Ἡ ἱστορία τοῦ μέλλοντος τῆς Ἱερισσοῦ
Τοῦ Νίκου Λυγεροῦ
Ὅταν βρίσκεσαι σὲ μιὰ περιοχὴ ποὺ ἀποτελεῖ τὸ σταυροδρόμι μεταξύ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Χριστιανοσύνης μέσω τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ τοῦ Ἁγίου Ὅρους, δὲν ἔχεις καν τὸ δικαίωμα νὰ καταστραφεῖς, διότι ἀποτελεῖς κληρονομικὸ πλοῦτο γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὁ λόγος εἶναι ἁπλός. Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ δύσκολα κατορθώματα εἶναι νὰ δημιουργεῖς παρελθόν. Ἔτσι ὅταν τὸ ἔχεις, τὸ πιὸ δύσκολο εἶναι νὰ τὸ διατηρήσεις.
Ἡ Ἱερισσὸς ἔχει τὴν ἰδιότητα ὡς περιοχή, τῆς ἱστορικῆς συνέχειας. Δίχως παύση, ἡ περιοχὴ κατοικεῖται ἀπὸ τὴν Ἀρχαιότητα, διότι ποτὲ στὴν ἱστορία της δὲν πόνταρε στὴ μονοκαλλιέργεια. Ἐνῶ πολλὰ χωριὰ ποὺ ἔκαναν αὐτὸ τὸ στρατηγικὸ λάθος, δὲν ὑπάρχουν πιά. Ὅταν ἐπιπλέον ἐντοπίζεις ὅτι μιὰ πράξη εἶναι μὴ ἀναστρέψιμη στὴν περιοχή, δὲν ἔχεις τὸ δικαίωμα νὰ τὴν δοκιμάσεις, ἀφοῦ δὲν θὰ μπορεῖ κανεὶς πιὰ νὰ τὴν διορθώσει στὸ μέλλον.
Οὐσιαστικὰ ἡ Ἱερισσὸς δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ πεθάνει. Εἶναι λοιπὸν ὑποχρεωμένη νὰ ἀναζητήσει μιὰ ἀνθρώπινη στρατηγικὴ ἀνάπτυξης ποὺ νὰ δίνει προοπτικὲς ὄχι μόνο στοὺς κατοίκους της ἀλλὰ σ’ ὅλη τὴν περιοχή. Δὲν μπορεῖ νὰ βρίσκεσαι στὸ μονοπάτι τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ νὰ μὴν τὸ ἀξιοποιεῖς ὅταν ξέρεις ὅτι οἱ προσκυνητὲς ἀποτελοῦν ἕναν πληθυσμὸ ποὺ ἔχει πνευματικὲς ἀξίες καὶ ἀναζητᾶ μιὰ ποιοτικὴ ζωή. Δὲν μπορεῖ νὰ....
βρίσκεσαι στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει ἕνα κέντρο ἀριστοτελικῶν σπουδῶν ποὺ νὰ φιλοξενεῖ εἰδικοὺς ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο.
Στὴν οὐσία δὲν μπορεῖς νὰ βρίσκεσαι ἀνάμεσά σε δύο ὀντότητες μὲ μιὰ παγκόσμια ἀναγνωρισιμότητα καὶ ν’ ἀναρωτιέσαι ἀκόμα πῶς πρέπει νὰ τὸ ἀξιοποιήσεις. Δὲν γίνεται νὰ ἔχεις μιὰ φημισμένη περιοχὴ γιὰ τὶς καλλιέργειές της καὶ νὰ μὴν ἔχεις ἐφαρμόσει ζεόλιθο γιὰ νὰ βελτιώσεις τὶς ἀποδόσεις τους, τὴν παραγωγὴ καὶ τὴν ποιότητα, ἐνῶ ἐξοικονομεῖς νερό, λιπάσματα καὶ ἀποφεύγεις βαριὰ φυτοφάρμακα. Ὅταν ἔχεις ὡς τοποθεσία τὸ ἀσύγκριτο πλεονέκτημα νὰ συνδυάζεις τὸν Ἑλληνισμό, τὸν Χριστιανισμό, τὸ φυσικὸ κάλλος καὶ τὸν ποιοτικὸ τουρισμό, εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ θεωρεῖς ὅτι δὲν ἔχεις μέλλον. Στὴν πραγματικότητα, πρὶν ἀπελευθερώσεις τὴ γῆ ἀπὸ ὁποιαδήποτε παρέμβαση ποὺ εἶναι μὴ ἀναστρέψιμη, πρέπει νὰ ἀπελευθερώσεις τὰ κατεχόμενα τοῦ μυαλοῦ σου.
