνες συνεργάτες τους – κουκουλοφόρους, ξεκίνησαν μια επιχείρηση που οδήγησε σε λουτρό αίματος με ομαδικές εκτελέσεις, εμπρησμούς και λεηλασίες σπιτιών.
Στις μέρες μας ήρθε να προστεθεί ένα στοιχείο που κάνει τραγικά επίκαιρο να θυμάται κανείς τις θηριωδίες των ναζί στη συγκεκριμένη περιοχή, καθώς εκεί που πάτησαν οι μπότες του Γ΄ Ράιχ, ακολούθησαν μερικές δεκαετίες μετά, τα στιλέτα του χρυσαυγίτη Ρουπακιά, που στην περιοχή της Νίκαιας ξεδίπλωσε τη δράση του, με τραγικό αποτέλεσμα τη δολοφονία του Π. Φύσσα στη γειτονική περιοχή του Κερατσινίου.
Παρουσιάζουμε συνέντευξη με μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) παραρτήματος Νίκαιας, που είχαν ζήσει τα συγκεκριμένα γεγονότα.
Οι αντιστασιακοί είναι οι: Δημήτρης Μαυράκης, Μαρίτσα Παπαδημητρίου – Κοκκινάρη, Δέσποινα Κρομμυδάκη.
Οι συνεντεύξεις τους προέρχονται από το εξαντλημένο πια βιβλίο «Εργατικές Ιστορίες – συνεντεύξεις με πρωταγωνιστές του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα από το 1920 έως το 1967». Εκδόσεις BUX 1998, ISBN 960-7939-00-X, συγγραφέας Νάσος Μπράτσος.
Δ.Κ.: «Τότε η Κοκκινιά απαρτίζονταν, όπως και σήμερα, από προσφυγιά που είχε καυτά ζωτικά προβλήματα. Ο λαός που είχε έρθει από τη Μικρά Ασία, από τον Πόντο και από άλλες περιοχές, ήταν ρακένδυτος, χωρίς στέγη, χωρίς το νοικοκυριό του. Τα είχαν αφήσει εκεί πέρα, που τους είχαν κυνηγήσει οι Τούρκοι και τους ξεκληρίσανε. Φοβούμενοι μήπως χάσουν και τη ζωή τους, προτιμήσανε να εγκαταλείψουν τα υπάρχοντά τους και να έρθουν στην Ελλάδα και να ξαναρχίσουν πάλι από την αρχή. Ο κόσμος αυτός είχε συσπειρωθεί γύρω από τα εργατικά σωματεία και αγωνιζότανε για να μπορέσει να επιβιώσει εδώ. Τα προβλήματά τους ήταν η εργασία, η στέγη, φως, νερό κλπ και συσπειρώθηκαν γύρω από το εργατικό ΕΑΜ.
Τότε όλοι οι ξένοι (Γερμανοί, Ιταλοί, Άγγλοι) είχανε τα βλέμματά τους στραμμένα στην Ελλάδα και όταν συστάθηκαν ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ με αιμοδότη το ΚΚΕ, στα διάφορα καλέσματα που έκανε το εργατικό ΕΑΜ, ο λαός της Κοκκινιάς και ιδιαίτερα η προσφυγιά, ήταν πρώτη και ενωμένη
Οι φασίστες ονομάζανε την Κοκκινιά “Μικρή Μόσχα” και είχαν βάλει στόχο να μας ξεκληρίσουνε. Καλούσαν να παρουσιαστούμε με ψηλά τα χέρια στην πλατεία του Αγίου Νικολάου και από εκεί άλλους θα τους κρατούσανε, άλλους θα τους πηγαίνανε στη Γερμανία, άλλους στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου για εκτέλεση, κλπ».
Δ.Μ: «Οι Γερμανοί μαζί με τους ταγματασφαλίτες, άρχισαν από το Μάρτη μέχρι τον Αύγουστο που έγινε το μπλόκο, να μπαίνουν κρυφά με πολιτικά στην περιοχή. Γίνονταν όμως αντιληπτοί, τους κυνηγούσανε και έφευγαν.
Υπήρχαν πληροφορίες πριν το μπλόκο για κάποιες κινήσεις των Γερμανών και πάντα ο ΕΛΑΣ έπαιρνε τα μέτρα του. Και περιφρούρηση το βράδυ έβγαινε και φρουραρχείο είχε. Συλλαμβάναμε διάφορους γερμανοτσολιάδες με πολιτικά, τους παίρναμε τα ρούχα και φεύγανε γυμνοί.
