Ιστορία Ελληνισμού της Πόλης (γενική ματιά)
Η παρουσία του Ελληνισμού της Πόλης σύμφωνα με έρευνες ανάγεται από τα χρόνια του Βυζαντίου. Τότε η Κωνσταντινούπολη είχε περίπου 42.000 κατοίκους εκ των οποίων το 80% ήταν ελληνικής καταγωγής χρησιμοποιώντας την Ελληνική ως κύρια και μητρική γλώσσα. Όταν το 1453 Έγινε η Άλωση της Πόλης, πολλοί από τους Έλληνες-Βυζαντινούς εγκατέλειψαν την Κωνσταντινούπολη για χώρες της ανατολικής και δυτικής Ευρώπης.
Στην συνέχεια υπήρξε μια ανάκαμψη όταν οι Σουλτάνοι έδωσαν δικαιώματα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο το οποίο από τότε είχε την Πρωτοκαθεδρία για τους Ανατολικούς Ορθόδοξους παγκοσμίως. Έτσι με πρώτο πατριάρχη τον Γεννάδιο ο Ελληνισμός της Πόλης άρχισε να παίρνει και πάλι τα πάνω του με αποτέλεσμα να δοθούν προτεραιότητες σχετικά με την παιδεία και με τα διάφορα προβλήματα του τόπου. Το 1500 υπολογίζεται πως ζούσαν 30.000 Έλληνες και Ελληνικής καταγωγής κάτοικοι στην Πρώιμα Εξισλαμισμένη Κωνσταντινούπολη που ονομάστηκε Istanbul και έγινε το κέντρο της Τουρκικής-Οθωμανικής Διοίκησης την εποχή εκείνη.
Στην συνέχεια με το πέρασμα των χρόνων οι Οθωμανοί έδιναν μεγάλα προνόμια στους εκάστοτε Πατριάρχες με σκοπό την συσπείρωση του Αλλόδοξου Ελληνικού στοιχείου της Αυτοκρατορίας και από την άλλη πλευρά την Οικονομική βοήθεια που έδιναν πάντα οι Προύχοντες Έλληνες της Πόλης στο εκάστοτε Οθωμανικό-Τουρκικό καθεστώς της εποχής καθώς δεν υπήρχαν δείγματα μισαλλοδοξίας εκ μέρους της επίσημης διοίκησης τα χρόνια εκείνα.
Το 1821 με τον ξεσηκωμό των Ελλήνων της Ηπειρωτικής Ελλάδας άρχισαν τα πρώτα προβλήματα της Ελληνικής κοινότητας στη Toυρκία. Εκείνα τα χρόνια υπολογίζεται πως οι Έλληνες της περιοχής της Ευρύτερης Κωνσταντινούπολης ανερχόταν σε 180.000 καθώς και οι Έλληνες του Πόντου, της Μικράς Ασίας, Ίμβρου Τενέδου και Ανατολικής Θράκης πάνω από 1.500.000 άνθρωποι.
Μετά το πέρας της Ελληνικής Ανεξαρτησίας το 1823 και την επίσημη αρχή του Ελληνικού κράτους με Βασιλικούς θεσμούς το 1830 προερχόμενοι από το εξωτερικό, άρχισαν οι πρώτες ενδείξεις εθνικής συνοχής των Μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ηπειρωτική Μικρά Ασία και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Θράκης και Κωνσταντινούπολης. Το 1897 με τον Τούρκο-Ελληνικό πόλεμο αρκετοί από τους Έλληνες της Τουρκίας πήγαν να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων. Φυσικά η ήττα της Ελλάδας ήταν κάτι λογικό καθώς δεν υπήρξε ισορροπία δυνάμεων εκείνη την εποχή ανάμεσα στα 2 κράτη.
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι το 1912 βρίσκουν τον Ελληνισμό της Τουρκίας στην καλύτερη δυνατή φάση του: 15.000 Έλληνες στη Ίμβρο και Τένεδο, 1.500.000 Έλληνες στην Σμύρνη και στον Πόντο, 512.000 Έλληνες στην Ανατολική Θράκη καθώς και 275.000 Έλληνες στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης και τα Πριγκηπονήσια. Το σύνολο του κόσμου αυτού είχε μια άριστη οικονομική κατάσταση στις εστίες του, και ήταν το πρώτο κομμάτι από πλευράς είσπραξης φόρων σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία- που σημειωτέον πολλές θέσεις είχαν αποδοθεί και σε Έλληνες της Τουρκίας…
Με τον Τουρκο-Ευρωπαϊκό πόλεμο του 1919-1922 για την πλευρά των Τούρκων άρχισε η σημασία καθολικής αποδοχής για ανεξαρτησία από τους Σουλτάνους που είχαν επιβάλλει απολυταρχικό καθεστώς ειδικά μετά το 1800. Το κίνημα των Νεότουρκων με ηγέτη τον Μουσταφά Κεμάλ (που αργότερα ονομάστηκε Ατατούρκ -Atat?rk=πατέρας των Τούρκων-) άρχισε να καταστρώνει σχέδια για την ενδυνάμωση του =ς Τουρκικού στοιχείου της Μικράς Ασίας. Στον πόλεμο αυτό αρκετοί Έλληνες της Τουρκίας βοήθησαν τον Κεμάλ για την σύσταση ομάδων και Τσετών.