Γιατί ὅταν γιὰ χρόνια καὶ δεκαετίες σ’ ἔχουν πείσει ὅτι δὲν ἔχεις καμιὰ ἄλλη προοπτικὴ ἀπὸ τὸ νὰ σὲ ἐκμεταλλεύεται ἕνας φορέας ποὺ προκαλεῖ ἐξάρτηση σὲ σένα καὶ καταστροφὴ στὴ γῆ σου, ἔχεις ὄντως τὴν ἐντύπωση ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις τίποτα καὶ στὸ τέλος τὸ πιστεύεις. Ἡ δυσκολία ἑνὸς ἀγώνα εἶναι αὐτὴ ποὺ δίνει τὴν ἀξία σ’ ἕνα λαό.
Στὴν Ἱερισσὸ δὲν γονάτισε ἡ ἀντίσταση γιατί εἶναι τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ δὲν ἔχουμε μάθει νὰ σκύβουμε τὸ κεφάλι μπροστὰ στοὺς κατακτητές. Τὸ μόνο πρόβλημα εἶναι ὅτι ἡ ἀντίσταση ὅσο καὶ σθεναρὴ νὰ εἶναι, ἂν δὲν ἔχει προοπτικές, θὰ ὑπάρξει κορεσμός. Γὶ αὐτὸ τὸ λόγο εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀξιοποιηθεῖ τὸ ἀσύγκριτο πλεονέκτημα τῆς περιοχῆς.
Οἱ συνεταιρισμοὶ ποὺ ἀναδεικνύουν τὴν παράδοση καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς περιοχῆς μέσω τῆς παραγωγῆς προϊόντων πρέπει νὰ ἐνισχυθοῦν μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ ζεόλιθου εἰδικὰ τώρα ποὺ θὰ ὑπάρξει καὶ ἑλληνικὸς ζεόλιθος μέσω τῆς Θράκης. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ βοηθηθεῖ καὶ ἡ ἐξωστρέφεια ποὺ δίνει ἀκόμα περισσότερες δυνατότητες ἀνάπτυξης γιὰ τὴν Ἱερισσό. Καὶ ὅλα αὐτὰ γίνονται μὲ σεβασμὸ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ περιβάλλον.
Ἔτσι ὥστε νὰ ὑπάρχει μιὰ συνέχεια καὶ γιὰ τοὺς ἑπόμενους στὴν περιοχή. Κι ὅταν ἔχεις ὡς δυνατότητα νὰ ἔχεις δεκάδες χιλιάδες ἐπισκέπτες λόγω Χαλκιδικής, πρέπει νὰ τὸ συνειδητοποιήσεις καὶ νὰ δημιουργήσεις προστατευόμενες ὀνομασίες προέλευσης ποὺ ἀναδεικνύουν τὸ τοπικὸ στοιχεῖο τῆς ἰδιαιτερότητας σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ καὶ διεθνὲς ὅταν μπορεῖς νὰ τὸ συνδυάσεις μὲ τὸ ἔργο τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ τοὺς θησαυροὺς τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ἡ Ἱερισσὸς λόγω πολιτισμοῦ καὶ Ἀνθρωπότητας δὲν μπορεῖ νὰ πεθάνει, εἶναι λοιπὸν καταδικασμένη νὰ ζήσει καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει μὲ τὸν συνδυασμὸ τῆς ἀντίστασης μὲ τὴν ἀνάπτυξη μέσω ἀνθρώπινης στρατηγικῆς.
lygeros
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/10/blog-post_25.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αβαγνον