Γράφει η Ελένη Δραμπάλα
Θέσεις περί πολέμου
Επειδή στο Ισλάμ, ως θρήσκευμα, είχαν έντονη επίδραση, αφ’ ενός μεν η
Παλαιά Διαθήκη (Ιουδαϊσμός), αφ’ ετέρου δε η Καινή Διαθήκη (Χριστιανισμός), αλλά
και παλαιές αραβικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, το πρώτο που θα μπορούσε να
σκεφθεί κανείς θα ήταν ότι οι απόψεις του περί πολέμου θα ήταν τουλάχιστον
παρεμφερείς με εκείνες του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Όμως, οι θέσεις
του είναι εντελώς διαφορετικές, βασιζόμενες, ως δυνάμεις, στην προθυμία των
οπαδών του στο να αναγνωρίζουν την αυθεντία του Κορανίου, εκδηλώνοντας σεβασμό
στους σοφούς μελετητές, τους ιεροδιδασκάλους και τους θρησκευτικούς ηγέτες.
Η κυριώτερη αρχή, πάνω στην οποία βασίζονται οι θέσεις τους, είναι το λεγόμενο «τζιχάντ», δηλ. ο ιερός πόλεμος, που μπορεί να κηρυχθεί μόνο σε περίπτωση που τα ισλαμικά κράτη κινδυνεύουν, αλλά και σε περίπτωση που νόθευσης του περιεχομένου της πίστης στον Αλλάχ. Είναι σε όλους γνωστό ότι ο μουσουλμάνος έχει πέντε βασικά καθήκοντα: την ομολογία πίστης, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη νηστεία, το ιερό προσκύνημα. Όμως, δεν είναι γνωστό ότι το Ισλάμ έχει θεσπίσει και ένα έκτο βασικό καθήκον, τον ιερό πόλεμο, το τζιχάντ.
Άλλωστε, σ’ όλη την έκταση της μουσουλμανικής επικράτειας, η ισλαμική
επαναστατική κίνηση συγκινεί τους ισλαμικούς και τις ηγετικές τάξεις της κοινωνίας
τους, κι αυτό συνδέεται άμεσα με την πρακτική των πρώτων χαλιφών και το κήρυγμα
του Μωάμεθ. Στο όνομα του ιερού πολέμου δικαιολογούνται και οι σύγχρονες ενέργειες
των διαφόρων τρομοκρατικών οργανώσεων, πάντοτε με βάση τις εντολές του Κορανίου,
των Λογίων και των διατάξεων των ιεροδιδασκάλων. Κι ο τελικός σκοπός είναι αυτός
που όρισε ο Μωάμεθ: Η ΤΕΛΙΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ, της πίστης στον Αλλάχ.
Αλλά τί σημαίνει επικράτηση του Ισλάμ; Επεκτατική κυριαρχία του Ισλάμ,
με ιερό πόλεμο, είτε εναντίον των ειδωλολατρών, είτε εναντίον των λαών της Βίβλου,
είτε εναντίον αιρετικών μουσουλμάνων, τους οποίους θεωρούν αποστάτες. Και αυτός
ο πόλεμος έχει τον θεοκρατικό χαρακτήρα του μουσουλμανικού καθεστώτος, διότι
στο Ισλάμ υπάρχει ταύτιση θρησκείας και πολιτείας, ο θρησκευτικός ηγέτης είναι
ο ίδιος με τον πολιτικό ηγέτη, ο θρησκευτικός νόμος είναι ο ίδιος με τον
πολιτικό νόμο. Επομένως, ο ιερός πόλεμος είναι κοινό θρησκευτικό και πολιτικό όπλο.
Σύμφωνα με τις θεοκρατικές αντιλήψεις των μουσουλμάνων, ο κόσμος διαιρείται
σε δύο μέρη: στον χώρο του Ισλάμ (Dar Al-Islam) και
στον χώρο του πολέμου (Dar Al-Harb). Ο πρώτος
είναι οι περιοχές που εξουσιάζονται από μουσουλμάνους άρχοντες και κυβερνώντες
σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, ενώ ο δεύτερος είναι όλες οι μικρές χώρες του κόσμου
που ευρίσκονται εκτός ισλαμικής κυριαρχίας και κυβερνώνται από μη μουσουλμάνους.