Τα σχέδια της Ελλάδας με αποστολή 200.000 ένοπλων στρατιωτών στην Μικρά Ασία με σκοπό την -κατάληψη της ΄Αγκυρας (!) είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας αφού 500.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν και περίπου 1.100.000 τράπηκαν σε άτακτη φυγή και μετανάστευσαν υποχρεωτικά στην Ηπειρωτική Ελλάδα και στα νησιά του Αιγαίου που γειτνιάζουν με την Μικρά Ασία. Με την πυρπόληση της Σμύρνης (Άγνωστο από τί προκλήθηκε, άλλοι μιλάνε για Ελληνική ενέργεια με σκοπό εκδίκηση κατά των Τούρκων) τελειώνει η ύπαρξη του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας που έζησε εκεί 3.100 χρόνια. Η Ανατολική Θράκη είχε την ίδια τύχη: 450.000 Έλληνες από εκεί αναγκάζονται σε μετανάστευση και υποχρεωτική μετακίνηση.
Η συνθήκη της Λωζάνης ήρθε σαν βάλσαμο για την Ελλάδα και την Τουρκία: Οι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία -αλλά και οι Τούρκοι της Ηπειρωτικής Ελλάδας που ανέρχονταν σε 680.000 ανθρώπους, ήλπιζαν για επιστροφή. Όμως για χάρη της εθνικής ομοιογένειας που ήθελαν και τα 2 κράτη η Τουρκία θα δεχόταν 680.000 τουρκικής καταγωγής και Τούρκους από την Ελλάδα, και από πλευράς της η Ελλάδα θα δεχόταν 1.600.000 Έλληνες της Μικράς Ασίας, Πόντου, και Ανατολικής Θράκης. Οι περιουσίες παρότι ήσαν δυσανάλογες συμψηφίστηκαν και έτσι το ζήτημα αυτό έκλεισε παρ' όλες τις αντιδράσεις που είχαν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα.
Το 1923 στην Δυτική Θράκη που παραχωρήθηκε στην Ελλάδα ζούσαν 115.000 Μουσουλμάνοι και Τουρκικές Ομάδες, όλοι απομεινάρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην περιοχή. Εθνολογικά αυτός ο πληθυσμός περιλαμβάνει τους Ροδοπαίους -Πομάκοι- που είναι Σλάβοι εξισλαμισμένοι, και μιλάνε Πομάκικα -παραλλαγή της Βουλγαρικής Γλώσσας, καθώς επίσης αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμμία σχέση με την Τουρκία ούτε με το Τουρκικό έθνος.
Στην Κωνσταντινούπολη έπειτα από τις αναγκαστικές αναχωρήσεις ανθρώπων λόγω του Πολέμου, έμειναν 120.000 Έλληνες -και εθνολογικά αυτοί χαρακτηρίστηκαν ως Ελληνική Μειονότητα της Τουρκίας. Η συνθήκη της Λωζάνης ξεκαθαρίζει την Διασφάλιση των Συνόρων -Θαλασσίων και Χέρσων- μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας με μόνη εξαίρεση την ύπαρξη 2 μειονοτήτων : Στην Δυτική Θράκη την Μουσουλμανική Μειονότητα -γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρξαν πειστικές ενδείξεις για χαρακτηρισμό της ως Τουρκική, καθώς και την διατήρηση της Ελληνικής -Εθνολογικά και Θρησκευτικά- Μειονότητας της Κωνσταντινούπολης και των νήσων γύρω από αυτήν (Πριγκηπονήσια) καθώς και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου.
Μέχρι το 1928 η μειονότητα ανέπαφη άρχισε να δραστηριοποιεί το δυναμικό της διοργανώνοντας καρναβάλια, χώρους, καθώς και εσπερίδες και άρχισε να συστήνει την άρχουσα τάξη της η οποία έμελλε να παίξει κυρίαρχο ρόλο μέσα στην Νεοσύστατη Τουρκία όπου σημειωτέον οι Έλληνες της Πόλης προσδοκούσαν να βοηθήσουν το νεοσύστατο κράτος να πάει μπροστά.