Οι μάχες στην περιοχή της Νίκαιας, άρχισαν στις 7 του Μάρτη. Δόθηκε σκληρή μάχη από τον ΕΛΑΣ και έτσι δεν κατάφεραν να μπουν στην Κοκκινιά. Ξαναδοκίμασαν πάλι, αλλά δεν κατάφεραν τίποτα. Τότε ετοίμασαν άλλο σχέδιο και στις 15 Αυγούστου, δεν επιχείρησαν να μπουν κατευθείαν στην Κοκκινιά, αλλά να μπαίνουν σιγά – σιγά, από την Αγιά Σοφιά, τα Μανιάτικα, να κυκλώνουν δηλαδή την Κοκκινιά.
Γίνονταν μάχες με τον ΕΛΑΣ αλλά 17 Αυγούστου μπήκαν μέσα και κύκλωσαν την Κοκκινιά από βραδύς. Με τις ντουντούκες που είχαν καλούσαν όλους τους άνδρες, από 15 χρονών έως 60, να παρουσιαστούν όλοι στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Tα συνθήματα τα φωνάζανε οι προδότες που ήξεραν ελληνικά».
Δ.Κ.: «Οι προδότες της εποχής εκείνης που ματοκύλισαν την Κοκκινιά, δείχνοντας στους Γερμανούς τους προοδευτικούς ανθρώπους, ήταν οι παρακάτω: ο Μπατράνης, ο Βακαλόπουλος, ο Σγούρος, ο Πλυντζανόπουλος, κλπ. Οι χαφιέδες αυτοί είχαν παράδοση συνεργασίας και με τη δικτατορία του Μεταξά».
Δ.Μ.: «Όταν γέμισε η πλατεία της Οσίας Ξένης, από τους συγκεντρωμένους, τους γονάτισαν όλους. Βάλανε τότε τις κουκούλες οι χαφιέδες και περνάγανε δίπλα από τον κόσμο και έδειχναν. Όποιον έδειχναν τον έπαιρναν για εκτέλεση στη μάντρα. Όπου υπήρχε παράνομος που κρυβόταν, οι Γερμανοί έβαζαν φωτιά στη συνοικία. Το μεγαλύτερο ολοκαύτωμα έγινε στην περιοχή Αρμένικα. Τα σπίτια τα λαμπάδιασαν και εκτέλεσαν πολλούς στη μάντρα που σήμερα είναι το γήπεδο.
Τη μέρα του μπλόκου έγινε μάχη με την Κουμπάτη τη Διαμάντω. Σκοτωθήκανε πολλοί κι έμεινε μόνη της. Την φέρανε σέρνοντας από τα μαλλιά στη μάντρα για την εκτέλεση.
Όσοι δεν εκτελέστηκαν τους πήγαν στο Χαϊδάρι κι από εκεί στη Γερμανία. Οι Γερμανοί εκτέλεσαν κι ένα προδότη, τον Μπαστράνη, μέχρι κι αυτοί τον σιχάθηκαν. Έψαξαν τα σπίτια κι όποιον έβρισκαν κρυμμένο, τον εκτελούσαν επιτόπου στο δρόμο. Γι αυτούς τους εκτελεσμένους, κάνουμε κάθε χρόνο στις 17 Αυγούστου μια ειδική εκδήλωση, που τη λέμε «τα Στεφανώματα». Δηλαδή στον τόπο των εκτελέσεων, καταθέτουμε στεφάνι και λέμε και δύο λόγια. Υπήρχε και κόσμος που κατάφερε να φύγει από την περιοχή και βγήκε στην παρανομία».
Δ.Κ.: «Οι εκτελεσμένοι ήταν γύρω στα 200 άτομα, αλλά δεν είναι οι μόνοι νεκροί της περιοχής, αφού τόσο στον αγώνα εναντίον των Ιταλών, όσο και ενάντια στους Γερμανούς, αλλά και αργότερα στους Άγγλους, είχαμε νεκρούς. Την ημέρα του μπλόκου, που θα μείνει στη μνήμη όλων μας, είναι το αιματοκύλισμα, αλλά πιο πολύ εντύπωση μου έκανε το σπάσιμο της επάνω μάντρας των Αρμένικων. Είχανε στοιβάσει όλα τα άτομα το ένα πάνω στο άλλο και βγήκε το χωνί και είπε να έρθουν οι οικογένειες να πάρουν τους νεκρούς τους για να τους θάψουνε.
