Ιερά Μόνη Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους
Στη δυτική ακτή, σε απόσταση δυο ωρών από τη Δάφνη, η Μονή της Σίμωνος Πέτρας (Σιμωνόπετρα) υψώνεται στο χείλος ενός βράχου, σε υψόμετρο 200 μ. από τη θάλασσα. Καθώς στρέφει κανείς τη ματιά του από την ακτή προς τη Μονή, αισθάνεται ότι μεταφέρεται σ' έναν άλλο κόσμο.
Η ιστορία που αναφέρεται από την παράδοση σχετικά με το κτίσιμο του πολυόροφου μοναστικού φρουρίου, έχει ως πυρήνα ένα όραμα που ο ερημίτης μοναχός Σίμων είδε στη σπηλιά του, κοντά στη σημερινή τοποθεσία της Μονής. Την παραμονή των Χριστουγέννων είδε ένα αστέρι που φώτιζε με θαυμαστή λαμπρότητα το βράχο όπου βρίσκεται η Μονή σήμερα. Ο Σίμων ερμήνευσε το όραμα του ως ουράνια εντολή να κτίσει μια σ' αυτό το σημείο. Όμως δεν είχε το θάρρος να το κάνει, επειδή το σημείο το ήταν εξαιρετικά απομονωμένο και απόκρημνο, και έτσι άρχισε να κτίζει κοντά στη σπηλιά του, όπου το έδαφος ήταν πιο ομαλό και ασφαλές. Κάθε νύκτα, οι τοίχοι που είχε οικοδομήσει ο Σίμων την ημέρα κατέρρεαν, μέχρις ότου ξεθάρρεψε και άρχισε το έργο του στο σημείο που είχε υποδείξει το αστέρι. Με τη βοήθεια των ακολούθων του και άλλων μοναχών, άρχισε να κτίζει πάνω από το γκρεμό. Πολλοί από τους μοναχούς δεν μπορούσαν να υπομείνουν τον κίνδυνο, στον οποίο ήταν εκτεθειμένοι κάθε μέρα και τελικά αποφάσισαν να παρατήσουν το έργο. Ο Σίμων τότε είπε στο διάκονο Ησαΐα να δώσει στους μονάχους που έφευγαν κρασί και ψωμί για το δρόμο. Καθώς Ησαΐας πήγαινε στο κτίριο, γλίστρησε και έπεσε στο γκρεμό. Αλλά ένας άγγελος τον έσωσε και οι φίλοι του, που το νόμιζαν νεκρό, τον βρήκαν να στέκεται στην άκρη ενός βράχου, βαστώντας την κανάτα με το κρασί, άθικτο, στα χέρια του. Βλέποντας το θαύμα, οι μοναχοί του Σίμωνα πήραν θάρρος και αποτέλειωσαν αυτό το μοναδικό οικοδόμημα.
Ο Σίμων ονόμασε τη Μονή "Νέα Βηθλεέμ", όνομα που διατήρησε μέχρι το 19ο αιώνα. Τότε η Μονή, που είχε καεί για τρίτη συνεχή φορά ανοικοδομήθηκε χάρη στις ακατάβλητες προσπάθειες του ηγουμένου Νεόφυτου Μολακίδη. Στη διάρκεια αυτής της ανακατασκευής η ονομασία "Μονή Σίμωνος Πέτρας" υιοθετήθηκε από τους αγιορείτες μονάχους.
Από το 14ο αιώνα, τα επιβλητικά οικοδομήματα έδωσαν στη Μονή μια εξαιρετικά εντυπωσιακή όψη. Αυτό έγινε γύρω στο 1368 όταν ο σέρβος ηγεμόνας Ιωάννης Ούγγλεσης επικύρωσε την ίδρυση της μ' ένα χρυσόβουλο. Στη βασιλεία του Στέφανου Δουσάν (1331-1335), κορυφώθηκε η δύναμη της Σερβίας και η εξουσία της επεκτάθηκε ως το Άγιο Όρος. Μετά το θάνατο του, όταν ο Στέφανος Δ' Ούρεσις (1355-1367) ανέβηκε στο θρόνο, οι περιοχές που είχε κατακτήσει ο Δουσάν άρχισαν να αυτονομούνται και τελικά πέρασαν στον έλεγχο φεουδαρχικών αρχόντων. Ο δούκας Ιωάννης Ούγγλεσης, που το 1365 ανέλαβε την ηγεσία της νότιας Σερβίας, αναφέρεται στην ιστορία της Μονής ως μεγάλος ευεργέτης και ο δεύτερος κτήτοράς της. Η περίοδος ανάπτυξης και ευημερίας διακόπηκε ξαφνικά όταν μια φοβερή πυρκαγιά κατέστρεψε τη Μονή. Επλήγησαν όλα τα κτίρια εκτός του οχυρωματικού πύργου που είχε κτιστεί ώστε να αντέχει σε τέτοιες καταστροφές. Οι μοναχοί κατέφυγαν εκεί για να σωθούν παίρνοντας μαζί