Το 1928 έπειτα από μια πολύ καλά συντονισμένη επιχείρηση φανατικοί Τούρκοι καίνε το μεγαλύτερο μέρος της Συνοικίας εκτοπίζοντας ένα σωρό Έλληνες. Το αίτημα ήταν η μοναδική ως τότε περιοχή της Κωνσταντινούπολης που κατοικούσαν Έλληνες αποκλειστικά να γεμίσει με Μουσουλμάνους. Πράγμα που έγινε…
Στη συνέχεια η οικονομική ανάκαμψη της Τουρκίας βοήθησε και την Ελληνική Κοινότητα που μεταξύ 1929-1942 είχε αναπτύξει στα μέγιστα τα οικονομικά της μεγέθη και φυσικά δεν υπήρχε λόγος καν για την οικονομική της Ευμάρεια.
Με την άνοδο του Ναζισμού η Τουρκία αρνήθηκε πεισματικά να συμπράξει με τους Ευρωπαίους συμμάχους και έτσι εσωτερικά παρότι κρατήθηκε τυπικά μια ουδετερότητα το μέτωπο ήταν έτοιμο για επιχειρήσεις εθνικών εκκαθαρίσεων που στόχο είχαν την ανάδειξη του Μουσουλμανικού στοιχείου ως μοναδικού κυρίαρχου στην Νεότερη Τουρκική Κοινωνία.
Με την άνοδο του Ναζισμού η Τουρκία αρνήθηκε πεισματικά να συμπράξει με τους Ευρωπαίους συμμάχους και έτσι εσωτερικά παρότι κρατήθηκε τυπικά μια ουδετερότητα το μέτωπο ήταν έτοιμο για επιχειρήσεις εθνικών εκκαθαρίσεων που στόχο είχαν την ανάδειξη του Μουσουλμανικού στοιχείου ως μοναδικού κυρίαρχου στην Νεότερη Τουρκική Κοινωνία.
Varlik Vergisi
Το 1942 Η Τουρκική Κυβέρνηση με κρυφό -μυστικό στην αρχή- διάταγμα έβγαλε το περιβόητο Varlik Vergisi – Τον περιβόητο φόρο περιουσίας που υποχρέωνε όλες τις μειονότητες της χώρας -Τους Αρμενίους, Τους Εβραίους αλλά κυρίως τους Έλληνες να δώσουν μεγαλύτερη υπέρμετρα φορολογία στο Κράτος με το αιτιολογικό των χαμηλών εισοδημάτων από το σύνολο των 21.000.000 κατοίκων της χώρας τότε λόγω του πολέμου που μαίνονταν έξω από τα σύνορα της Τουρκίας σε όλο το κόσμο….Οι μειονότητες όπως ήταν φυσικό μην έχοντας άλλες επιλογές πλήρωσαν βαρύ το τίμημα το να ζουν στην Τουρκία…Παρόλα αυτά καινούργιες μέρες πρόβαλαν έστω και έπειτα από τις πρώτες μεταναστεύσεις Ομογενών που δεν είχαν τι άλλο να κάνουν στην Πόλη…
Μετά το 1942 μέχρι το 1954 άρχισαν να ανακάμπτουν οι δείκτες. Οι Έλληνες της Πόλης είχαν πάντα 2-5 βουλευτές στο Τουρκικό Κοινοβούλιο και φυσικά η παντοδυναμία της Μειονότητας σε συνδυασμό με το δεινό κύρος που άρχισε να αποκτά το Οικουμενικό Πατριαρχείο έκαναν διάφορους κύκλους να νομίσουν πως η καινούργια εθνική απειλή της χώρας πλέον ήταν οι ίδιοι οι Ρωμιοί… Ενδεικτικά από την περίοδο 1942-1955 μπορούμε να συλλέξουμε καταρρίπτει στοιχεία της υπεροχής των Ελλήνων… το 15% κάθε χρόνο της φορολογίας του Τουρκικού Κράτους προερχόταν από τους Έλληνες.. το 25% των Επιχειρήσεων και μαγαζιών στην Πόλη με συνολική δύναμη το 45% της Εγχώριας Τουρκικής αγοράς φάνηκε στην Ελληνική Μειονότητα… Τα σχολεία της Πόλης – τα 34 Δημοτικά και Νηπιαγωγεία και τα 5 Γυμνάσια λύκεια (Ιωακείμειο, Κεντρικό, Ζωγράφειο, Γένους Σχολή, Ζάππειο) είχαν πάντα πάνω από 5.000 μαθητές…
ΠΗΓΗ:
http://constantinoupoli.com/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC-2/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αβαγνον