Αυτές ακριβώς, οι δεύτερες, αποτελούν τον τόπο του πολέμου και αποτελεί χρέος
για τους μουσουλμάνους να ευρίσκονται σε διαρκή πόλεμο εναντίον τους, προκειμένου
να επεκτείνουν την ισλαμική κυριαρχία.
Τα μουσουλμανικά κράτη ενώ δεν επιτρέπουν τον προσηλυτισμό και την
ιεραποστολή ξένων θρησκευμάτων στην επικράτειά τους, αν κάποιο ξένο κράτος
απαγορεύσει την μουσουλμανική επέκταση στο χώρο του, τότε αυτό θεωρείται ΑΙΤΙΑ
ΠΟΛΕΜΟΥ και ο πόλεμος αυτός είναι μεν επιθετικός, αλλά θεωρείται απ’ αυτούς
αμυντικός, διότι προκλήθηκε από την άρνηση της διάδοσης του Ισλάμ. Και αυτή η έναρξη
του πολέμου από τους μουσουλμάνους δεν θεωρείται ότι είναι επίθεση, αλλά άμυνα,
διότι θεωρούν ότι η σκέψη των εχθρών μεταφράζεται σε επίθεση, το βλέπουν ως
συλλογικό καθήκον. Ο Ιμάμης, ο ηγέτης του Ισλάμ παίρνει την πρωτοβουλία για το
τζιχάντ.
Συνέπειες του Ισλαμικού κινήματος
Οι συνέπειες του ισλαμικού κινήματος στη Δύση θα ήταν ανυπολόγιστες, αν
ο ηγεμόνας των Φράγκων Κάρολος Μαρτέλος στη μάχη του Poitiers το 732 μ.Χ. δεν είχε απωθήσει τους Άραβες
πέραν των Πυρηναίων. Στην Ισπανία καταλύθηκε κάθε ίχνος ισλαμικής επικράτησης
το 1492 διά της άλωσης της Γρανάδας από τον Φερδινάνδο του Καθολικού. Λαμβάνοντας
υπόψιν ότι ο Ισλαμισμός στην Ινδία έγινε αφορμή το 1947 να αποσπασθεί το Πακιστάν
από τις Ινδίες και να αποτελέσει αυτοτελές ισλαμικό κράτος, τότε οι κίνδυνοι είναι
προφανέστατοι για όλους τους λαούς της Δύσης από το σημερινό ισλαμικό κίνημα.
Οι Δυτικοευρωπαίοι φαίνεται ότι δεν είχαν κατανοήσει αρκετά τον κίνδυνο
του Ισλαμισμού, αφού είχαν απαντήσει με μία μορφή ηπιώτερου ιερού πολέμου, διότι
οι σταυροφορίες, εκτός από την πολιτική έχουν και την θρησκευτική πλευρά. Και
ναι μεν αποτέλεσαν μία χριστιανική, έστω και ρωμαιοκαθολική απάντηση στο
μουσουλμανικό Τζιχάντ, πολύ καθυστερημένη δε. Όμως, η σταυροφορία είναι μεν ιερός
πόλεμος περιορισμένης μορφής, αποσκοπούσε δε στην ανάκτηση των ιερών τόπων του
Χριστιανισμού κι όχι στην επέκταση της χριστιανικής πίστης. Βέβαια, η Ορθόδοξη
Εκκλησία δεν ευνόησε αυτό το στρατιωτικό είδος επιδρομών και βίας, γι’ αυτό και
οι σταυροφορίες δεν βρήκαν ποτέ δικαίωση στη συνείδηση του ορθόδοξου λαού.
