Ο ΤΟΡΠΙΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΥΔΡΟΜΟΥ "ΕΛΛΗ", όπως τον είδε ο κυβερνήτης του Ιταλικού Υ/Β “Delphino”

Αναδημοσίευση από το Περί Αλός http://perialos.blogspot.gr, του μεγάλου ιστορικού γεγονότος του τορπιλισμού του εύδρομου ΕΛΛΗ ...

Ο ΤΟΡΠΙΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΥΔΡΟΜΟΥ "ΕΛΛΗ",

όπως τον είδε ο κυβερνήτης

του Ιταλικού Υ/Β “Delphino”(1)

Περί Αλός

Κ. Παiζης – Παραδέλης

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ναυτική Επιθεώρηση»

Τεύχος 570, σελ. 99, έκδοση ΥΙΝ/ΓΕΝ, ΣΕΠ-ΝΟΕ 2009.

(Αναδημοσίευση από άρθρο τεύχους 465 του 1990).

Αναδημοσίευση στο Περί Αλός με την έγκριση της Ν.Ε.

Το ιταλικό υποβρύχιο, αποπειράθηκε να τορπι-

λίσει και τα επιβατηγά Έλση και  Έσπερος που

βρίσκονταν μέσα στο λιμάνι της Τήνου.

ΦΩΤΟ: ΠΝ/ΥΙΝ

Όπως όλοι γνωρίζουμε, στις 8:25 το πρωί της 15 Αυγούστου 1940, ανήμερα στη γιορτή της Μεγαλόχαρης, τορπιλλίσθηκε και βυθίσθηκε το εύδρομο «Έλλη» έξω από το λιμάνι της Τήνου, όπου είχε σταλεί για να λάβει μέρος στις γιορταστικές εκδηλώσεις της ημέρας αυτής.

Μετά τις γενόμενες έρευνες από δύτες του Ναυτικού διαπιστώθηκε ότι οι τορπίλλες ήταν ιταλικές και επομένως η επίθεση έγινε από ιταλικό υποβρύχιο. Η διαπίστωση όμως αυτή κρατήθηκε μυστική μέχρι την Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Από τη βύθιση του «Έλλη» έχασαν τη ζωή τους 1 υπαξιωματικός και 8 ναύτες από το πλήρωμα του πλοίου και επίσης μια γυναίκα από το πλήθος των προσκυνητών, η οποία έπαθε συγκοπή με την έκρηξη της δεύτερης τορπίλλης.

Μετά τη λήξη του πολέμου, αποκαλύφθηκε ότι το υποβρύχιο ήταν το ιταλικό «Delphino» (2), το οποίο είχε ξεκινήσει για το σκοπό αυτό από τη ναυτική βάση Παρθένι της Λέρου, το βράδυ της 14 Αυγούστου.

Κυβερνήτης ήταν ο Υποπλοίαρχος Guiseppe Aicardi.

Το ιστορικό της εγκληματικής αυτής αποστολής αποκαλύφθηκε αρκετά αργότερα, όταν το ιταλικό περιοδικό TEMPO, στις αρχές του 1960, άρχισε να δημοσιεύει τα απομνημονεύματα του Ιταλού Διοικητού των Δωδεκανήσων, κόμητα De Vecchi με τίτλο «ο αληθινός Μουσολίνι» (Mussolini Vero). Στα απομνημονεύματα αυτά, αναφερόμενος στον τορπιλλισμό της «Έλλης» λέει ότι «η βύθιση, πράγματι ατυχής του «Έλλη» προκάλεσε αναταραχή σε διεθνές επίπεδο». Ο χαρακτηρισμός «ατυχής» που έδωσε ο De Vecchi στη βύθιση του πλοίου ενόχλησε τον Guiseppe Aicardi, ο οποίος είχε πια παραιτηθεί από το Ιταλικό Ναυτικό και ήταν τότε πλοίαρχος σε ποντοπόρα εμπορικά πλοία. Έστειλε λοιπόν μια επιστολή στην εφημερίδα NAZIONE της Φλωρεντίας, η οποία δημοσιεύθηκε στις 19 Απριλίου 1960. Τα κύρια σημεία αυτής της επιστολής, η οποία είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό, θα παρουσιάσω στους αναγνώστες της Ναυτικής Επιθεωρήσεως, διότι πιστεύω ότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα και φωτίζει από μια άλλη σκοπιά τα κίνητρα και τον τρόπο εκτέλεσης της επιχείρησης αυτής.