Όμως δεν υπήρχανε τότε τα κατάλληλα μέσα, εμένα προσωπικά μου έκανε εντύπωση του Μπογδάνου η περίπτωση, που ήρθε στη μάντρα στα Αρμένικα και πήρε το παιδί του σαν σφαγμένο πρόβατο, το έβαλε στον ώμο του και το κατέβασε σπίτι του, βάφοντας όλο τον δρόμο με αίμα.
Επειδή έζησα όλα αυτά τα γεγονότα, θα φωνάζω με όλη μου τη δύναμη που έχει απομείνει, ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός, εδραίωση της ειρήνης σε όλες τις χώρες».
Δ.Μ.: «Παρά τα θύματα που είχε ο Κοκκινιώτικος λαός, συνέχισε τον αγώνα με διαμαρτυρίες, με συγκεντρώσεις και ξαναβρήκε το ηθικό του, μέσα σε ένα τέτοιο κακό.
Ο αντίκτυπος του μπλόκου ήταν να δυναμώσει το αντιστασιακό κίνημα. Τα χτυπήματα σε βάρος των κατακτητών τα συνεχίσαμε και φυσικά ξέραμε ποιοι προδότες τους είχαν βοηθήσει, έτσι ώστε κάναμε αυτό που έπρεπε, τα χτυπήματα πήραν το δρόμο που έπρεπε να πάρουν.
Για το σήμερα, για τις ομάδες των νοσταλγών του φασισμού που εμφανίζονται αμελητέες, έχω να πω ότι το μικρό γίνεται μεγάλο. Ξεκινάει κάτι με 5-6 άτομα, γίνονται 10-20 και ανεβαίνει. Το κακό πρέπει να το χτυπάς στη ρίζα του.
Βλέπω ότι ορισμένοι μεγαλοκαρχαρίες και κυβερνήσεις, υποστηρίζουν έμμεσα τους νεοναζί. Εάν θέλουνε μπορούσαν να τους είχαν εξαφανίσει μόλις είχαν εμφανιστεί, όμως τους άφησαν και μεγαλώνουν και τους βοηθάνε.
Μέχρι και στα γραφεία μας έστειλαν απειλητικές επιστολές και αγκυλωτούς σταυρούς. Εμείς αυτή την κατάσταση την πολεμήσαμε και θα συνεχίσουμε. Τον αγώνα που αρχίσαμε, θα τον συνεχίσουμε, δεν θα αφήσουμε να πάνε χαμένα τα όνειρα αυτών που έπεσαν».
Δ.Κ.: «Να επιμείνουμε στα τότε αιτήματα, που ήταν για ψωμί, για παιδεία, για ελευθερία, για ανεξαρτησία, για ειρήνη. Οράματα που ακόμα και σήμερα μένουν ανεκπλήρωτα και συνεχίζουμε όλοι εμείς τον αγώνα και θα τον συνεχίζουμε μέχρι να πεθάνουμε.
Μετά από τον αγώνα του Κοκκινιώτικου λαού και ειδικά των κομμουνιστών, θα το τονίσω αυτό, γι αυτά όλα τα ιδανικά που έκαναν τον αγώνα, τους στείλανε φυλακή και εξορίες. Αυτή ήταν η αμοιβή των αντιστασιακών και σήμερα παραμένει το πρόβλημα καυτό και ανεκπλήρωτο».
Από τα τρία εκατομμύρια οργανωμένων μελών της εθνικής αντίστασης, οι 1.740.000 ήταν γυναίκες, ενώ γυναίκες και κορίτσια ήταν τα περισσότερα μέλη της ΕΠΟΝ και του παιδικού της τμήματος. Οι γυναίκες της αντίστασης ίδρυσαν 679 λαϊκά ιατρεία, 169 λαϊκά νοσοκομεία και 1.253 λαϊκά φαρμακεία σε όλη τη χώρα.
ΠΗΓΕΣ
https://el.wikipedia.org/
https://bluebig.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αβαγνον