τους το σκευοφυλάκιο της Μονής, και έτσι, μετά την πυρκαγιά, μπόρεσαν να νοικιάσουν μέρος της Μονής Ξενοφώντος και να παραμείνουν εκεί για αρκετά μεγάλο διάστημα. Η θετική πλευρά όλων αυτών ήταν ότι οι μοναχοί της Ξενοφώντος μπόρεσαν να ξεπληρώσουν τα χρέη της δικιάς τους Μονής με τα χρήματα της Σιμωνόπετρας. Τα αρχεία της Μονής καταστράφηκαν εντελώς στην πυρκαγιά αφού" οι φλόγες έκαψαν σχεδόν όλα τα επίσημα έγγραφα, χρυσόβουλα και συμβόλαια της Μονής. Στα επόμενα χρόνια, η Μονή ανοικοδομήθηκε με πολύ αργούς ρυθμούς, παρά τις τεράστιες στερήσεις που υπόφεραν οι μοναχοί και την ουσιαστική οικονομική βοήθεια που πρόσφερε ο Ρουμάνος ηγεμόνας Μιχαήλ Βιτεασούλ ο Γενναίος (1593-1601). Πρόκειται για τον βοεβόδα, ο οποίος, γύρω στα 1600, μπόρεσε να ενοποιήσει κάτω από την εξουσία του, για σύντομο διάστημα, τη Μολδαβία, τη Βλαχία και το Επταπύργιο.
Όμως όλες οι θυσίες και οι στερήσεις των μοναχών αποδείχθηκαν μάταιες, γιατί αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ανοικοδόμησης της Μονής, μια νέα πυρκαγιά για μια ακόμη φορά κατάστρεψε τα κτίρια. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ολοκληρωτική παρακμή της Μονής μέχρι το 1762, όταν ο Ουκρανός ιερομόναχος Παΐσιος Βελιτσκόφσκι εμφανίστηκε με τους μονάχους του και άρχισε τις προσπάθειες για την αναγέννηση της Μονής.
Την ίδια περίοδο, συλλέγονταν χρήματα για την ανακαίνιση της Μονής από τον Έλληνα Ιωάσαφ από τη Λέσβο. Ο ίδιος αγόρασε από τους πειρατές το ιερό λείψανο της αριστερής παλάμης της Αγίας Μαγδαληνής, το οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα στη Μονή.
Η τρίτη μεγάλη πυρκαγιά του 1891 κατέστρεψε ολοκληρωτικά τη Μονή της Σίμωνος Πέτρας. Αυτή τη φορά, όχι μόνο ο ναός αλλά και η βιβλιοθήκη με τους θησαυρούς της κάηκαν ολοσχερώς. Οι μοναχοί γλύτωσαν πηδώντας από ένα μικρό παράθυρο, αλλά μετά βίας κατόρθωσαν να διασώσουν μερικά ιερά λείψανα, εικόνες και επίσημα έγγραφα. Οι μεν δωρεές, ιδιαίτερα των τσάρων της Ρωσίας, μια ακόμη φορά επέτρεψαν την ανοικοδόμηση της Μονής.
Τον Αύγουστο του 1990 ένα σπίτι στη Σκήτη Πρόβατα έπιασε φωτιά και τα παρακείμενα δέντρα την μετέδωσαν προς την κατεύθυνση της Μονής Φιλόθεου. Λίγο πριν φθάσουν οι φλόγες στην περιοχή της Μονής άλλαξαν κατεύθυνση και μέσω των λόφων στα δυτικά, πλησίασαν τη Σίμωνος Πέτρα όπου έκαψα όλα τα δάση, φθάνοντας μέχρι τη δυτική ακτή. Από εκεί προχώρησαν βόρεια προς τη Δάφνη και τη Ξηροποτάμου. Το μικρό χωριό σώθηκε αφού καταβρέχτηκαν όλα τα σπίτια ιδιαίτερα οι οροφές, με θαλασσινό νερό. Λίγο φτάσουν στη Ξηροποτάμου, οι φλόγες σταμάτησαν και έσβησαν σαν από θαύμα. Η Μονή Σίμωνος Πέτρας όμως υπέστη τις μεγαλύτερες ζημιές, ωστόσο κανένας μονάχος δεν έχασε τη ζωή του εκεί.
Το Καθολικό τιμάται στη Γέννηση του Χριστού. Αν και έχει χάσει όλα τα ιστορικά της κτίρια και σχεδόν όλους τους θησαυρούς της, η Σιμωνόπετρα ακτινοβολεί σήμερα μια αρχοντική ανωτερότητα, μία γαλήνη που γεμίζει θαυμασμό και δέος κάθε προσκυνητή που αγναντεύει από αυτόν τον ουράνιο άμβωνα τους κατάφυτους κυματιστούς λόφους ή τη θάλασσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αβαγνον