Γράφει ο Aicardi:

«Επειδή τώρα πλέον δεν υπάρχει τίποτα το μυστηριώδες θέλω και εγώ να πω κάτι σχετικά και για να διαφωτίσω μερικά σημεία της ιστορίας, που με αφορά προσωπικά και για να γίνει περισσότερο αντιληπτό και να δικαιολογηθεί εκείνη η ενέργεια, που πήρα εντολή να εκτελέσω».

Ανάμεσα στους κυβερνήτες των υποβρυχίων στη Λέρο, ήσαν, με τον Aicardi άνδρες αναγνωρισμένης αξίας: ο Spigal, o Migeca, o Lucchesini, o Politi. Η εκλογή έπεσε στον Aicardi που είχε στο ενεργητικό του μια πρόσφατη πετυχημένη επιχείρηση.

Το ελαφρό καταδρομικό ΕΛΛΗ (Πρώην κινέζικο FEI - HUNG). ΦΩΤΟ: ΠΝ/ΥΙΝ

Στις δεκατέσσερεις Αυγούστου, ο κόμης De Vecchi, κυβερνήτης του Αιγαίου, έφθασε στη Λέρο από τη Ρόδο, συνοδευόμενος από το ναύαρχο Biancheri, κάλεσε τον κυβερνήτη Aicardi, του έδειξε μια επιστολή, γραμμένη με το χέρι από τον αρχηγό του Ναυτικού Επιτελείου και του είπε: «Αυτή είναι η επιστολή του ναυάρχου σου, διάβασέ την…» ύστερα, ενώ ο κυβερνήτης διάβαζε, του έδωσε προφορικά τις οδηγίες του: «Θα εφοδιασθείς με τορπίλλες όσο περισσότερες μπορείς, πέραν της κανονικής ποσότητας και πρέπει να τορπιλλήσεις, ότι συναντήσεις «ουδέτερα και μη ουδέτερα».

«Δεν έκαμε καμμία διάκριση –λέει οAicardi– μεταξύ πολεμικών πλοίων και εμπορικών, αυτό το βεβαιώνω κατά τρόπο απόλυτο. Και δεν είχα καμμία αμφιβολία

στο πώς εννοούσε την αποστολή, που μου είχε αναθέσει. Άλλωστε υπήρξε συντομότατος και μου άφησε μοναδικό έγγραφο, που ακόμα κατέχω, ένα φύλλο αντζέντας ριγωτό με τετράγωνα, όπου με το χέρι του έγραψε με λεπτομέρεια τις τελευταίες πληροφορίες της αεροπορικής αναγνώρισης: «Τήνος» ένα μεγάλο επιβατηγό και εμπορικό πλοίο. «Σύρος» δύο πλοία. Κατόπιν ετοίμασα, σε γενικές γραμμές, το πρόγραμμα: να καταλάβω «εξαπίνης» εκείνα τα πλοία στα λιμάνια που μου υποδείχθησαν, κατόπιν να κατευθυνθώ προς την Αίγινα, για να παρεμποδίσω τη ναυσιπλοΐα στον ισθμό της Κορίνθου. Να μη βρεθώ στα νότια του παραλλήλου των 36° 50’, που είναι στη Νιό, Μήλο και Αμοργό γιατί ήταν δυνατόν να παρέμβουν άλλα υποβρύχιά μας στις ζώνες της ενέδρας μας. Οι επιχειρήσεις θα έπρεπε να γίνουν έτσι, ώστε η ταυτότητα και η εθνικότητα του υποβρυχίου να μην αναγνωρισθούν».

