Ένα ταξίδι αυτογνωσίας με τον κρυμμένο χάρτη του Ομηρικού Έπους
Εκείνοι που ισχυρίζονται πως η εκδίκηση είναι γλυκιά και είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, παραλείπουν να πουν επίσης πως μέχρι να το φάνε πρέπει να το μεταφέρουν νύχτα-μέρα μαζί τους, μπορεί και μια ολόκληρη ζωή! Αρνούμενοι να συγχωρήσουν, στην ουσία αρνούνται να απαλλαγούν από όσα τους πονάνε. Το οδυνηρό συμβάν έγινε. Πέρασε. Τέλειωσε. Επιλέγοντας να κολλήσουμε σε αυτό, το κρατάμε συνεχώς στη μνήμη μας και έτσι είναι σαν να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Αυτοί που έχουν ορκιστεί να μην ξεχάσουν το κακό που τους έγινε και να μη συγχωρήσουν εκείνον που τους έβλαψε, στην ουσία αποφασίζουν να προσδεθούν επάνω του. Είναι σαν να έχουν ερωτευθεί τον εχθρό τους! Ο νους τους είναι συνεχώς σε αυτόν. Τη νύχτα ξαπλώνει πλάι
Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας που κάνει τα πάντα για να υπερασπιστεί τον ρόλο του θύματος. Αυτό είναι που αρνείται πεισματικά να δώσει άφεση αμαρτιών στον «θύτη». Προσπαθεί να μας πείσει πως η συγχώρεση είναι αδυναμία και ανοησία και γι’ αυτό δεν την προσφέρει, αντιμετωπίζοντάς την ως ένα είδος «δώρου» προς τον θύτη. Εδώ όμως είναι που παίζεται ένα εξαιρετικά λεπτό παιχνίδι, φαινομενικά εις βάρος του άλλου, αλλά τελικά σε βάρος του εαυτού μας. Η άρνηση να ξεχάσουμε και να συγχωρήσουμε, είναι ένα είδος εξουσίας. Κρατά πάντα τον θύτη ένοχο και αιχμάλωτο στον ρόλο του. Αλλά ταυτόχρονα κρατά και εμάς στον ρόλο του θύματος και του αδύναμου. Η άποψη που θέλει τους θύτες ασυγχώρητους, καταδικάζει τα θύματά τους να παραμένουν μόνιμα σε αυτόν τον ρόλο. Αυτή η παράδοξη κατάσταση είναι στην ουσία ένας μηχανισμός αυτοϋπονόμευσης. Όποιος το συνειδητοποιήσει, καταλαβαίνει αμέσως γιατί η συγχώρεση είναι όντως μία ιδιαίτερα ευφυής επιλογή.
(Απόσπασμα από το βιβλίο της Ιουλίας Πιτσούλη «ΜΥΣΤΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ» , σ.σ. 132 και 135).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αβαγνον