Η θεωρία της πραγματικότητας
Θεωρούμε ότι έχουμε δημοκρατία, θεωρούμε ότι έχουμε δικαιοσύνη, θεωρούμε ότι έχουμε εργασία, θεωρούμε ότι έχουμε αύριο. Κατάντησε η ζωή μας μία θεωρία, η οποία όμως για να πάρει έστω και μια μέρα παράταση θα πρέπει να υπάρχει η πραγματικότητα του μεροκάματου.
Έχουμε μπλέξει με θεωρητικούς της ζωής, οι οποίοι από τα έδρανα της Βουλής, των επιτροπών και των κομμάτων ζούνε στη δική τους πραγματικότητα από την ίδια την πραγματικότητα. Πάρτε για παράδειγμα τους συριζαίους βουλευτές που την ώρα που είναι έτοιμα τα νομοσχέδια για την παραχώρηση άνευ αντιτίμου ενέργειας, αιγιαλών, δασών και ό,τι ανήκει στην πραγματική Ελλάδα, αυτοί βρήκαν θέμα συζήτησης: Να βγαίνουν από την φυλακή όσοι έχουν μεγάλο ποσοστό αναπηρίας διότι έχουν δικαιώματα. Για το δικαίωμα στην ζωή του 67χρονου που πέθανε στην ουρά του ΙΚΑ περιμένοντας βοήθεια από έναν γιατρό δεν μίλησε κανείς. Τυχαίο γεγονός για τους περισσότερους, και από την άλλη ο συνταξιούχος εργάτης δεν είναι ένα πρόσωπο που έδωσε με την ύπαρξή του ένα πολιτικό στίγμα όπως έδωσε ο Ξηρός. Άλλο τεμπέλης με αναζητήσεις και άλλο οικοδόμος χωρίς χρόνο για αναζητήσεις ένεκα σκληρού μεροκάματου.
Στην θεωρία όλο είναι εφικτά. Ακόμα και να έχουμε δημοκρατία, όπως μάς δήλωσε ο Σαμαράς από την Πορτογαλία, ο οποίος το μόνο που βρίσκει μεμπτό σε όλο αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και 5 χρόνια είναι ότι «οι Δημοκρατίες δεν μπορούν να επιζήσουν περικόπτοντας μισθούς και συντάξεις συνεχώς και για πάντα». Θεωρεί ότι έχει Δημοκρατία και την ρίχνει στο επίπεδο του: Δημοκρατία και φράγκα πάνε αντάμα. Η Δημοκρατία του Σαμαρά ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με το πόσο θα σου αφήσει το μισθό στα ίδια αισχρά επίπεδα ή θα σου τον φθάσει στα 100 ευρώ. Τώρα ζούμε την Δημοκρατία των 400 ευρώ το μήνα, αύριο των 100 ευρώ και πάει λέγοντας.
Αλλά εσύ θεωρητικά έχεις δημοκρατία αφού θεωρείς ότι έχεις τα ίδια δικαιώματα με αυτόν που είναι 1000 σκαλιά πάνω από εσένα. Μετά την δήλωση-δικαιολογία του Αρείου Πάγου για την απόφαση για τις καθαρίστριες στην πραγματικότητα δεν έχεις δημοκρατία διότι τα δικαιώματά σου αλυσοδέθηκαν ένεκα «κρατικού συμφέροντος». Το ατομικό σου συμφέρον (δικαίωμα) δεν μπορεί να υπερισχύει των κατοχικών νόμων του Κράτους. Έτσι έκρινε η ανώτατη δικαστική αρχή. Αν δηλαδή αύριο το πρωί η οποιαδήποτε κυβέρνηση «για τις έκτακτες δημοσιονομικές δυσχέρειες εθνικού επιπέδου» επιβάλλει νόμο όπου αν έχεις δεύτερο παιδί πρέπει να τρως πρόστιμο, τότε αυτό είναι δίκαιο διότι δεν μπορεί το δικαίωμα του γονιού και του παιδιού να είναι πάνω από το Κράτος. Θεωρητικά λοιπόν, ανήκεις στο Κράτος διότι ουσιαστικά μετά τα λεγόμενα των δικαστών, οι πολίτες, που είναι το ίδιο το Κράτος σύμφωνα με τους όρους της Δημοκρατίας δεν έχουν καμία σχέση με το Κράτος των Δικαστών και των προδοτών που σε τσακίζουν. Το κράτος τους σε έχει εχθρό και όχι θεμέλιο του.
Θεωρητικά θα βγάλουμε το καλοκαίρι και τον επόμενο χειμώνα για όλους αυτούς που δεν έχασαν τίποτε σε αυτά τα χρόνια της ελληνικής κατάντιας. Θεωρητικά θα έχουμε να φάμε, να πληρώσουμε τον γιατρό, το ρεύμα, το νερό, την θέρμανση. Για τους Έλληνες που από δημιουργικοί και από την φύση τους ονειροπόλοι κατάντησαν πραγματιστές ξέρουν ότι το καλοκαίρι θα βγει δύσκολα και τον χειμώνα ίσως να μην τον βγάλουν. Η θεωρία του κατακτητή, του προδότη και του βολεμένου είναι η πραγματικότητα του καταπιεσμένου.
Γι’ αυτό άλλωστε επειδή η πραγματικότητα δεν χωράει σε μία θεωρία όλοι οι σωτήρες δημιουργούν θεωρίες μέσα από την ίδια την θεωρία. Πολυδιασπασμένα κόμματα με υποομάδες 10 ατόμων που έχουν την θεωρία τους προσπαθώντας να καλύψουν μέρος της δικής σου πραγματικότητας. Μεταρρυθμιστές, ριζοσπάστες, ευρωπαϊστές, εθνικιστές, «53» του Σύριζα, «58» της Ελιάς, Ποταμικοί και πάει λέγοντας. Η δική σου σκληρή πραγματικότητα είναι η Μούσα για όλους αυτούς τους θεωρητικούς της ζωής. Όσο θα βουλιάζει το κορμί σου στον πάτο τόσο περισσότερες θεωρίες για την σωτηρία σου θα δημιουργούνται. Θα απλώνεις το χέρι να κρατηθείς από το κλαδί που σου δίνουν και στο τέλος θα νιώθεις ότι την ίδια στιγμή η θεωρία τους σου τραβάει το κορμί ακόμη πιο κάτω.
Έγινε τελικά το αδιανόητο. Αντί οι αμυνόμενοι να συστρατευτούν εναντίον των πολλών επιτιθέμενων διμοιριών θεωριών, συστρατεύονται όλοι οι επιτιθέμενοι με τον ύπουλο διασπαστικό όπλο των θεωριών του διαφορετικού, της ανάπτυξης και της ελπίδας. Απομένεις μόνος έχοντας διανύσει ένα κομμάτι της πραγματικότητας και έχοντας μπροστά σου το μεγαλύτερο δρόμο της πραγματικότητας.
Η θεωρία θα τραβήξει τον δρόμο που πρέπει να διανύσεις όσο μπορεί γιατί μόνο έτσι εσύ θα έχεις το νου σου να πολεμήσεις μέσα στην πραγματικότητα ενώ οι θεωρητικοί της ζωής θα γλεντάνε τα επινίκια τους που κατάφεραν να μην ζήσουν ούτε μια ώρα σκληρής, πραγματικής ζωής.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αβαγνον