Το «Delphino» έφθασε πολύ πρωί στις δεκαπέντε Αυγούστου μπροστά στην Τήνο και αντιληφθήκαμε να φεύγει προς βορρά ένα μεγάλο πλοίο. Άλλα δύο ήσαν ακόμα στο λιμάνι. Ενώ ο κυβερνήτης Aicardi στο περισκόπιο κοίταζε γύρω και μελετούσε τον τρόπο να τα πλήξει, (τα ρηχά νερά δεν επιτρέπουν σε ένα υποβρύχιο να πλησιάσει σε κατάδυση στην είσοδο του λιμανιού) είδε να φθάνει σιωπηλό στα νώτα του από τα δυτικά το «Έλλη».

«Δεν είχα ούτε δισταγμό ούτε ταλάντευση. Είχα συνείδηση ότι εκτελώ μια στρατιωτική διαταγή, η οποία δεν έδινε περιθώρια για αμφιβολίες. Σήμερα τρέφω για την Ελλάδα αισθήματα συμπάθειας και θαυμασμού, και χαίρω για την ειλικρινή φιλία που υπάρχει ανάμεσα στους Έλληνες και εμάς. Αλλά, τότε, πέρα από κάθε αμφιβολία, βρισκόμασταν σε αντίθετα στρατόπεδα. Από ό,τι ήξερα η διαταγή που είχα πάρει μπορούσε να αποτελεί το προοίμιο για μία άμεση, κανονική είσοδο στον πόλεμο…».

«Τα δύο πλοία που ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι της Τήνου, δεν είχαν την Ελληνική σημαία ζωγραφισμένη στα πλευρά. Η πλέον φανερή προβολή των εθνικών χρωμάτων, ήταν το πρώτο μέρος προφυλάξεως, που έπρεπε να λάβουν για την ασφάλεια των νομίμων πλοίων.

Εκείνα τα δύο πλοία έπρεπε να τα πλήξω. Και τότε δεν μπορούσα να σκεφθώ ότι ήταν δυνατό να αφήσω να χαθεί η ευκαιρία του «Έλλη».  Αλλιώς ύστερα θα το είχα από πάνω μου και δεν θα μου την χάριζε».

Πώς περιγράφεται ο τορπιλλισμός

Εκτόξευση από την πλώρη μιας τορπίλλης εναντίον του "Έλλη", ύστερα, ενώ αυτή προχωρεί προς το στόχο της, στρέφω όλο αριστερά, και αφού άλλαξα εντελώς πορεία, έριξα από την πρύμνα δύο τορπίλλες στο εσωτερικό του λιμανιού. Το «Έλλη» χτυπήθηκε ακριβώς στη μέση, ανάμεσα στις δύο καπνοδόχους. Το πλοίο τραντάχθηκε δυνατά από τη σφοδρή έκρηξη και θα μείνει για λίγο στην επιφάνεια, δείχνοντας ένα τεράστιο ρήγμα στην ίσαλο γραμμή, στρογγυλή, όπως ο ήλιος όταν ανατέλλει.

Οι δύο τορπίλλες που ρίχθησαν μέσα στο λιμάνι, είχαν διαφορετικό αποτέλεσμα.

Το άνοιγμα είναι στενό και επί πλέον η ορατότητα είναι πολύ μικρή. Η μία έπληξε το άκρο του βορεινού μώλου και ξεσήκωσε νερό και πέτρες, η άλλη βρήκε το στόχο. Είδα μια μεγάλη στήλη νερού στα πλευρά του πλοίου, αφήνω το περισκόπιο για να ρίξω μια ματιά στα όργανα του συστήματος ρίψεως, διότι το απότομο ξαλάφρωμα της πρύμνης προκαλεί βύθιση της πλώρης, ύστερα στρέφω για να κοιτάξω και η τεράστια στήλη νερού είναι ακόμα στον αέρα. Πλεούμενα κάθε είδους, αλιευτικά, ατμόπλοια, φθάνουν στο λιμάνι, στην πλώρη του «Έλλη», βλέπω ένα κανόνι που βάλλει τρελλά, χωρίς να ξέρει πού, χωρίς να ξέρει εναντίον ποιού. Λόγω του χαρακτήρα της αποστολής κρίνω σκόπιμο να απομακρυνθώ αμέσως. Το «Έλλη» επιπλέει ακόμη. Θα βυθιστεί ύστερα από μερικά λεπτά.

