Μικρή βόλτα στον Υμηττό!
Στα ανατολικά και νότια της Αθήνας, ξαπλώνεται ένας «Τρελός»!! Έτσι λέγανε παλιά το τρίτο σε ύψος βουνό της Αττικής. Τον Υμηττό! Αυτό το λαϊκό τοπωνύμιο έδωσε αφορμή να χαρακτηρίσουν τους Αθηναίους τελείως παλαβούς, «αφού ο Ήλιος έβγαινε απ΄ τον Τρελό και έδυε στο Δαφνί»
Δεν είναι ιδιαίτερα ψηλό βουνό (1026μ.) και ούτε πολύ δύσβατο. Έχει όμως ένα πολυτάραχο βίο και είναι πολύ ταλαιπωρημένο!!! Στην αρχαιότητα έδωσε όλη του σχεδόν τη βλάστηση με τη μορφή ξυλείας και την πέτρα από τα σπλάχνα του. Κάηκε πολλές φορές από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Στα χρόνια μας χτίστηκε, σε πολλά σημεία (κυρίως στα νότια) σχεδόν μέχρι την κορυφογραμμή του. Καταπατητές πολλοί ζήλεψαν (και ζηλεύουν) αυτό το «φιλέτο». Και αυτό σε πείσμα όλων, θάλλει και μεγαλόψυχα χαρίζει τον φυσικό και αισθητικό του πλούτο σε όλους τους κατοίκους της μεγαλούπολης, ανεξάρτητα αν το αγαπούν ή το επιβουλεύονται!!
Αγαπώ πολύ τα βουνά και πιο πολύ αυτά του τόπου μου. Είναι η δροσερή καταφυγή κάθε στιγμή που τα πράγματα ζορίζουν. Είναι γεμάτα από αναμνήσεις στιγμών ευτυχισμένων στα μονοπάτια τους, στα μικρά ή μεγάλα τους λιβάδια, στις σπηλιές και στα μνημεία τους. Και έχουν πολλά από όλα. Τόσα που όλο και κάποιο «ανακαλύπτω», αν και γενικά μπορεί να είναι γνωστό.
Έτσι και με τον Υμηττό. Πόσες φορές δεν πήρα άραγε το μονοπάτι από τη γέφυρα της Κατεχάκη μέχρι την Καλοπούλα
και από εκεί στο Μοναστήρι της Καισαριανής, με τις υπέροχες τοιχογραφίες; Και στη συνέχεια στα ερείπια της Παλαιοχριστιανικής Βασιλικής και του Καθολικού Ναού του Αγίου Μάρκου αλλά και του Ναού των Ταξιαρχών εκεί κοντά πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής; Πόσες φορές δεν ανέβηκα στις κεραίες και δεν περπάτησα στην κορυφογραμμή με θέα από τη μια την πόλη και στο βάθος το Σαρωνικό με τα νησιά του και από την άλλη τα Μεσόγεια και τον Ευβοϊκό; Πόσες φορές δεν πήγα στις σπηλιές του; Στο Κουτούκι, στο Λιοντάρι, στη Συκιά, στου Νυμφόλυπτου ή της ΔΕΗ;
Και στο Μοναστήρι του Αη Γιάννη του Κυνηγού ανέβηκα μια-δυο φορές . Στο Αστέρι (Μονή Ταξιαρχών-Αστερίου) δεν είχα καταφέρει να μπω μέσα. Αλλά στα τρία σπουδαία Μοναστήρια του Αη Γιάννη Καρέα, του Αη Γιάννη του Θεολόγου και του Αη Γιώργη του Κουταλά δεν είχα πάει.
Καιρό το είχα κατά νου και έφτασε η μέρα να επισκεφτώ κάποιο απ’ αυτά. Από την Κατεχάκη έστριψα αριστερά ανεβαίνοντας προς τον Καρέα. Πρώτη φορά σε αυτά τα μέρη. Και εδώ μία από τα ίδια όπως σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας. Μέχρι τις ταβέρνες. Από εκεί και πάνω το δάσος και η πυκνοφυτεμένη ρεματιά. Στο βάθος της το μοναστήρι. Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.
Άγνωστη η εποχή της ίδρυσής του. Σίγουρα Βυζαντινό, μάλλον του 11ου ή 12ου αι. Πέρασε κι αυτό πολλά. Ακμή και καταστροφές. Και κάποτε εγκαταλείφθηκε, για να ξανανοίξει, γυναικείο πια, το 1971 Το γυναικείο χέρι είναι κάτι περισσότερο από εμφανές.
Στην πάστρα και στα πολλά λουλούδια! Τι όμορφος χώρος!! Είναι το πράσινο του γύρω χώρου, που έρχεται σε αντίθεση με τα βράχια που βρίσκονται από πάνω, είναι τα τεράστια κυπαρίσσια μέσα και έξω από τη Μονή,
Ο ναός, σχετικά μικρός, είναι επιβλητικός. Έχει ελάχιστα σπαράγματα τοιχογραφιών αλλά η ηλικία του φαίνεται στην τοιχοποιία, στους κίονες, στο τέμπλο. Δυστυχώς δεν έβγαλα φωτογραφίες εκεί μέσα.
Ανάψαμε το κερί μας και κάτσαμε στη δροσιά να χαρούν τα μάτια μας εικόνες. Ένα λουκουμάκι και δροσερό νερό ήταν ο επίλογος της επίσκεψής μας.
Είχε έρθει η ώρα για ένα καφέ. Αντί να καταλήξουμε σε κάποιο μαγαζί αποφασίσαμε να συνεχίσουμε στο ίδιο βουνό αλλά λίγο πιο βόρεια. Έτσι βγαίνουμε και πάλι στην Κατεχάκη και βγαίνουμε για Καισαριανή. Αρχίζουμε την ανάβαση. Περνάμε το ομώνυμο Μοναστήρι και συνεχίζουμε για την κορυφή. Περνάμε την Καλοπούλα με το αναψυκτήριο με προορισμό το Αστέρι. Φτου!!! Πάλι κλειστό!
και από κάτι τρύπες ότι μπορούσε να πάρει η μηχανή.
Μπορεί να μην είδα το μνημείο, μπορεί οι φωτογραφίες που τράβηξα να μην ήταν αυτό που ήθελα αλλά έστω κι αυτό καλύτερο από το τίποτα.
Επιστροφή στην Καλοπούλα για καφέ. Αν και είχε αρκετό κόσμο είναι τόσο όμορφα που δεν μας ένοιαξε και πολύ. Ένας καφές, δροσερό νερό από την πέτρινη βρύση και δροσιά! Πάνω από το δρόμο το δάσος είναι όμορφο, έχει πάγκους να κάτσει κάποιος και μια ορθογώνια δεξαμενή με χρυσόψαρα.
Στα νερά της καθρεφτίζονται τα θεόρατα πεύκα και τα πανύψηλα κυπαρίσσια σχηματίζοντας ονειρικές εικόνες. (http://disaki.blogspot.com/2012/03/blog-post_24.html)
Ήταν μεσημέρι όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας. Γέμισαν οι μπαταρίες μας! Αισθάνομαι λίγο πιο αισιόδοξος, λίγο πιο όρθιος, λίγο πιο ψηλός!!
ΠΗΓΗ: http://disaki.blogspot.gr/2012/03/blog-post_25.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αβαγνον