Σήμερα, στην Ευρώπη, οι σημερινοί Ευρωπαίοι «έχουν πιεί το ποτό της λήθης»,
λησμόνησαν τους κινδύνους της μουσουλμανικής επεκτατικής πολιτικής, ιδιαίτερα
εκείνης που εκπροσωπείται από Οθωμανούς Τούρκους, τους πλέον σκληρούς. Αλλά και
στην πλειονότητά τους οι μουσουλμάνοι, τα τελευταία χρόνια ευρίσκονται υπό την
προστασία ευρωπαϊκών δυνάμεων, επιδεικνύοντας επιπλέον συνεχή επαναστατική
δραστηριότητα, τα αίτια της οποίας είναι πολλά: Η εκμετάλλευση των πηγών πλούτου
του μουσουλμανικού χώρου από Δυτικούς, ο εγγενής δυναμισμός της ισλαμικής
θρησκείας με την εμφάνιση σήμερα μίας τάσης επανισλαμισμού εκείνων οι οποίοι είχαν
απομακρυνθεί, ο εθνικισμός διασπά την ενότητα του ισλαμικού κόσμου και γι’ αυτό
οι ηγέτες τους είναι δυσαρεστημένοι από την Τουρκία, η οποία από την εποχή των
Νεότουρκων και του Κεμάλ κινείται στα πλαίσια του τουρκικού σωβινισμού. Οι
μουσουλμάνοι που έζησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα υπό αποικιοκρατικό και
κεφαλαιοκρατικό καθεστώς της Ευρώπης, αισθάνονται μίσος εναντίον του δυτικού κόσμου
και ιδιαίτερα του χριστιανικού και κατά βάση φιλικού προς τους Εβραίους και γι’
αυτό στράφηκαν αλλού. Και ας θυμηθούμε ότι πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο αλλά
και κατά τη διάρκειά του, είχαν στραφεί προς τον Χίτλερ.
Τέλος, όταν αρχές του 19ου αιώνα η οθωμανική αυτοκρατορία είχε
εξασθενήσει υπερβολικά, έγινε το «χαϊδεμένο παιδί» της Ευρώπης, όχι βέβαια από
συμπάθεια προς αυτήν, αλλά από υστεροβουλία των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες
εποφθαλμιούσαν τα ευρωπαϊκά της εδάφη και φρόντιζαν να μη πάθει τίποτε η Τουρκία
από άλλη δύναμη, να μείνει ακέραιη η εδαφική της κληρονομιά. Και μάλιστα η
σημασία της Τουρκίας αυξήθηκε όταν διαπιστώθηκε η μεγάλη αξία του πετρελαίου
για την οικονομική ανάπτυξη των προηγμένων χωρών της Ευρώπης, οι οποίες είχαν
φροντίσει από τότε να έχουν φιλική πρόσβαση στις πετρελαιοπηγές του περσικού κόλπου.
Αυτός, λοιπόν, ο σκοπός θα επιτυγχανόταν με το να μεταβληθεί η Τουρκία
από ισλαμικό κράτος σε ευρωπαϊκό κι έτσι προέκυψε με τον Κεμάλ, τον οποίο οι
Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής προίκισαν με οπλισμό και χρήματα, ώστε να εξουδετερώσει
τις επιδιώξεις των Ελλήνων, Αρμενίων και Κούρδων που κατοικούσαν στα εδάφη της
Τουρκίας. Φαινομενικά αυτό πέτυχε, η Τουρκία ήταν το πρώτο μουσουλμανικό κράτος
που ευρωπαϊσθηκε και χώρισε το Ισλάμ από την πολιτική, ενώ το Χαλιφάτο κήρυξε
Τζιχάντ για τελευταία φορά στις 11 Νοεμβρίου του 1914 κατά των απίστων, που σε
κείνη την περίπτωση ήταν οι Δυτικοί Σύμμαχοι, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία και δήλωσε
συνεργασία με τους Γερμανούς και τους Αυστριακούς[1].
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
[1] Διονυσίου Γ.
Δακουρά, Συγκριτική Θρησκειολογία,
Τόμος Γ, εκδ. ΕΝΝΟΙΑ, Αθήνα 2007, σ.σ. 109-115.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αβαγνον