Το «Delphino» απομακρύνεται. Σύμφωνα με τις διαταγές, κατευθύνεται στη Σύρα, πάντοτε σε κατάδυση. Φθάνει εκεί πριν από το μεσημέρι, πλέει προς την είσοδο του λιμανιού, αποφεύγοντας τα αβαθή νερά, με τη βοήθεια του υπερηχητικού βυθομετρητή. Δεν υπάρχει η σκιά ενός πλοίου.

Το λιμάνι είναι άδειο, ακόμη και από μικρά πλεούμενα και από μικρές βάρκες. «Ποτέ δεν είδα λιμάνι τόσο άδειο» λέει ο Aicardi. Η αποστολή του υποβρυχίου είχε συνεχισθεί στα ελληνικά νερά, έως ότου έφθασε στον Aicardi η διαταγή να επιστρέψει στη βάση.

Ύστερα από τον τορπιλλισμό του «Έλλη», η Ελλάδα εξαπόλυσε εναγώνια, με τη διπλωματική οδό, την είδηση ότι έπλεε μια νηοπομπή γεμάτη από προσκυνητές. Και ο Aicardi νόμισε ότι η ξαφνική ανάκλησή του από την αποστολή, είχε γίνει από το Αρχηγείο Ναυτικού, προ παντός για το «φόβο» ότι εκείνος, εκτελώντας τις διαταγές που είχε πάρει, να βυθίζει «τα πάντα», θα κτυπούσε και εκείνα τα πλοία της νηοπομπής.

Και το «Delphino», πράγματι, τα συνάντησε: ήσαν πέντε, συνοδευόμενα από ένα βαρύ αγγλικό καταδρομικό, τύπου «Exeter»(3) και τα καταδίωξε και στη διάρκεια της νύκτας, ενώ ήσαν αγκυροβολημένα στον όρμο των Αθηνών, έκανε τους χειρισμούς για να τα έχει ανάμεσά του και του φεγγαριού, ώστε να τα αιφνιδιάσει όταν θα έβγαιναν.

Τη στιγμή εκείνη, ένα ραδιοτηλεγράφημα από τη Ρώμη, του ανέκοψε τη δράση.

«Γιατί –διερωτάται ο υποπλοίαρχος Aicardi– ακριβώς εκείνος πρέπει να πει ατυχές»; Τότε δεν είχε αυτή τη γνώμη. Ίσως θα ήταν «ευτυχής» ο τορπιλλισμός ενός πλοίου,περισσότερων πλοίων, έστω και φορτωμένων με προσκυνητές και ύστερα γιατί «ατυχές» από τη στιγμή που οι Έλληνες είχαν κάνει την εκλογή τους, μεταξύ των δύοεμπόλεμων στρατοπέδων και η απόφαση τους δεν άλλαξε ούτε από το γεγονός ότι για πολύ καιρό είχε γίνει πιστευτό ότι η βύθιση του «Έλλη» είχε επινοηθεί από τους Άγγλους, για να σπρώξουν την Ελλάδα να εισέλθει ανοικτά στη σύρραξη; Από την άλλη μεριά, ο τορπιλλισμός του καταδρομι-κού, προκάλεσε για λίγο καιρό, μια ανάσχεση στην ελληνική ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο, πράγμα που αναμφίβολα μας ωφέλησε».

«Ο De Vecchi, διηγείται ο Aicardi, ήταν ένας αρχηγός θαρραλέος, εμπνεόμενος από απέραντη φιλοπατρία, ένας άνθρωπος αγνός και έντιμος. Αλλά η τόλμη του, θα μπορούσε να λεχθεί, ότι ήταν γαριβαλντική, αδιάφορη για τα αξιώματα της μεγάλης λεπτομερειακής τεχνικής του πολέμου.

Παραδείγματος χάριν, εξηγεί ο κυβερνήτης του Delphino – συνήθιζε να βγαίνει με τα MAS (σ.μ ανθυποβρυχιακά σκάφη) και έτρεχε να συναντήσει τα υποβρύχια που επέστρεφαν, πλέοντας στην επιφάνεια, στις υποχρεωτικές γραμμές πορείας ασφαλείας. Τα σταματούσε, επιβιβαζόταν σ’ αυτά, ενώ τα πληρώματα των υποβρυχίων καθόντουσαν σε αναμμένα κάρβουνα, γιατί ήξεραν ότι αυτός ήταν ο ιδεώδης τρόπος να δεχθούν μια τορπίλλη από έναν Άγγλο συνάδελφο. Ένας συνάδελφός μου διηγόταν ότι βλέποντας από μακριά να τρέχει καταπάνω τους ένα «MAS», χωρίς προειδοποίηση, παραλίγο να το σταματούσε με το κανόνι».

«Αυτή η πολυτάραχη περιπέτεια – καταλήγει ο Υποπλοίαρχος Aicardi – άφησε και σε μένα μια πικρή ανάμνηση, που κάθε τόσο ξανάρχεται. Όχι, όμως σαν μετάνοια ή λόγω τύψεων συνειδήσεως. Ενώ διάφοροι έως τώρα μίλησαν στα κρυφά και σε μυστηριακή ατμόσφαιρα, όσον αφορά εμένα, παρά το ότι δεν καυχήθηκα ποτέ, δεν είχα ποτέ φοβηθεί να πω ότι ο εκτελεστής ήμουνα εγώ. Το γεγονός εντάσσοταν στα συνηθισμένα καθήκοντα αρμοδιότητος και χρέους. Οι διαταγές δεν είναι αστεία, ή

προτάσεις που επιδέχονται συζήτηση, εκτελούνται χωρίς αντίρρηση. Η πικρή ανάμνηση, που μου ξανάρχεται και σήμερα, είναι ότι η τορπίλλη που έπληξε το μικρό κυματοθραύστη, στα βορεινά του λιμανιού της Τήνου προκάλεσε το θάνατο μιας φτωχής γυναίκας. Θα πρέπει να έπασχε από την καρδιά της: η έκρηξη την κεραυνοβόλησε, χωρίς το παραμικρό τραύμα. Αυτή η λεπτομέρεια, την πληροφορήθηκα στη Λέρο, αμέσως ύστερα από την επιστροφή μου και με εγέμισε θλίψη».

Το ιταλικό Υ/Β "Delfino". ΦΩΤΟ: www.wrecksite.eu

Διαβάζοντας την επιστολή του Aicardi δεν μπορούμε να αποφύγουμε μερικές βασικές παρατηρήσεις, τις οποίες θα αναφέρουμε κατωτέρω για την καλύτερη παρουσίαση της επιχείρησης του τορπιλλισμού του «Έλλη».

Κατ' αρχήν, έκπληξη προκαλεί ο τρόπος που λειτουργούσε η ανώτερη Ιταλική ηγεσία και η ηγεσία του Ιταλικού Ναυτικού στη λήψη τόσο σοβαρών αποφάσεων, καθώς και η μέθοδος που ακολουθήθηκε για τη μεταβίβαση των διαταγών υλοποίησής τους.

Η συγκεκριμένη διαταγή ήταν μια διαταγή επιπόλαιη και αυθαίρετη, χωρίς καμία μελέτη για τις συνέπειές της. Γι’ αυτό και γρήγορα ανακλήθηκε. Χαρακτηριστικό είναι ότι την επιχείρηση αυτή δεν την εγνώριζε ούτε και ο Υπουργός των Εξωτερικών Τσιάνο, όπως φαίνεται από το ημερολόγιο του που δημοσιεύθηκε μετά τον πόλεμο. Γράφει στις 15 Αυγούστου 1940: «Βυθίστηκε ένα Ελληνικό Σκάφος από υποβρύχιο που ακόμη δεν ξέρουμε ποιο είναι. Για μένα υπάρχει στη μέση η προπέτεια του De Vecchi. Συνομίλησα με τον Ντούτεμ ο οποίος επιθυμεί να λυθεί ειρηνικά το επεισόδιο αυτό, το οποίο θα μπορούσε να έλειπε» (σ.σ. το οποίο ο ίδιος είχε διατάξει).

Σημειούται η ανυπαρξία οργανωμένου και σωστού δικτύου πληροφοριών από την πλευρά του Ιταλικού Ναυτικού. Είναι πρωτοφα΄νές για μια τεράστια ναυτιική δύναμη όπως η Ιταλική, με τόσα θωρηκτά, καταδρομικά και υποβρύχια η οποία ετοιμάζεται για πόλεμο να μη γνωρίζει τις κινήσεις του Ελληνικού Στόλου και ότι στις 15 Αυγούστου είναι στην Τήνο μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας και υπάρχει προς το νησί αυτό παραδοσιακή μεταφορ΄απροσκυνητών.

Αντίθετα έβλεπαν συνεχώς μυστική υποστήριξη της Αγγλίας και Βρεταννικές νηοπομπές στο Αιγαίο, χωρίς να μπουν στον κόπο να αναλύσουν τι σκοπό θα εξυπηρετούσαν οι νηοπομπές αυτές. Ο πρέσβης όμως της Ιταλίας στην Αθήνα Gratsi στο βιβλίο «Αρχή του Τέλους» που εκδόθηκε μετά τον πόλεμο, βεβαιώνει ότι ουδεμία Βρεταννική Βάση υπήρχε στην Ελλάδα πριν από τις 28 Οκτωβρίου 1940.

Από την επιστολή Aicardi προκύπτει ότι ο κύριος στόχος του «Delphino» δεν ήταν το «Έλλη» αλλά τα «οπλιταγωγά» κατά τον Aicardi, δηλαδή τα επιβατηγά τα οποία μετέφεραν τους προσκυνητές στην Τήνο και είναι ευτύχημα που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τους στόχους του αυτούς.

Έτσι ο «Έσπερος», η «Ελένη», η «Αρντένα» και τα άλλα πλοία που ήταν στο λιμάνι της Τήνου, γλύτωσαν τον τορπιλλισμό και έτσι δεν θρηνήσαμε εκατοντάδες αθώα θύματα.

Είναι ευτύχημα επίσης που ο Aicardi δεν βρήκε πλοία στο λιμάνι της Σύρου και ότι στη συνέχεια δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει την περιπολία του στον Σαρωνικό, όπως είχε αρχικά διαταχθεί.

Τέλος θα πρέπει να υπογραμμισθεί η κυνικότητα του υποπλοιάρχου Aicardi ο οποίος χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό και χωρίς τύψεις προχώρησε στην πραγματοποίηση μιας εγκληματικής επιχείρησης σε ειρηνική περίοδο χωρίς προειδοποίηση. Μια επιχείρηση που θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει αργότερα εγκληματία πολέμου. Χαρακτηριστικά τονίζει ότι η επιχείρηση αυτή άφησε σ’ αυτόν «μια πικρή ανάμνηση που κάθε τόσο ξανάρχεται. Όμως, όχι σαν μετάνοια ή λόγω τύψεων συνειδήσεως…

Το γεγονός εντάσσεται στα συνηθισμένα καθήκοντα αρμοδιότητος και χρέους. Οι διαταγές δεν είναι αστεία ή προτάσεις που επιδέχονται συζήτηση, εκτελούνται χωρίς αντίρρηση». Ίσως το αποκορύφωμα της υποκρισίας του Aicardi είναι όταν αναφέρεται στο μεμονωμένο θάνατο μιας γυναίκας στην προβλήτα της Τήνου. Την είδηση την πληροφορήθηκε όταν επέστρεψε στην Λέρο και όπως είπε «τον εγέμισε θλίψη».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(1) Τα περισσότερα στοιχεία του παρόντος άρθρου τα οφείλω στις δημοσιεύσεις του Ροδίτη δικηγόρου και ερευνητή Μανώλη Παπαϊωάννου, στην εφημερίδα «Πρόοδος» της Ρόδου (1980).

(2) Το Delphino ήταν υποβρύχιο 810 τόννων κατασκευής 1930.

(3) Ο Aicardi δεν λέει την αλήθεια. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια νηοπομπή, εκτός αν τη συγχέει με τη νηοπομπή που σχηματίστηκε για τη συνοδεία των πλοίων των προσκυνητών από την Τήνο προς τον Πειραιά. Συνοδευόταν από Ελληνικά αντιτορπιλλικά.

ΠΗΓΗ: http://perialos.blogspot.gr/2012/01/blog-post_21.html